Podobno „Słodycz zapomnienia” została okrzyknięta przez „Marie Claire” najlepszą pozycją na lato. Także tytuł i okładka sugerują lekturę lekką, łatwą i przyjemną. Czy może za taką uchodzić książka o Holokauście? Skoro ma happy end, widocznie może.

Tak, “Słodycz zapomnienia” jest słodka, nie tylko dlatego, że główna bohaterka o nieprzypadkowym imieniu Hope (ang. nadzieja) prowadzi rodzinną cukiernię. W beczce miodu łyżka dziegciu? Niejedna. Hope jest rozwódką, ma trudne relacje z nastoletnią córką, kłopoty finansowe, a jej ukochana babcia cierpi na chorobę Alzheimera.

Pewnego dnia, w przebłysku świadomości, Rose wręcza wnuczce listę nazwisk zaginionych krewnych, oraz czek na pokrycie kosztów podróży do Paryża. “Musisz się dowiedzieć, co się stało z moją rodziną” – mówi. Podczas spaceru po plaży wrzuca okruchy Gwiezdnego Placka do oceanu, szepcząc pod nosem w niezrozumiałym języku.

Ktoś odkryje rodzinne korzenie i nieznaną rodzinną historię, ktoś się zakocha, odnajdzie, ktoś umrze… Kilka osób zrozumie, co naprawdę liczy się w życiu.

Podczas lektury książek takich jak “Słodycz zapomnienia”, których tytuł, okładka, wakacyjna rekomendacja, fikcyjna fabuła i szczęśliwe zakończenie potęgują wrażenie nierealności opisywanych zdarzeń, przypominają mi się prawdziwe historie ocalonych. Dziesiątki szczęśliwych zbiegów okoliczności, które umożliwiły im przeżycie. Równie trudne, ba! nierealne jak “spacer między kroplami deszczu”.*

Przypominają mi się także prawdziwe historie drugiego, trzeciego pokolenia. Dzieci i wnuków odkrywających swoje korzenie, poszukujących tożsamości, lub tylko (aż) prawdy.

Życie pisze scenariusze, które nie śniły się reżyserom i powieści, których nie wymyślił żaden autor.

Aleksandra Buchaniec-Bartczak

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Świat Książki.

*”Między kroplami deszczu” – film dok., reż. Kuba Karyś, Paulina Loszek

http://www.fzp.net.pl/ksiazki/slodycz-zapomnienia