W przypadku Izraela i Palestyny należy zwrócić uwagę, jak wysoki jest poziom poszanowania praw przez rząd izraelski, w przeciwieństwie do rządu palestyńskiego.

Oczywiście rząd izraelski nie jest doskonały, jeśli chodzi o respektowanie indywidualnych praw; państwo ma tendencje socjalistyczne i używa siły do regulowania spraw obywateli (pobór wojskowy i rządowa własność większości gruntów nie robią dobrego wrażenia). Jednak w porównaniu do rządu, który ustanowiliby palestyńscy muzułmanie, Izrael wydaje się być oazą praw i wolności.

Arabscy obywatele Izraela, w większości muzułmanie, mają te same prawa co Żydzi. Ich prawa do wolności słowa i praktyk religijnych są chronione w równym stopniu. Wszyscy obywatele mają prawo do uczciwego procesu przed niezależnym sądem. Wszyscy obywatele mają prawo głosu, a arabscy muzułmanie mogą zasiadać w Kneset (izraelski parlament). Kobiety mają takie same prawa jak mężczyźni [4,5,6,7]. Homoseksualiści nie są w żaden sposób prześladowani [8]. Media w Izraelu są prywatne i z reguły cieszą się względnie dużą wolnością słowa [9]. Wszyscy obywatele, także muzułmanie, mają prawo do nabywania ziemi na własność [10] (niestety duża część ziemi Izraela jest uważana za własność publiczną i tylko dzierżawiona przez rząd).

תרגיל גדודי קרקל

Izraelskie Siły Obronne są znane nie tylko z wysokiej skuteczności, ale też z dużej liczby kobiet w swoich szeregach. Na zdjęciu ćwiczenia słynnego batalionu Karakal.

Obecny rząd palestyński nie uznaje prawa mediów do wolności słowa. Dlatego reporterzy z Palestyny, którzy ukazują Hamas lub „intifadę” antyizraelską w niekorzystnym świetle, są zastraszani, dostają grzywny, stają przed sądem i zabrania im się działalności. Jak donosiFreedomHouse.org [12]:

„Nie ma wolności mediów na Zachodnim Brzegu i w Gazie. Od 1995, zgodnie z prawem prasowym, dziennikarze mogą być karani grzywną i osadzani w więzieniach, a gazety zamykane, za publikowanie „tajnych informacji” palestyńskich sił zbrojnych lub wiadomości, które mogą zaszkodzić jedności narodowej lub zachęcać do przemocy. Kilka małych mediów znajduje się pod ciągłą presją, aby dostarczyć pozytywnych relacji o Autonomii Palestyńskiej, Fatah i Hamasie. Dziennikarze, którzy krytykują Autonomię lub dominujące frakcje, są arbitralnie aresztowani, poddawani groźbom lub przemocy fizycznej. Hamas zakazał działania wszystkich dziennikarzy, którzy nie uzyskali akredytacji od Ministerstwa Informacji i zamknął placówki w Gazie, które nie były z nim powiązane, podczas gdy Autonomia Palestyńska dowodzona przez Fatah, a także siły Izraela, zamknęły powiązaną z Hamasem stację radiową na Zachodnim Wybrzeżu”.

Większość Palestyńczyków na terytorium palestyńskim wykazało gotowość wspierania islamskiego terroryzmu, bezmyślnego zabijania Żydów, szariatu, etc. Wielu poparło Jasira Arafata, członka Bractwa Islamskiego – organizacji terrorystycznej i partyzanckiej walczącej przeciwko Izraelowi, kiedy ten powiedział:

„Dla nas pokój oznacza zniszczenie Izraela. Przygotowujemy się do wojny totalnej; wojny, która będzie trwać pokolenia… Nie spoczniemy i nie wrócimy do domu, aż do dnia, gdy unicestwimy Izrael”.

W 1996, trzy lata po podpisaniu Porozumienia z Oslo, powiedział:

„Planujemy wyeliminować państwo Izrael i ustanowić państwo palestyńskie. Uczynimy życie Żydów nie do zniesienia, wykorzystując wojnę psychologiczną i eksplozję demograficzną. Żydzi nie będą chcieli dłużej żyć wśród Arabów. Nie mamy żadnego zastosowania dla Żydów. Oni są i pozostaną Żydami. Wszyscy teraz potrzebujemy pomocy od was (państw arabskich) w nasze bitwie o zjednoczenie Palestyny pod arabskimi rządami”.

W 1996 znów powiedział:

„Nie poddamy się, dopóki krew ostatnie Żyda, od najmłodszego dziecka, po najstarszego, nie rozleje się ku odkupieniu naszej ziemi” [13].

Wierny swojej misji ustanowienia islamskiej dominacji na całym Bliskim Wschodzie, Arafat odrzucił ofertę 2000 Camp David Summit, która ustanowiłaby państwo palestyńskie, pozostawiając Izrael nienaruszony i dzieląc Jeruzalem między Palestyńczyków i Izraelczyków.

Tymczasem terrorystyczne skrzydło partii Arafata Fatah, Brygada Męczenników Jasira Arafata, przeprowadziła długą serię samobójczych, masowych zamachów bombowych przeciwko Izraelczykom.

Ci palestyńscy „uciekinierzy”, którzy nie wspierali Arafata, z reguły popierali grupy będące nawet bardziej otwarte na islamski totalitaryzm i bardziej konsekwentnie głosiły swoją chęć zniszczenia Izraela. Najbardziej znanym takim ugrupowaniem jest Hamas: grupa terrorystyczna, która ukrywa wycelowane w Izrael rakiety w palestyńskich szpitalach, sklepach i szkołach, a także otwarcie wzywa do krucjaty przeciwko Izraelowi w całej Palestynie [14].

Karta założycielska Hamasu zawiera następujące treści:

„Artykuł 1: Islamski Ruch Oporu: Programem Ruchu jest islam. To z niego czerpiemy idee, sposoby myślenia oraz rozumienie wszechświata, życia i człowieka. Do niego uciekamy się przy wydawaniu wszelkich wyroków i nim są inspirowane nasze działania.

Artykuł 2: Islamski Ruch Oporu jest jednym ze skrzydeł Bractwa Muzułmańskiego w Palestynie. Ruch jest organizacją uniwersalną, która stanowi największy ruch islamski w czasach współczesnych. Charakteryzuje się on głębokim zrozumieniem, dokładnym pojęciem i pełnym objęciem wszystkich przykazań islamu we wszystkich aspektach życia, kultury, wiary, polityki, ekonomii, edukacji, społeczeństwa, sprawiedliwości i sądu, szerzenia islamu, oświaty, sztuki, informacji, nauk tajemnych i konwersji na islam.

Artykuł 11: Islamski Ruch Oporu wierzy, że ziemia Palestyny jest terytorium islamskim, poświęconym dla przyszłych pokoleń muzułmanów, aż do Dnia Sądu Ostatecznego. Żadna jej część nie może być oddana. Żaden pojedynczy kraj arabski, ani wszystkie kraje arabskie, ani żaden król, ani prezydent, ani wszyscy królowie i prezydenci, ani żadna organizacja, ani wszystkie z nich, palestyńskie czy arabskie, nie posiadają takiego prawa. Ziemia palestyńska jest islamskim waqf, konsekrowanym dla islamskich pokoleń aż do Dnia Sądu Ostatecznego. Któż miałby mieć prawo, aby reprezentować islamskie pokolenia aż do Dnia Sądu Ostatecznego?

Prawem obowiązującym na ziemi Palestyny jest prawo szariatu i to samo tyczy się wszystkich ziem, które muzułmanie zdobyli siłą, ponieważ w czasach podbojów muzułmanie poświęcili te ziemie dla przyszłych islamskich pokoleń, aż do Dnia Sądu Ostatecznego… Każda procedura sprzeczna z islamskim prawem szariatu, która dotyczy Palestyny, jest nieważna” [15].

Przywódca Hamasu, Mahmoud Al-Zahhar, niedawno potwierdził wiele z tych rzeczy w wywiadzie [16]:

„Mahmoud Al-Zahhar: Przeprowadziliśmy w Gazie plan oporu, w celu wypędzenia okupantów. Plan został zrealizowany i żaden pojedynczy osadnik ani żołnierz nie pozostał na palestyńskiej ziemi w Gazie. Naszym celem jest kontynuacja tego działania. Dziś zakończyliśmy wyzwolenie Gazy, a wasz plan nie… Na ten moment, mówimy do was, przede wszystkim: Chcemy Palestynę w całości – tak, żeby nie było żadnych nieporozumień. Jeśli nasze pokolenie tego nie osiągnie, to będzie następne i dla naszych dzieci Palestyna będzie oznaczała całą Palestynę, a Izrael nie będzie istnieć między nami.

Dziennikarz: Ale to jest wasza stara retoryka. Mówisz teraz o granicach z 1967 roku…

Mahmoud Al-Zahhar: Przysięgam na Allaha, to jest to o czym myślimy.

Dziennikarz: Mówisz teraz o granicach z 1967 roku.

Mahmoud Al-Zahhar: Tak, ale to tylko etap. To tylko etap.

Dziennikarz: Kiedy Abu Ammar [Arafat] mówił o prowadzeniu walki etapami, o dawaniu i braniu, oskarżyłeś go o zdradę…

Mahmoud Al-Zahhar: Nie, nigdy nikogo nie oskarżyliśmy o zdradę. My mówimy o współpracy w zakresie bezpieczeństwa i pozostawiamy interpretację dla ciebie. Pozwól mi wytłumaczyć różnicę między Fatah i nami w tym przypadku. Mówimy o wyzwoleniu terytorium sprzed 1967, ale nie uznajemy Izraela na choćby jednej piędzi naszej ziemi. Innymi słowy, ta ziemia pozostanie nasza i gdy rozkład sił się zmieni, odzyskamy ją. Odzyskamy tę ziemię, nawet jeśli będziemy musieli ją wydzierać cal po calu.

Więc różnica między Fatah i nami jest jasna. Oni wyprzedali 78% ziem palestyńskich i uważają je za ziemie Izraela. Pozostawili zaledwie 22% ziem dla Palestyńczyków i nawet to jest przedmiotem negocjacji. Zatem każdy kto mówi, że Hamas zaakceptował granice z 1967… Chciałbym coś wyjaśnić: Ustanowimy państwo na każdym kawałku ziemi palestyńskiej, ale nie oddamy ani części tej ziemi”.

Więc podstawowy cel Hamasu jest jasny: państwo islamskie, pod okrutnym prawem szariatu, obejmujące cały obszar nazywany Palestyną, a także wymazanie Izraela z mapy.

Po zdobyciu większości w Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej w wyborach 2006, Hamas próbował wprowadził prawo szariatu w praktyce w kodeksie karnym na terytoriach palestyńskich [17]. W 2012 władze Autonomii Palestyńskiej aresztowały sześć osób za jedzenie w miejscu publicznym w czasie ramadanu – zgodnie z prawem szariatu, które jest stosowane zarówno wobec muzułmanów, jak i nie-muzułmanów [18].

Ale nie tylko liderzy Hamasu chcą zniszczenia Izraela i wprowadzenia szariatu: Sondaże pokazują, że większość Palestyńczyków chce, aby szariat był urzędowo obowiązującym prawem na palestyńskiej ziemi, a duża liczba z nich popiera samobójcze ataki przeciwko ludności cywilnej „w obronie islamu”. Sondaż z 2010 [19] pokazał, że 73% Palestyńczyków w wieku 18-30 lat chce, aby szariat stanowił całkowitą lub częściową podstawę prawodawstwa (38.3% chce, aby szariat był jedyną podstawą, podczas gdy tylko 22.9% domaga się świeckiego prawa).

W 2013 [20] 89% palestyńskich muzułmanów stwierdziło, że szariat powinien być uprzywilejowanym „oficjalnym prawem ziemi”. Te same badania wykazały, że 40% palestyńskich muzułmanów uważa, że samobójcze ataki bombowe na ludności cywilnej „często lub czasem mogą być usprawiedliwione w obronie islamu” (Należy pamiętać, że 80-85% mieszkańców Zachodniego Wybrzeża i 98-99% mieszkańców Strefy Gazy to muzułmanie).

Poza pragnieniem wprowadzenia islamskiego prawa szariatu, co wykazały powyższe cytaty, jasne jest, że zarówno Fatah, jak i Hamas uznają tylko kolektywne posiadanie ziemi, oparte na zbiorowości etnicznej, a nie prywatne, indywidualne. Pod tym względem są gorsi od Izraelczyków, ponieważ nie chcą pozwolić Żydom na osiedlanie się gdziekolwiek na islamskiej ziemi (czyli całym regionie), podczas gdy Izrael pozwala Palestyńczykom posiadać własne terytorium na obszarze ich państwa.

W latach 30. Żydzi przenieśli się do kontrolowanej przez Brytyjczyków Palestyny, kupując ziemię od jej legalnych właścicieli: głównie bogatych Syryjczyków, Egipcjan i libańskich Arabów, którzy dzierżawili część tych terenów arabskim rolnikom (wiele z zakupionej przez Żydów ziemi to były nieużytki). Reakcją wielu arabskich muzułmanów w okolicy była obawa, że zostaną wyparci przez Żydów. Zatem pod przewodnictwem muftiego Jerozolimy, Haj Amin el-Husseini, zorganizowali bunty i strajki, aby wymóc na kolonialnym rządzie brytyjskim wprowadzenie ograniczenia żydowskiej imigracji. To działało i ograniczenia rzeczywiście zostały wprowadzone przez Brytyjczyków. Tak więc Żydzi, którzy nie robili nic oprócz zawierania dobrowolnych transakcji z Arabami, zostali zmuszeni zaprzestać działalności.

Te wczesne działania muzułmanów doskonale pasują do dzisiejszego wzorca kulturowego: Uważają oni, że cały region stanowi kolektywną własność islamu i są gotowi użyć przemocy, aby usunąć z niego członków innych grup etnicznych/religijnych.

Podsumowanie

Kontrast jest uderzający: nowoczesny, cywilizowany kraj, który generalnie broni wolności słowa, wolności prasy, wolności religijnej, równych praw kobiet, gejów, Arabów i muzułmanów kontra niedoszły kraj gwałcący wolność słowa i mediów, nie uznający wolności religijnej, pełen antysemickich poglądów [21] i walczący o wprowadzenia szariatu jako oficjalnego prawa.

Warto pamiętać, że Izrael nie jest doskonały, jeśli chodzi o poszanowanie praw jednostki, ale w porównaniu z rządem palestyńskich „uchodźców” jest on przystanią wolności i cywilizacji na Bliskim Wschodzie.

To jest powód, dla którego Izrael ma prawo rządzić nie tylko na własnym terytorium, ale też na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy. Izrael ma moralne prawo obrony samego siebie, a także zlikwidowania Autonomii Palestyńskiej, ponieważ jest bardziej wolnym krajem. W ten sposób może utorować drogę dla ludzi żyjących na terytorium Palestyny do prowadzenia bardziej wolnego i zasobnego życia pod izraelskimi rządami.

Autor: Objectivism for Intellectuals

Tłumaczenie: Wojciech Mazurkiewicz

Korekta: Damian Karaszewski

http://libertarianin.org/dlaczego-popieram-rzad-izraela/