Izrael jest atakowany za wszystko, co robi, cokolwiek by to było. Ogromna większość mediów na świecie ma na temat tego kraju tak zdecydowanie wyrobione negatywne uprzedzenia, że żadne fakty, nawet powtarzane nieskończoną ilość razy tych uprzedzeń nie zmienią – przekonuje Agnieszka Kołakowska w książce Plaga słowików

Podobno widmo faszyzmu krąży nad Europą. Być może (od razu wprowadzam tę myśl, żeby uniknąć zbędnego suspensu) to samo, które krąży nad Izraelem. Tylko nad Izraelem krąży nie od wczoraj i niezależnie od rządu, a poza tym nie tyle krąży, co – według tych, którzy osiągnęli w tej sprawie należyty poziom słusznej świadomości – już dawno, ba, właściwie od samych narodzin tego państwa trzy czwarte wieku temu, trzyma ten kraj w swoich szponach.

Nad Europą natomiast widmo to krąży od całkiem niedawna: od wyborów parlamentarnych w Polsce. Na razie – mówią – tylko krąży. Ale podobno krąg, który zatacza, szybko się zacieśnia; już tylko chwila, a widmo się ucieleśni, czy też skonkretyzuje, i złapie Polskę w swoje szpony. Wtedy wszystko wymknie się spod kontroli i cała Europa będzie zagrożona.
Nie wyskoczyło ono (to widmo) – jak mógłby przypuszczać ktoś, kto nie osiągnął jeszcze należytego poziomu słusznej świadomości – z żadnej dżihadystycznej puszki, ani z tych neonazistowskich ruchów w Niemczech, którymi lubią nas straszyć ci, co należyty poziom świadomości już nie tylko osiągnęli, lecz triumfalnie przekroczyli. Wyskoczyło z ciemnych, zacofanych, prostackich, katolickich, ksenofobicznych ,¨slamofobicznych, rusofobicznych, nacjonalistycznych, zastygłych w swoim prymitywizmie i skamieniałych w swojej upartej odmowie wszelkiego oświecenia polskich wyborców. W dwudziestym pierwszym wieku, w oświeconej europejskiej federacji z Francją i Niemcami na czele, pod nadzorem pani Wallstróm. Niesłychane. I jak je teraz (to widmo) do tej puszki (puszki z widmem – proszę się trochę skupić) z powrotem wsadzić?

Zwłaszcza, że widmo to okazuje się po części widmem logicznym. Gottlob Frege ani Bertrand Russell nie wyobrażali sobie chyba nigdy, że paradoksy samoodniesienia, wypływające z problemów w teorii zbiorów, mogłyby w tak konkretny sposób zatruwać ludziom życie. Ale w sprawie Trybunału Konstytucyjnego nawet nie o to już chodzi – a raczej: owszem, nadal o to chodzi, ale w chwili obecnej już nie w tym problem – i na do-datek wszyscy już mają szczerze dosyć tego tematu. Z pewnego punktu widzenia wielka to szkoda; miło i zabawnie by było, a i ogólny poziom kultury by się podniósł, gdyby Polacy nagle wdali się w gorące dyskusje o Kretyńczykach, którzy zawsze kłamią, i fryzjerach, którzy golą tylko tych, którzy nie golą się sami. Ale trudno, nie napiszę tekstu pod tytułem „Gottlob Frege a sprawa polska”, jakkolwiek by było miło móc wykorzystać ten tytuł.

Calosc TUTAJ

Przyslal Adam Mer