Przyslala Rima Kaul

Ku pokrzepieniu serc:

Manifest polskich sześćdziesięciolatków +

Świat, droga młodzieży, wyglądał kiedyś nieco inaczej. Nie budziła nas,
dzisiejszych sześćdziesięciolatków i siedemdziesięciolatków, telewizja
śniadaniowa, przez co nie wiedzieliśmy o istnieniu otyłych karlic
akrobatek, Chippendelsów i kotów, które mówią brajlem.

Budził nas radziecki budzik, który za nic w świecie nie chciał chodzić
tak, jak mu hejnał z wieży mariackiej kazał. A jednak zdążaliśmy do
szkoły. Na śniadanie jedliśmy kanapki z pasztetową, na święta szynkę,
która nie psuła się po dwóch dniach. Sery były jeśli były dwa: żółty i
biały.
Nazwy były równie umowne, jak ich ceny i kolory.
.
Nikt nie jadał lunchu. Były drugie śniadania – kanapki starannie
zapakowane przez mamy w papier śniadaniowy, który poddawano domowemu
recyklingowi i jeśli się nie ubrudził, wykorzystywano ponownie. Jadano
też obiady: ziemniaki, tłuste sosy, kotlety. Mało warzyw i ryb. Na
kluski mówiliśmy „makaron”, nie pasta, bo pastą smarowaliśmy chleb lub
czyściliśmy buty.

’
Nikt nie znał słowa „cholesterol” i jadł tyle jajek, ile chciał, a
jednak nie umieraliśmy masowo na serce. Nauczyciel, który potrafił
przylać linijką lub połamać wskaźnik na niejednej pupie, kazał nam
wkuwać mnóstwo definicji i wzorów, nękał klasówkami i straszył widmem
powtarzania klasy. Mimo to nie mieliśmy jakiejś nadzwyczajnej traumy.
Szczerze mówiąc nie znaliśmy tego słowa ani nie byliśmy pod opieką
terapeuty.

.
Nie uczyliśmy się angielskiego i nie chodziliśmy na balet. Żeby umówić
się z kumplami na piłkę, nie dzwoniliśmy do nich wcześniej, tylko
wpadaliśmy po nich do mieszkania albo darliśmy się pod oknami, żeby
wyszli. Nie zabraniał nam tego nikt z TVN Style.
W owych czasach papier toaletowy występował głównie w parówkach i
mortadeli, a proszek do prania prał ciuchy białe i kolorowe.
Jeśli prał.

Nie było kremów na dzień, na noc, na zimę i lato. Była Nivea.
Mimo to nie cuchnęliśmy ani nie padaliśmy na dyzenterię.
Byliśmy niemodnie ubrani, a jednak udawało nam się umówić z
dziewczynami, które nie wymawiając, też nie wiedziały, kto to Jaga Hupało.

Nasi starzy nie dzwonili do nas na komórkę i nigdy nie wiedzieli,
gdzie naprawdę jesteśmy.
Nie odwozili ani nie doprowadzali nas do szkół, odkąd skończyliśmy
siedem lat.
Jakimś cudem oni nie zeszli na serce, a my nie padliśmy ofiarą pedofilii
ani seryjnych morderców, a na źle oznakowanych przejściach dla pieszych
nie rozjechały nas samochody.
A przecież jakieś jednak jeździły.

Nie robiliśmy sobie zdjęć do Naszej Klasy spod opery w Sydney ani spod
piramid. Jeździliśmy na kolonie i obozy, zrzucaliśmy się na oranżadę w
woreczku i ciastka. Nie wiedzieliśmy, co to: taniec z gwiazdami, Tusk,
Kaczyński, emancypacja kobiet, prawa zwierząt czy multi-kulti.
My, sześćdziesięciolatki i siedemdziesięciolatki, przeżyliśmy piekło.

Dlatego żądamy dla nas wszystkich po 1 milionie EURO odszkodowań za
poniesione przez te wszystkie lata krzywdy moralne!!! Występujemy
również o wysokie renty inwalidzkie i wcześniejsze emerytury.
Zbiorowy pozew skierujemy do unijnego Trybunału Praw Człowieka.