Państwo Izrael dysponuje warstwowym systemem obrony przeciwrakietowej, pozwalającym przechwytywać zarówno ciężkie pociski balistyczne, które mogą być wystrzeliwane na przykład z Iranu, jak i lekkie, proste rakiety, odpalane przez terrorystów w bezpośredniej bliskości jego terytorium. Izraelska „tarcza” wywiera swoje skutki nie tylko na sytuację militarną, ale też polityczną oraz zdolności przemysłu obronnego tego państwa

W 2017 roku tytułowy system obrony przeciwrakietowej David’s Sling („Proca Dawida”) oficjalnie osiągnął wstępną gotowość operacyjną. Tym samym Izrael jest chroniony przed atakiem rakietowym przez warstwowy, wzajemnie uzupełniający się system obrony, złożony z elementów opracowanych we współpracy z przemysłem Stanów Zjednoczonych. Wejście Procy Dawida do służby stanowi jednak kolejny etap trwającego od lat procesu, mającego zabezpieczyć państwo żydowskie przed uderzeniem z powietrza.

Izraelska „tarcza” składa się z trzech warstw. Najwyższą jest system pocisków Arrow-2/3 („Strzała”). Jest to system opracowany we współpracy ze Stanami Zjednoczonymi i przeznaczony do zwalczania ciężkich pocisków balistycznych. Został więc zbudowany z myślą o zwalczaniu zagrożeń, które mogą się pojawić między innymi z terytorium Iranu (a wcześniej – rządzonego przez Saddama Husajna Iraku).

Obecnie w służbie znajdują się dwie wersje – Arrow-2 i 3. Pierwszy z wymienionych systemów jest używany operacyjnie od kilkunastu lat i może zestrzeliwać rakiety balistyczne w atmosferze ziemskiej. Niedawno przeszedł on, z powodzeniem, swój bojowy debiut. Celem nie była jednak rakieta ziemia-ziemia, a… pocisk ziemia-powietrze, wystrzelony z terytorium Syrii.

W połowie marca br. Izraelskie Siły Powietrzne przeprowadziły uderzenie na cele w Syrii. W kierunku izraelskich samolotów odpalono rakiety przeciwlotnicze. Jedna z nich, wystrzelona z systemu dalekiego zasięgu S-200 Wega (kod NATO SA-5) została zestrzelona przez „Strzałę”. Na temat szczegółów tego incydentu pojawiło się wiele, często sprzecznych doniesień. Najprawdopodobniej jednak zestrzelony pocisk systemu S-200 przyjął wcześniej trajektorię lotu rakiety balistycznej ziemia-ziemia, wskutek czego został zidentyfikowany jako zagrożenie, które następnie wyeliminowano.

Przebieg tego incydentu jest dowodem na skuteczność i wysoki poziom zaawansowania izraelskiego systemu. Należy pamiętać, że w tym samym czasie działania prowadziło własne lotnictwo. Pomimo tego cel został sklasyfikowany i wyeliminowany.
W tym roku gotowość osiągnął też drugi, nowszy wariant Arrow-3, służący do niszczenia pocisków balistycznych jeszcze w fazie lotu poza atmosferą ziemską. W ten sposób Arrow, „górne piętro” izraelskiego systemu przeciwrakietowego może ostrzeliwać nieprzyjacielskie pociski na dwóch różnych etapach lotu, zwiększając prawdopodobieństwo ich przechwycenia i tym samym skuteczność ochrony.

Kolejna warstwa to system David’s Sling, czyli tytułowa „Proca Dawida”. Został opracowany przez izraelski koncern Rafael we współpracy z amerykańskim Raytheon. Jego głównym zadaniem jest przechwytywanie rakiet balistycznych krótkiego zasięgu i ciężkich pocisków artyleryjskich wyrzutni rakietowych. Choć dokładne dane nie zostały publicznie ujawnione, mowa przede wszystkim o pociskach o zasięgu od 70 do 250 km.

Docelowo będzie mógł zwalczać – obok wymienionych wcześniej rakiet – pełne spektrum aerodynamicznych celów powietrznych, czyli klasyczne samoloty i śmigłowce, a także rakiety manewrujące i drony. Jest to o tyle istotne, że pociski balistyczne różnią się znacząco swoją charakterystyką lotu od obiektów manewrujących. Poruszają się na relatywnie dużej wysokości z kilkukrotną prędkością dźwięku, podczas gdy na przykład rakiety cruise często przelatują nisko nad powierzchnią ziemi (wody), a drony poruszają się wolno, nisko nad ziemią, przez co są trudne do wykrycia. System składa się z pocisków przechwytujących Stunner. modułu zarządzania obroną powietrzną oraz wielofunkcyjnych radarów MMR.

Calosc TUTAJ