Blogowy recenzent filmowy

Aleksander Kwiatkowski poleca film 

PARIS CAN WAIT

Zawsze wysoko ceniłem filmy ukazujące rodzące się uczucie, lub – w lżejszym genre – choćby tylko flirt, niespełnione, nie dochodzące do erotycznej konsumpcji. Jak np. w arcydziele Wong Kar-waia „In the mood for love”.

W „Paris can wait” przeciągająca się z różnych powodów samochodowa podróż na trasie Cannes-Paryż staje się poznawcza kulturowo, zarazem przybliżając badź oddalając zażyłość, wzajemne porozumienie dwóch osób, mało sobie dotąd znanych, choć do pewnego stopnia obdarzających się zaufaniem. Francuz, kawaler w średnim wieku, sprawia chwilami wrażenie eleganckiego wydrwigrosza, brakuje mu gotówki i pożycza od kobiety kartę płatniczą (wszystko skrupulatnie oddaje w Paryżu, nie wiemy czy dzięki zaliczce od meża kobiety, hollywoodzkiego producenta). Ale w paśmie wizyt kulinarnych – w restauracjach i kulturowych – w katedrze w Vezelay czy w muzeum braci Lumière w Lyonie – jest jako przewodnik niezrównany.

Warstwa kulinarna bije na głowę 3 filmy brytyjskie Michaela Winterbottoma (podróże po Lake District w Anglii, Włoszech i Hiszpanii, t.o.aktualnie w kinach). W dwóch scenach ujawnia się przed partnerem sprawy dyskretne, dotąd starannie ukrywane. Jedna z nich mogłaby wbić klin w poprawne jak się zdaje małżeństwo producenta. Ale nie, wszystko zdaje się zmierzać do happy-endu, tj utwierdzenia małżeńskiej stabilizacji. I nie współczujemy Francuzowi, dla którego, przy całym jego obyciu towarzyskim, ogładzie i kulturze, nie dochodzące do skutku sfinalizowanie stanowiłoby chyba tylko one night stand.

To naprawdę interesujacy, pełnometrażowy fabularny debiut reżyserski żony Francisa Forda Coppoli, mającej jednak za soba długie terminowanie w rozmaitych funkcjach za i niekiedy przed kamerą.        

Aleksander Kwiatkowski

PARIS CAN WAIT reż. Eleanor Coppola. premiera w Szwecji 18.9.2017