III wojna arabsko – izraelska, inaczej nazywana Wojną Sześciodniową, wybuchła 5 czerwca 1967 roku. Konflikt ten był kontynuacją napięć na Bliskim Wschodzie, które nasilały się od momentu utworzenia państwa izraelskiego. Bezpośrednimi przyczynami wojny było wiele nawarstwiających się problemów geopolitycznych, które przerodziły się w konflikt zbrojny. Wojna Sześciodniowa pokazała siłę wojsk izraelskich i słabość armii arabskich. Warto zaznaczyć, że Izrael, jako strona broniąca się i wydałoby się słabsza, dokonał ataku prewencyjnego, który zakończył się sukcesem. Pomimo tego zwycięstwa Wojna Sześciodniowa okazała się kolejnym etapem napięć na Bliskim Wschodzie. Konsekwencje tej wojny można zaobserwować współcześnie, czego jednym z przykładów jest demilitaryzacja Synaju należącego do Egiptu[1].

 Geneza i przebieg konfliktu

Wojna Sześciodniowa była kolejnym starciem między Arabami a Izraelem. Od początku powstania tego państwa w 1948 reakcja muzułmańskich krajów na to wydarzenie była gwałtowna. Przede wszystkim Egipt, ale również Syria i inne kraje muzułmańskie zaatakowały nowo powstałe i słabe państwo Izrael. Pomimo przygniatającej przewagi arabskich wojsk, to żydowskie siły zbrojne wyszły z tego konfliktu zwycięsko. Co więcej terytoria Izraela powiększyły się od tych, które były nadane przez ONZ aż o 7 tysięcy kilometrów kwadratowych. Rozejm zawarty w 1949 roku nie kończył jednak konfliktu i wojen w regionie Bliskiego Wschodu.

Istotnym wydarzeniem był rok 1956, kiedy to nastąpiła nacjonalizacja kanału Sueskiego przez władze Egiptu. Spowodowało to gwałtowną reakcję Francji i Wielkiej Brytanii, które w porozumieniu z Izraelem zaatakowały Egipt. Wojska żydowskie zajęły półwysep Synaj. Akcja ta umożliwiła osłabienie armii egipskiej, która stawała się coraz silniejsza przez wsparcie udzielane jej przez Związek Radziecki. Kluczowym elementem polityki Izraela było dążenie do przetrwania państwa i dlatego starano się to osiągnąć wszelkimi możliwymi sposobami i środkami. Zniszczono wiele sprzętu wojskowego – egipskiego na Synaju, w tym prawie 500 czołgów i innych pojazdów, a drugie tyle udało się armii izraelskiej zdobyć. W tamtym czasie lotnictwo izraelskie w zasadzie nie istniało i to Francja udzieliła wsparcia lotniczego, przekazując między innymi kilkanaście samolotów. Te braki spowodowały, że w kolejnych latach Izrael będzie dążył do wzmocnienie swoich sił lotniczych, co będzie widoczne w następnych konfliktach. Interwencja ZSRR i USA dotycząca wycofania się państw zaangażowanych w ten konflikt spowodowała, że operacja ta nie osiągnęła spodziewanego sukcesu politycznego. Był to poważny cios dla dotychczasowej pozycji mocarstwowej Francji i Wielkiej Brytanii. Natomiast Egipt i Izrael, rozpoczęli zbrojenia i przygotowania do kolejnego konfliktu. Przede wszystkim Kair, ale także inne państwa przeciwne Tel Awiwowi otrzymały ogromne wsparcie Związku Radzieckiego, który zaczął z kolei namawiać do przygotowań do nowej wojny z Izraelem.

Tuż przed konfliktem wzrosło napięcie między Egiptem, a Izraelem. Pojawiła się coraz groźniejsza retoryka po obu stronach. Dodatkowo rozpoczęto mobilizację wojsk zarówno przez Egipt, jak również przez Izrael. Napięcie eskalowało, czego dowodem była blokada portów Izraela, a prezydent Egiptu Gamal Abdel Naser zażądał wycofania wojsk ONZ z granic między tymi krajami. Doszło wtedy między innymi do blokady istotnej strategicznie Cieśniny Tirańskiej. Tel Awiw uważał, że możliwy byłby atak wojsk arabskich w przyszłości, dlatego zdecydował się na wojnę prewencyjną. Co warte podkreślenia państwa komunistyczne ze Związkiem Radziecki na czele poparły w tym sporze Egipt i jego arabskich sojuszników. Natomiast zachód, w tym Stany Zjednoczone próbowały zachować neutralność i były raczej powściągliwie wobec tych wydarzeń. Ten fakt pokazuje, że pozycja polityczna i dyplomatyczna Izraela była bardzo ciężka, bo nie mógł liczyć na silnych sojuszników np. na USA. Agresywna postawa prezydenta Egiptu Nasera dawała natomiast pretekst władzom Izraela na zniszczenie armii egipskiej i nie dopuszczenia do pełnego jej przygotowania do wojny.

Siły zbrojne

Calosc TUTAJ

Przyslal Adam Mer