Władysława poznała w pracy. Wcześniej na swoim koncie miała już współpracę ze Związkami Zawodowymi Robotników Przemysłu Chemicznego, nielegalną aktywność w Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i pobyt w więzieniu za antypaństwowe działania. Z przyszłym mężem związała się w 1928 roku. Zamieszkali razem bez ślubu. Gomułka mówił, że „komuniści jego pokroju traktowali ślub kościelny jako odstępstwo od zasad ideologicznych”.

Swoje miejsce razem z kilkuletnim synem Ryszardem znaleźli w Zawierciu. Tam wciąż pamiętano o antysemickich pogromach, więc wygląd Liwy nie budził sensacji. W mieście mieli żyć z dala od politycznych kontrowersji. Sąsiedzi ich lubili. Gomułków czekał jednak największy koszmar ich życia.
Liwa wkrótce po przyjeździe zaszła w kolejną ciążę. Rodziła w domu. Dziecko od początku było słabe i niedługo po przyjściu na świat zmarło. Jego śmierć była jednak tylko początkiem traumy. Miejscowy ksiądz odmówił pochowania nieochrzczonego dziecka, gmina żydowska także odsyłała rodziców z kwitkiem. Gomułkowie przez kilka dni musieli gnieździć się ze zmarłym synkiem w jednym pokoju. Ostatecznie Władysław przekupił dozorcę żydowskiego cmentarza i to on pogrzebał dziecko.
Zofia i Władysław postanowili poświęcić się w całości polityce. Ryszarda oddali na wychowanie dziadkom. Łatwego dzieciństwa nie miał. Był świadkiem, jak rodziców podsłuchiwano, skazywano na więzienie, jak wracali do łask i rozpoczynali karierę w partii.

Zofia była wzorową towarzyszką Gomułki, który piął się po kolejnych szczeblach. Koper pisze, że była całkowicie podporządkowana mężowi i nie przeszkadzało jej, że przypadła jej drugoplanowa rola

Wielu historyków zastanawiało się jak mogła, jako Żydówka, żyć z Gomułką, który był zdeklarowanym antysemitą. Mąż odpowiedzialny był przecież za Marzec 1968 roku i zmuszenie do emigracji tysięcy polskich Żydów. – Niektórzy twierdzili ironicznie, że każdy stałby się wrogiem Żydów, gdyby na co dzień żył z towarzyszką Zofią, ale była to tylko złośliwość – pisze Koper.

Zofia miała popierać wszystkie decyzje męża. Za czasów wojennych zasłużyła sobie nawet na miano Jana Chrzciciela. Pracowała wtedy w wydziale kadr Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej, gdzie zmieniała imiona żydowskich towarzyszy na polskie.

Skąpstwo Gomułki

Prywatnie mówiono, że byli bardzo dobraną parą. Choć pewnie nie pod względem fizycznym. On był postawny, ona wyjątkowo drobna, sięgała mu ledwo do ramienia. Nigdy się nie rozstawali, ona rzadko robiła coś bez jego zgody. Wyjątkiem były zakupy. Gomułka nie cierpiał rytuału picia kawy, którą uważał za zbędną ekstrawagancję, ona uwielbiała „małą czarną”, którą przyjaciele sprowadzali jej w paczuszkach z Zachodu. Podobnie jak kalesony dla męża.