A D A M  K O Ń S K I , 6 6 L A T

Z AWÓ D : E K O N O M I S T A ,

O B EC N IE  N A  E M E R Y T U R ZE

P O C H O D ZE N IE : P Ó Ł D U Ń CZY K ,

P Ó Ł  P O L A K ,

WYCHOWA Y  W

P O L S K O – ŻY D OWS K IEJ   R O D ZI N IE

Adam — Te narodowe etykiety są mi jakoś obce. Jak biją Polaków, to czuję się Polakiem, jak biją Duńczyków, to czuję się Duńczykiem i jak biją Żydów, to czuję się Żydem i tak dalej… ( — Ale sam nie wiem. Żona się obawia, że ktoś mnie może posądzić o to, że się jakoś promuję. Czasem coś powiem, a ludzie to przekręcają i odbierają inaczej. — Bez obaw, to będzie zbiór reportaży, więc nie będziesz jedyną postacią.) …Jak masz mnie określić? Człowiek otwarty na innych ludzi bez względu na ich narodowość, dzielący ludzi tylko na dobrych i mniej dobrych. (Tożsamość człowieka może być dynamiczna i barwna, zmieniając natężenie i nabierając nowych odcieni w zależności od czynników, na które jest wystawiona.)

Polak Adam — W podstawówce miałem kolegę, na którego wołali “Żydek”, ale on nie był Żydem. Tak sobie wołali. Pomyślałem: “Przecież to ja mam więcej wspólnego z Żydami, niż on”. Nikt mnie nie podejrzewał o to, że byłem Żydem, bo zawsze chodziłem do kościoła i na lekcje religii. Ojciec też z tym się nie ukrywał i przy każdej okazji wspominał, że był Żydem. Tak czy inaczej, ja w tamtym okresie czułem się jako Polak-katolik, a nie Polak-Żyd. (— Mój ojciec był kolegą pierwszego męża mojej mamy, który zaginął podczas II wojny światowej. Ojciec był asymilowanym Polakiem pochodzenia żydowskiego. Jako jedyny z jedenaściorga rodzeństwa przeżył wojnę dzięki mojej matce, która ukrywała go przed Niemcami. Po wojnie się pobrali. Ojciec był dobrym krawcem oraz uczciwym i towarzyskim człowiekiem. Lubili go w Kielcach.) — Ojciec nie chciał, żebyś był Żydem?

Caly wywiad KLIKNIJ TUTAJ