Masowy ludobójczy terror na ludności Rosji, a potem ZSRR, nie był pomysłem Stalina. Bolszewicy zaczęli stosować go natychmiast po przejęciu władzy w Rosji w 1917 roku. Głównym wykonawcą zbrodniczej polityki była powołana w grudniu tego roku CzeKa.

Polityka „czerwonego terroru” w okresie rządów Lenina w Rosji, której ofiarą padło tysiące ludzi, obrosła wieloma mitami. Najpowszechniejszy z nich głosi, jakoby posługiwanie się terrorem przez Lenina było z jego strony reakcją obronną na identyczne praktyki stosowane przez wojska tzw. „białych generałów”, które w wojnie domowej w Rosji w latach 1918-1920 próbowały obalić rządy bolszewickie. Teza ta jest absurdalna z wielu powodów. Przede wszystkim, gdyby przywódca bolszewików naprawdę używał polityki masowego terroru jako odpowiedzi na działania „białych”, wyrzekłby się go od razu po zwycięstwie w wojnie domowej, czyli pod koniec 1920 roku (ostatnia z armii „białych” pod dowództwem Piotra Wrangla ewakuowała się z Krymu do Turcji 14 listopada 1920 roku)

Nic takiego nie nastąpiło – w latach 1921-1922 bolszewicy dokonali ostatecznej likwidacji wszystkich konkurencyjnych w stosunku do nich partii politycznych, jakie wtedy w Rosji istniały, czyli lewicowych partii eserowców i mienszewików, a także rozpoczęli brutalną walkę z Cerkwią prawosławną pod pretekstem odmowy przekazania przez nią naczyń liturgicznych na pomoc głodującej ludności Rosji w tym okresie. W liście Lenina do kierownictwa partyjnego z tego okresu znajdują się słowa: „Im więcej członków kontrrewolucyjnej burżuazji i kontrrewolucyjnego kleru uda nam się rozstrzelać pod tym pretekstem, tym lepiej” (ostatecznie życie straciło 8 tysięcy duchownych). Po zakończeniu wojny domowej bolszewicy pozostawili także niezmienione ustawy i instytucje, które umożliwiały w każdej chwili stosowanie masowego terroru wobec jakiejkolwiek większej grupy społecznej i narodowościowej. Kiedy zatem po śmierci Lenina władzę w ZSRR objął Stalin, miał już pod ręką wszystkie narzędzia potrzebne do stosowania terroru wobec jakiejkolwiek grupy społecznej lud narodowościowej…

Należy także wspomnieć, że główna instytucja bolszewickiego terroru, CzeKa, o której będzie mowa w dalszej części tekstu, powstała już 20 grudnia 1917 roku, zatem w okresie kiedy armie „białych” i jakakolwiek zorganizowana opozycja wobec bolszewików jeszcze nie istniały (powstały dopiero w kolejnym roku). Zastępca Feliksa Dzierżyńskiego, szefa CzeKa, Jakow Peters zanotował, że w pierwszej połowie 1918 roku, kiedy CzeKa zaczęła stosować terror „nie zaobserwowano istnienia organizacji kontrrewolucyjnych jako takich”. Późniejszy terror „białych”, który miał miejsce w czasie wojny domowej w Rosji, rzeczywiście bywał barbarzyński i bezwzględny. Skierowany był przeciwko bolszewikom i ich sympatykom, jednak „biali” nigdy nie nadali terrorowi statusu oficjalnej polityki, którą należało realizować – nie wydali swojej wersji dekretu na wzór bolszewickiego o „czerwonym terrorze” z 5 września 1918 roku, nie powołali także osobnej instytucji na wzór CzeKi, której zadaniem było prowadzenie terroru. Egzekucje w wojskach „białych” zarządzali zazwyczaj oficerowie linowi, działając na własną rękę, bez konsultacji z naczelnym dowództwem. Nigdy nie dorównani oni też skalą terrorowi bolszewików, który – co należy z naciskiem jeszcze raz podkreślić – nie zakończył się także i po klęsce „białych”.

Ideologia terroru

Calosc TUTAJ