Z portalu
W dniu 26 czerwca, 2014 r. Szin Bet zezwoliło na ujawnienie nazwisk dwóch mężczyzn podejrzanych o zorganizowanie porwania trzech studentów jesziwy w miejscowości Ecjon. Podejrzanymi są Marwan Kawasme oraz Amar Abu Ajsza.
Syn Amara Abu Ajszy trzyma zdjęcie ojca, siedząc z dziadkiem (w środku), babcią (po prawej) i z swoją matką w domu w Hebronie w Judei, 27 czerwca 2014. (fot. REUTERS/Amar Awad)
Według informacji pochodzących ze źródeł z Autonomii Palestyńskiej, palestyńskie służby bezpieczeństwa poinformowały Izrael, że podejrzani zniknęli z Hebronu w ciągu 24 godzin od porwania. To był pierwszy trop w śledztwie i powód, dla którego Izrael oskarżył o porwanie siatkę Hamasu w Hebronie. Ale, podczas gdy Izrael dalej przypisuje odpowiedzialność za porwanie Hamasowi i jego przywódcom, palestyńskie służby bezpieczeństwa oskarżają o nie klan Kawasme z Hebronu, znany ze współpracy z Hamasem, oraz ze swojej reputacji sprawców kłopotów. Jego członkowie nie tylko ignorują przywódców Hamasu, ale nieraz podejmują działania sprzeczne z wytycznymi tej organizacji.
Dlatego władze Autonomii Palestyńskiej wydawały się być zaszokowane porwaniem, do którego doszło zaledwie dwa tygodnie po ustanowieniu palestyńskiego rządu jedności. W końcu utworzenie nowej koalicji pozwalało przypuszczać, że przywódcy Hamasu pogodzili się z rzeczywistością i złagodzili swoje stanowisko.
Liczba członków klanu Kawasme wynosi około 10 000 osób, co czyni go jednym z trzech największych klanów w regionie Hebronu. Co najmniej pięnastu jego członków klanu zginęło w czasie drugiej intifady, dziewięciu z nich w atakach samobójczych skierowanych przeciwko Izraelowi. Wszyscy terroryści mieszkali w Abu Qatila, w promieniu 1 kilometra od siebie. Ilekroć któryś z liderów organizacji terrorystycznej ginął, lub trafiał do więzienia, zastępował go jeden z jego braci lub kuzynów.
Dla przykładu: kiedy lider grupy Abdullah Kawasme, został zabity podczas drugiej intifady, zastąpił go jego kuzyn Basel Kawasme. Kiedy z kolei Basel zginął z rąk Izraelczyków, osobą wybraną na jego miejsce był Imad Kawasme, który również został schwytany dzięki działaniom Sił Obronnych Izraela (IDF) w październiku 2003 roku.
Marwan Kawasme, człowiek stojący za ostatnim porwaniem, stanął na czele organizacji po tym, jak Izraelczycy aresztowali Imada Kawasme i skazali go na dożywocie w więzieniu.
Za każdym razem, gdy Hamas dochodził do porozumienia z Izraelem w kwestii zawieszenia broni, lub ustanowienia tahadiji (rozejmu), członkowie klanu Kawasme planowali i przeprowadzali samobójczy atak i kolejne osiągane znacznym wysiłkiem porozumienie palestyńsko-izraelskie nagle waliło się w gruzy. Jeśli działania jakiegokolwiek klanu na terenach Autonomii Palestyńskiej można by uznać za usprawiedliwienie zabójstw dokonywanych na przywódcach Hamasu przez Izrael, to na pewno byłby to klan Kawasme z Hebronu.
19 sierpnia 2003 r., po ustanowieniu tahadiji pomiędzy Izraelem a wszystkimi ugrupowaniami palestyńskimi, popartej przez przywódcę Hamasu szejka Ahmeda Jasina, dwóch samobójców wysadziło się w powietrze w autobusie linii 2 w Jerozolimie. W ataku zginęło 23 Izraelczyków, w tym siedmioro dzieci. Pasażerowie autobusu wracali z modlitwy na zakończenie szabatu przy Zachodnim Murze. Większość z stanowili studenci jesziwy. W wyniku ataku rozejm został przerwany po zaledwie 52 dniach. Atak miał na celu pomszczenie śmierci Abdullaha Kawasme, zabitego przez Izraelczyków trzy dni przed wprowadzeniem tahadiji w życie. Klan Kawasme zaplanował i przeprowadził zamach podczas zawieszenia broni, które miało zakończyć druga intifadę. Do wdrożenia rozejmu przyczynili się Jasir Arafat, podówczas przywódca Autonomii Palestyńskiej, jej premier Mahmud Abbas i, oczywiście, przywódca Hamasu, Jasin.
Dwa dni później Izraelczycy zabili Ismaila Abu Szanaba, jednego z najważniejszych liderów politycznego skrzydła Hamasu w Gazie. Abu Szanab uważany był za jednego z najmniej radykalnych przedstawicieli organizacji. W rozmowie z Hasanem Abu Zajadem, arabskojęzycznym reporterem Kol Israel (Publicznego Radia Izraela), Abu Szanab stwierdził, że atak w Jerozolimie był poważnym błędem i że został przeprowadzony przez ludzi nieposłusznych rozkazom. Wspomniał także, że w tej sprawie powinno zostać przeprowadzone śledztwo a odpowiedzialni za atak powinni zostać ukarani. Tak się jednak nie stało; Abu Szanab zginął z rąk Izraelczyków a intifada rozgorzała na nowo. Podczas walk Izraelczycy zabili dwóch wysokiej rangi przywódców Hamasu: Jassina i jego następcę, Abdela Aziza al-Rantisiego.
Klan Kawasme nie zastosował się także do porozumień zawartych pomiędzy Izraelem a Hamasem po zabójstwie przywódców tego ostatniego. W jego następstwie Izraelczycy skontaktowali się za pośrednictwem ówczesnego egipskiego ministra wywiadu Omara Sulejmana z szefem biura politycznego Hamasu, Chaledem Meszalem i złożyli mu następującą propozycję: jeśli Hamas powstrzyma ataki, Izrael przestanie zabijać jego przywódców. To właśnie na skutek tych ustaleń Hamas nie próbował pomścić zabójstwa przywódców. Jednak pół roku później, 31 sierpnia 2004 r., dwóch terrorystów – Nassim Subhi Dżabari i Ahmed Kawasme z Hebronu – przeprowadziło podwójny zamach samobójczy na autobusy w Beer-Szewie, zabijając 16 Izraelczyków. Sulejman ponownie musiał dzwonić do ówczesnego premiera Ariela Szarona, by przekazać zapewnienia Meszala, że wszystko było tylko niefortunnym nieporozumieniem. Wojowniczy klan z Hebronu działał na przekór nowej polityce Hamasu.
Ta sytuacja trwa także i dzisiaj. Marwan Kawasme i Amar Abu Ajsza postawili Hamas w sytuacji, w której przywódcy organizacji nigdy nie zamierzali się znaleźć. Porywając trojkę izraelskich nastolatków klan Kawasme postawił Hamas przed faktem dokonanym. W przeszłości liderzy Hamasu zmuszeni byli zmierzać w kierunku wyznaczonym przez zbrojne ramię organizacji i żaden z nich nie odważył się na sprzeciw. Nie ośmieliliby się krytykować porwania, mającego na celu zmuszenie Izraela do uwolnienia palestyńskich więźniów, czy wyrazić oburzenia z powodu terrorystycznych ataków, stanowiących akty zemsty za morderstwa przywódców Hamasu przez Izrael.
W kwestii konfliktu pomiędzy Izraelem a Abbasem; jak już wspominaliśmy, ten pierwszy oskarża o porwanie Hamas. Tymczasem Palestyńczycy twierdzą, że klan Kawasme działa w szarej strefie a ich działania nie stanowią wyznacznika polityki organizacji. Dlatego Abbas nie odwołał jeszcze utworzonego na dwa tygodnie przed porwaniem rządu jedności, który miał stać się symbolem odnowy stosunków pomiędzy Fatahem a Hamasem.
Z tego samego powodu Meszal powiedział w wywiadzie dla Al-Dżaziry, “Nie możemy ani potwierdzić, ani zaprzeczyć, że to Hamas przeprowadził te porwania”. Meszal dodał także, że nie ma pojęcia, gdzie znajdują się porwani nastolatkowie.
Na tym etapie wydaje się całkiem możliwe, że Meszal nic nie wiedział o porwaniu i późniejszym losie izraelskich nastolatków. Ale sytuacja stanowi poważny problem dla niego i przywódców Hamasu. Dopóki nie potępią działań klanu Kawasme i dopóki będą nadal pozwalać na to, by ten wprowadzał ich raz po raz w ślepy zaułek, przywódcy Hamasu będą zmuszeni płacić za to odpowiednią cenę.
Abu Szanab, Jasin oraz al-Rantisi za działania klanu Kawasme zapłacili życiem. Hamas tkwi w pułapce, z mieczem Izraela wiszącym nad głową. Tym razem jednak, gdy ostrze opadnie, Hamas nie będzie mógł zrzucić całej winy na buntowniczy klan z Hebronu.
Autor: Shlomi Eldar
Tłumaczenie: MAG, MA
Shlomi Eldar dziennikarz Al-Monitor z Pulsu Izraela. Przez ostatnie dwie dekady relacjonował sytuację w Autonomii Palestyńskiej a szczególnie w strefie Gazy, oraz działalność Hamasu dla telewizji izraelskiej. W 2007 r., został nagrodzony za swoją pracę nagrodą Sokołowa, najważniejszym wyróżnieniem medialnym w Izraelu.
Kategorie: Uncategorized
