Ukończyła Akademię Handlową w Berlinie.W 1924 roku rozpoczęła pracę w wytwórni Leo-Forbert, która produkowała filmy fabularne i dokumentalne w języku jidysz (m.in. Ślubowanie, 1924, Jeden z 36, 1925). Dwa lata później wykupiła udziały wytwórni i zmieniła jej nazwę na Leo-Film. Początkowo głównym reżyserem produkowanych przez Leo-Film obrazów był Henryk Szaro (m.in. Czerwony Błazen, 1926; Zew morza, 1927), a później Juliusz Gardan (m.in. Kropka nad i, 1928, Policmajster Tagiejew, 1929, Serce na ulicy, 1931).W roku 1932 Maria Hirszbein odniosła wielki sukces, produkując film Aleksandra Forda Legion ulicy. Obraz życia warszawskich gazeciarzy uznany został za najlepszy film roku i do dziś uchodzi za jeden z najważniejszych polskich filmów przedwojennych. Niestety, do dnia dzisiejszego nie zachował się nawet we fragmencie.

W tym samym roku wspólnikiem Marii Hirszbein został Bolesław Land, architekt i scenograf, który przyjechał do Polski z Wiednia. Przez trzy lata miał decydujący wpływ na działalność wytwórni, która w tym czasie wyprodukowała dwa filmy w reżyserii jego żony Marty Flantz – Prokurator Alicja Horn (1933) i Kochaj tylko mnie (1935) oraz komedię według własnego scenariusza – 10 % dla mnie (reż. Juliusz Gardan, 1933). Dopiero po śmierci Bolesława Landa w roku 1936 wytwórnią Leo-Film znów zaczęła kierować samodzielnie Maria Hirszbein. Po wyprodukowaniu komedii Papa się żeni (reż. Michał Waszyński, 1936) wróciła do współpracy z Henrykiem Szaro. W roku 1937 powstało Ślubowanie, dźwiękowy remake filmu w języku jidysz z roku 1924, a następnie dramat Kłamstwo Krystyny wg powieści Stefana Kiedrzyńskiego.

Maria Hirszbein należała też do założycieli i działaczy Polskiego Związku Producentów Filmowych, a także była członkiem władz Polskiego Związku Przemysłowców Filmowych.

Zmarła w czasie II wojny światowej. Okoliczności jej śmierci nie są jasne – zginęła we wrześniu 1939 roku podczas oblężenia Warszawy albo – jak głosi inna wersja – została zamordowana w roku 1942 podczas likwidacji getta w Warszawie.

Maria Hirszbein była jedyną kobietą, która w polskim kinie przedwojennym zajmowała się produkcją filmową. Zależało jej, by każdy nowy film Leo-Filmu wnosił do kinematografii coś nowego. Nie bała się ryzyka, podejmowała nowe tematy (np. Zew morza – pierwszy polski film morski, Legion ulicy – pierwszy polski film podejmujący problematykę społeczną), stawiała na debiutantów. To w jej wytwórni zaczynali karierę reżyserzy Henryk Szaro i Juliusz Gardan oraz aktorzy Nora Ney, Franciszek Brodniewicz, Tola Mankiewiczówna, Helena Grossówna, Tadeusz Fijewski. W opinii tych, którzy z nią pracowali „nazwisko Marii Hirszbein powinno figurować na czołowych kartach złotej księgi filmu polskiego”.

FILMOGRAFIA:

Producentka, kierowniczka produkcji:

1926 – CZERWONY BŁAZEN
1927 – ZEW MORZA
1928 – KROPKA NAD I
1929 – POLICMAJSTER TAGIEJEW
1930 – URODA ŻYCIA
1931 – SERCE NA ULICY
1932 – LEGION ULICY
1933 – 10 % DLA MNIE
1933 – PROKURATOR ALICJA HORN
1935 – KOCHAJ TYLKO MNIE
1936 – PAPA SIĘ ŻENI
1937 – ŚLUBOWANIE
1939 – KŁAMSTWO KRYSTYNY
1939 – SZALONA JANKA film niezrealizowany

Nadeslal Marcin Grzegorz Piatkowski