Anna Karolina Klys

W latach 30. procesowano się z powództwa cywilnego, za samo tylko podejrzenia bycia „szabesgojem”, w 2015 roku piszemy listy otwarte w sprawie „nazwania przez gazetę Warszawską naszego kolegi Żydem”.

Dzieci wołają za chłopcem „Żydek”, bo nie chodzi na religię. W potocznym języku obowiązuje „żydokomuna” jako jedyne wytłumaczenie tego, że mógł powstać , i trwać PRL. W UB pracowali sami Żydzi. Tu także ani statystyka, ani fakty, ani wspomnienia- nie odgrywają roli.

Jaki bagaż, jaką wiedzę o nas samych musielibyśmy przyjąć  przyznając, że w Polsce jest antysemityzm?

Dokąd zaprowadziłoby to nas , do poznania jakich paskudnych cech  nas samych?

I jakie byłyby tego następstwa…

„jak się nie dostosowała polka to ją żydówka oblała pomyjami. O tym wiedzą wszyscy dlaczego się o tym nie mówi ani nie pisze. Nie jestem anty ale tu chodzi o prawdę.”

Czy możliwe jest przyjęcie prawdy, w której nie stoimy po stronie ofiar? Obrazu okrutnych, bezmyślnych ludzi, opętanych przez manipulatorów, ludzi, którzy pozwolili sobie na wypalenie w mózgach i sercach stygmatu tych, którzy nie uratowali drugiego człowieka. Którzy pozwolili sobie wmówić, którzy uwierzyli w to, że drugi człowiek  nie zasługuje na miano człowieka?

Dziewiętnastowieczni badacze  tradycji ludowych  tak  opisywali stosunek chłopów do reszty świata: „Siebie uważa lud za katolików, otacza kultem obrazy i figury świętych, wierzy w cuda, uzdrowienia i władzę boską nad ludźmi. Dlatego wszyscy, którzy nie wierzą w Jezusa Chrystusa, nie są uważani za „boskie stworzenia”. I chociaż radzą się Żydów w sprawach interesów, to „winę, popełnioną względem żyda i cygana poczytują za mniejsze przestępstwo niż takież samo wykroczenie przeciw Polakowi, Niemcowi itp. Wypływa to z pogardy dla niechrześcijan i wkorzenionego od dzieciństwa poniewierania żydami”.

Gdzie jesteśmy teraz w swojej świadomości?

Więc jeśli powiemy, przyznamy: w Polsce jest antysemityzm, musimy podnieść  wszystkie leżące na ziemi i pod ziemią trupy. Mężczyzn, kobiet i dzieci. Rozpoznawać budynki , elementy architektoniczne : tu była Synagoga, tu pewnie Dom Sierot, a to budynek mieszkalny. Zbudowany przez ludzi narodowości żydowskiej. Szanować miejsca, gdzie zakopano setki, tysiące ciał niewinnych ludzi, mieszkańców Koła, Łasku, Kałuszyna, Mińska Mazowieckiego, Buku. Nie rozkradać  ogrodzenia, nie mówić, że zarośnięte pola, które kryją resztki mieszkańców polskich miasteczek to sprawa Żydów, nie oszukiwać się więcej, że istnieje Prawdziwy Polak, złożony ze 100% Polaka. Czysty i prawy, wędrujący przez życie z serdecznym uśmiechem.

Nie pozwalać, żeby czas niszczył miejsca, z cichą nadzieją, że kiedy cos przestanie istnieć fizycznie, przestanie tez istnieć jego duch.

Żydowskie krzesła, stoły, filiżanki, łyżki jeszcze są. Swetry, palta, zdarte buciki – od dziesięcioleci nie przydają się już nikomu. Ale zdanie „ braliśmy, bo im już nie były potrzebne” jest, trwa i pali jak najsroższy policzek.

Nie wystarczy: przepraszam. Nie wystarczy jeden „oszołom”, który  wygrzebuje z ziemi  potłuczone macewy i zwozi na teren cmentarza. ( tak jak mieszkaniec Warty, pan Ireneusz  Ślipek, albo bohaterski nauczyciel historii ze szkoły na Mazowszu, który sprząta z uczniami pozostałości żydowskiego cmentarza).

I wieczne zasłanianie się  najwyższą liczbą „Sprawiedliwych” przy analizie też nie pozwala na spokojny sen,  bo musimy  przyjąć, że  powiedzmy od października 1939 do lipca/sierpnia 1944 z grupy 20 333000 Polaków wyznających religię rzymsko-katolicką , do historii jako Sprawiedliwi Wśród narodów Świata przeszły 6532 osoby. A z dostępnych wspomnień i wywiadów ze Sprawiedliwymi wynika jasno, że tonie Niemców  bali się najbardziej. Kto był niebezpiecznym elementem w układance śmierci.

Nie twierdzę, że mówienie prawdy przynosi katharsis. Zapewne, dla większości nie. Staje się ciężkim balastem, z którym trzeba żyć. Ale uwolni od tego ciężaru, ciężaru współwiny, przemilczania, kłamstwa- następne pokolenia.

Zrozumienie wspólnoty, swojego powiązania, związania na zawsze, wspólną tradycją, historią Polaków różnych wyznań, różnej narodowości z uznaniem swoich win, teraz kiedy propaganda robi wszystko, by podzielić nas już nie tylko na Polskę A i Polskę B, wschód i zachód, północ i popołudnie, wierzących i nie, a nawet na to, by wchodzić w nasze życie prywatne, na to  kto z kim jeszcze się koleguje, a kto już “usunął kogoś spośród znajomych” wydaje się być podstawowym zadaniem.

Poprzednie czesci TUTAJ