Wyspecjalizowana agenda ONZ, znana pod nazwą UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization), znana jest szczególnie dzięki Liście Światowego Dziedzictwa, na której znajduje się ponad tysiąc obiektów położonych w wielu krajach na całym świecie. Najwięcej z nich znaleźć można we Włoszech, następne w kolejności są Chiny [w Polsce, m.in. jest to stare miasto w Zamościu, łącznie z synagogą – przp. Red.]

Najszerzej reprezentowaną kategorią na liście są obiekty religijne, sklasyfikowane pod nazwą obiektów kulturowych (w odróżnieniu od przyrodniczych, stanowiących dzieła natury). UNESCO prowadziło wiele rozmów z poszczególnymi krajami, celem zagwarantowania, że wszelkie aspekty o charakterze religijnym zostaną uwzględnione, a także podjęło w tym zakresie wiele działań.

W 2010 r. UNESCO zorganizowało seminarium pod nazwą „Rola gmin wyznaniowych w zarządzaniu obiektami umieszczonymi na Liście Światowego Dziedzictwa”. Głównym jego celem była analiza możliwości ustanowienia dialogu pomiędzy interesariuszami, a także badanie możliwych sposobów promowania i budowania wzajemnego zrozumienia i współpracy pomiędzy nimi w celu ochrony obiektów religijnych z listy UNESCO.

Wzmianka o dialogu w powyższym kontekście w oczywisty sposób miała na celu uniknięcie ryzyka podejmowania przez poszczególne narody, lub wspólnoty jednostronnych decyzji o przejmowaniu na wyłączność obiektów religijnych.

Domniemane, lub rzeczywiste roszczenia w zakresie własności miejsc kultu nie są rzadkością. Zbiór esejów zatytułowany „Choreografia współdzielonych miejsc kultu religijnego: religia, polityka i rozwiązywanie konfliktów” analizuje spory związane ze współdzieleniem miejsc kultu w Turcji, na Bałkanach, w Izraelu, na Cyprze i w Algierii, analizując w detalach sposoby, w jakie społeczności wchodzą w konflikt lub wypracowują rozwiązania zmierzające do współdzielenia świątyń i innych miejsc. Czasem wokół miejsc kultu dochodzi do sporów, czasem jedna religia może przysporzyć wiele bólu wyznawcom innej, jak to miało miejsce w 1988 r., kiedy to karmelitanki ustawiły ośmiometrowy krzyż na zewnątrz obozu Auschwitz II (Birkenau) z zamiarem upamiętnienia mszy papieskiej, którą odprawiono tam w 1979 r.

Bardziej znanym przypadkiem nierozstrzygniętej debaty jest konflikt wokół meczetu Babri w Ajodhji w Indiach, zbudowanego w latach 1528-29 na rozkaz Babura, pierwszego z dynastii Wielkich Mogołów. Zgodnie z hinduistycznymi przekazami, budowniczowie meczetu zniszczyli stojącą na miejscu jego budowy hinduistyczną świątynię upamiętniającą miejsce narodzin boga Ramy. Prawdziwość tej historii jest kwestionowana przez wielu muzułmanów. O ważności świątyni świadczy hinduistyczny tekst, który utrzymuje, że Ajodhja jest jednym z siedmiu świętych miejsc, w których można zyskać ostateczne uwolnienie z cyklu narodzin i śmierci.

Konflikt o świątynię zakończył się w 1992 r., gdy tłum hinduskich ekstremistów zburzył meczet z zamiarem odbudowania oryginalnej świątyni. Zniszczenie meczetu stało się z kolei pretekstem do ataków terrorystycznych prowadzonych przez radykalne grupy muzułmańskie, wśród których wymienić można masakry w Wandhamie w 1998 r. i świątyni Amarnath w r. 2000, oraz zamieszki w New Delhi, Mumbaju i innych miastach, oraz liczne przypadki podpaleń, ataków nożowniczych i napadów na domy prywatne oraz urzędy państwowe.

Wiecej TUTAJ