01/10/2016 
Przetlumaczyla i przyslala Olga Degani
OSADNICTWO JEST LEGALNE. Przed zamrożeniem budownictwa na 10 miesięcy w listopadzie 2009 roku nikt nigdy nie żądał tego od Izraela. Mimo zamrożenia, nie osiągnęliśmy pokoju lecz następne żądania zamrożenia. (O.D.) Przed zamrożeniem budownictwa na 10 miesięcy w listopadzie 2009 roku nikt nigdy nie żądał tego od Izraela. Mimo zamrożenia, nie osiągnęliśmy pokoju lecz następne żądania zamrożenia. (O.D.)
Zarzut że osadnictwo nie jest zgodne z prawem, nie ostoi się w obliczu faktów.
Prof. Eugene W. Rostow (art. po angielsku), były dziekan wydziału prawa na Uniewersytecie Yale, Podsekretarz Stanu i jeden z redaktorów decyzji 242 Rady Bezpieczeństwa orzekł: „prawo międzynarodowe przyznaje identyczny status osiedlom żydowskim w Judei i Samarii jak w Haifie”. Według niego, „decyzja 242 nie nawołuje do cofnięcia się z określonych terenów („the territories”), ani ze wszystkich terenów ( „all territories”) lecz z „some” territories, czyli z niektórych, nieokreślonych w tej decyzji terenów… Izrael cofnął się z Synaju, stanowiącego 90 % terenów zajętych w 1967 roku… Żądania cofnięcia się z całego obszaru zostały odrzucone przez Radę Bezpieczeństwa i przez Ogólne Zgromadzenie ONZ tu … według decyzji 242 nie można zmusić Izraela do cofnięcia się do granic trudnych do obrony (‘fragile and vulnerable’ ) z 1967 roku , lecz do granic bezpiecznych i uznanych ( ‘secure and recognized’ )”.
Sędzia Stephen Schwebel (art. po angielsku) , były prezes Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości uważa, że: ” Zdobycze 1967 roku były w ramach wojny obronnej… świadczy o tym zamknięcie dojścia do Eilatu przez Egipt, niedotrzymanie przez Egipt umowy rozbrojenia Synaju, wypędzenie obserwatorów ONZ-tu z Synaju i zaatakowanie Izraela przez Jordanię…napad Arabów w 1948 roku wskazuje na bezprawność zajęcia wówczas przez Egipt i Jordanię Gazy, Judei i Samarii… dlatego Izrael, broniąc się w 1967 roku, ma prawo władania na tych terenach mandatu brytyjskiego, włącznie z Jerozolimą … i stąd wniosek, że zmiana linii rozejmu z 1949 roku jest zgodna z prawem… „
Do czasu powstania Państwa Izrael termin „Palestyna” odnosił się do państwa żydowskiego. Ten termin ustanowili Rzymianie próbując zetrzeć judaizm z pamięci ludzkości i dlatego nazwę „Judea i Samaria” zmienili na „Palestynę”, ku pamięci Filistynów, zaciekłych wrogów narodu żydowskiego, którzy wcale nie przyszli z Arabii, lecz z wysp egejskich w Grecji.
Sytuacja prawna Judei i Samarii opiera się na kilku konwencjach międzynarodowych:
1. Deklaracja Balfoura, w której przekazał w roku 1917 zgodę rządu brytyjskiego na „ustanowienie w Palestynie narodowego domu dla narodu żydowskiego”.
2. Rezolucja konferencji zwycięskich mocarstw mocarstw w 1920 roku w San Remo nadała obydwa brzegi rzeki Jordan Mandatowi Palestyńskiemu „aby wprowadzić w życie deklarację Lorda Balfoura… na rzecz ustanowienia w Palestynie siedziby narodowej dla narodu żydowskiego”. Po pierwszej wojnie światowej ustanowiono około 20 mandatów, jako powiernictwa terytoriów, które wyznaczyły większość granic państw na Mizrach ha’Tichon (Bliski Wschód i północna Afryka).
3. Liga Narodów, zatwierdzając w roku 1922 Mandat nad Palestyną, odnosząc sie do praw wyłącznie narodu żydowskiego, nakłada na Brytanię odpowiedziałność za „wprowadzenie w życie deklaracji lorda Balfoura” założenia narodowego domu żydowskiego na zachód od rzeki Jordan i „popieranie masywnego osadnictwa zarówno na ziemiach państwowych jak i na ziemiach niczyich” (art. 6).
4. Paragraf 80 Karty ONZ-tu z 1945 roku ustanawia ciągłość statusu prawnego „Mandatu nad Palestyną” i zabrania jakiejkolwiek interpretacji przeciwstawnej do praw narodu żydowskiego na zachód od Jordanu, włącznie z osadnictwem.
Podział z 1947 roku był zatwierdzony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ-tu, nie przez Radę Bezpieczeństwa i dlatego nie obowiązuje, nie ma też mocy prawnej wobec istnienia parfagrafu 80 Karty ONZ-tu i „Mandatu nad Palestyną”. Rozejmy z 1949 roku określiły granice przerwania ognia, ale nie jako granice obowiązujące.
Na podstawie treści paragrafu 80 Karty ONZ-tu i „Mandatu nad Palestyną”, obronna wojna z 1967 roku przywróciła prawowitemu władcy, Państwu Izrael, władzę nad Judeą i Samarią oraz nad Jerozolimą.
IV Konwencja z roku 1949 nie powstała w kontekście do osadnictwa izraelskiego, bo odnosi się do transferu przemocą obywateli podbitych na teren zdobywczy .
Osadnictwa żydowskiego w Judei i Samarii nie zabroniono czasowymi umowami w Oslo w 1993 i w roku 1995, zezwalającymi każdej stronie budować na terenie będącym pod jej odpowiedzialnością. Rozwiązanie problemu osadnictwa ma być ustalone, wg. umów w Oslo, w pertraktacjach o stałą umowę. Dlatego, jeśli izraelskie budownictwo w Judei i Samarii jest przeszkodą do osiągnięcia pokoju, to budownictwo palestyńskie, o wiele intensywniejsze niż budownictwo żydowskie, stanowi przeszkodę o wiele większą.
Propaganda przeciw osadnictwu w Judei i Samarii opiera się na omyłkach i na wprowadzaniu w błąd, pomaga naciskać na Izrael, wzmaga arabski ekstremizm i terror, pomaga przeciwnym umiarkowaniu, podważa stabilność i pokojowe współistnienie.
Amb. ret. Yoram Ettinger is a consultant on US-Israel relations as well as the Chairman of Special Projects at the Ariel Center for Policy Research. Formerly the Minister for Congressional Affairs to Israel’s Embassy in Washington, DC, Ettinger also served as Consul General of Israel to the Southwestern US. He is a former editor ofContemporary Mideast Backgrounder, and is the author of the Jerusalem Cloakroom series of reports which is featured on the ACPR website.
Wszystkie tlumaczenia Olgi TUTAJ
.
(art. po hebrajsku) ( teren C – pod pełną władzą Izraelską):
.
(art. po angielsku), (Teren C pod pełną władzą izraelską) :
.
warto też to przeglądnąć:
https://dzismis.com/2016/01/02/okupacja/
Ten artykuł powinien być cały czas eksponowany. Dla wielu z naszych to powinna być lektura obowiązkowa.