Ludwik Lewin

Noe był pierwszym człowiekiem, o który wiemy, że uprawiał winorośl i robił wino. Nie był jeszcze Żydem, ale jego syn Sem, już prawie, a przede wszystkim wiemy o nim z Talmudu. Kiedy potomkowie Sema, prowadzeni przez Mojżesza zbliżali się do Izraela, wysłani tam szpiedzy, przede wszystkim dostrzegli winnicę i „urżnęli gałąź winną z jagodami jej, a nieśli ją na drągu dwaj mężowie”. Tanach bardzo często wspomina winorośl, wino i jego produkcję.  Wyliczono, że w Biblii wyraz wino występuje 207 razy, winnica 154 razy a „prasa” (do zgniatania winogron) 15 razy.

W starożytnym Izraelu wino odgrywało ważną rolę rytualną i symboliczną, przejęła ją mająca korzenie w judaizmie, liturgia katolicka. Konieczne było więc Żydom niewątpliwie, ale czy było dobre? Historycy i archeolodzy różne mają zdanie na ten temat. Niektórzy zwracają uwagę na wysoki poziom techniczny odnajdywanego sprzętu do produkcji wina. czy „nowoczesny”, taki sam jak w Szampanii, sposób wykuwania piwnic w wapieniu i twierdzą, że złe tamtejsze wino być nie mogło. Inni znaleźli niepochlebne o nim opinie na egipskich papirusach.

Żydowską produkcję wina w Izraelu na 2000 lat przerwało wygnaniem Żydów. Kiedy podjęto ją w XIX wieku, nie przejmowano się jakością – chodziło głównie o to by mieć wino do modlitwy.

Przełom nastąpił w latach 80’ ubiegłego stulecia, gdy picie wina i rozprawianie o winie stało się jednym z wyznaczników społecznego standingu. Powstały dziesiątki małych „sklepikowych” winnic, prowadzonych przez entuzjastów, którzy wszystko stawiali na jakość.

Tak zaczynał również Eli Ben-Zaken, właściciel Domaine du Castel , winnicy położonej na zboczach Gór Judejskich, uważanej obecnie za jedną z najlepszych w Izraelu. Castel to po łacinie twierdza – piwnica sąsiaduje z ruinami fortecy zbudowanej przez krzyżowców.

Wina pana Ben Zakena z dumą naśladują bordoski styl. Flagowy jego okręt zwie się grand vin – wielkie wino, drugie czerwone nazwał petit castel – mała twierdza.

Piłem petit castel 2011. Bardzo szczęśliwie mieszają się w nim bordoskie szczepy – cabernet sauvignon, merlot i petit verdot, dając soczysty, głęboki kolor, zapachy malin i jeżyn, do których na podniebieniu dołącza się korzenność kontrastująca z jedwabistością. W długim finiszu łagodne ślady garbników francuskiego dębu, w którym wino leżakowało przez 16 miesięcy. Szczególnie dobre do dziczyzny i innych, solidnych dań mięsnych. Jego wadą, wspólną z innymi winami z Izraela, jest cena, o wiele wyższa niż porównywalnych win francuskich.

Wszystkie historyjki Ludwika

TUTAJ