Natan Gurfinkiel

pod koniec ubiegłego tygodnia obchodziliśmy międzynarodowy dzień zapomnienia. jeżeli nawet my nie świętowaliśmy tej daty, to tylko dlatego, że ani rusz nie mogliśmy sobie przypomnieć, kogo mieliśmy czcić. rocznica była wprawdzie ogólnoludzka i transgeograficzna, ale z racji naszego dumnego polakowania, mieliśmy szczególne powody, by nadać jej uroczysty charakter.

niesłusznie pominięty rocznicant mieszkał bowiem i działał w prastarym polskim mieście, ktore przez cale stulecia miało wrażogermańską, a przejściowo nawet bratniosłowiańską czeską nazwę. to głęboko błędne nazewnictwo wzięło się zapewne z braku polityki historycznej. historia jest bowiem zbyt poważną dyscypliną, by wydawać ją na pastwę historyków. powinni nią sterować politycy z certyfikatem niebywałej roztropności – jak to się dzieje teraz, bo przecież ten, kto steruje przeszłością, dzierży w swych rencach teraźniejszość, a bieżące rządzenie staje się fundamentem przyszłego panowania.  w ten oto sposób koło historii może toczyć się bez zakłóceń i zbędnych zahamowań, a niezrozumiała i pełna meandrów historia staje się pojęta dla zwykłego człowieka. najnowszym tego przykładem jest dzień upamiętnienia żołnierzy wyklętych. to nic, że byli oni często zwykłymi bandytami i mordowali żydów, bohatersko i z narażeniem życia ratowanych przez wszystkich innych rodaków. nie bądźmy małostkowi, bo przecież jako polacy mamy obowiązek być wielkoduszni.

warunkiem szczęścia jest pono dobre zdrowie i krótka pamięć. tę już mamy, nawet w nadmiarze, a o zdrowie (zwłaszcza psychiczne) winniśmy wszyscy żarliwie się modlić…

appendix: aha – ta rocznica, o której przez zapomnienie piszę z kilkudniowym opóźnieniem, to 105 rocznica urodzin dr aloisa alzheimera, naszego ziomala z wrocławia.

Wszystkie wpisy Natana

TUTAJ

natan gurfinkiel: święto amnezji