1939–1945 — Papież Pius XII (1939–1958) zachował „taktyczne” milczenie w sprawie zbrodni hitlerowskich w czasie II wojny światowej. Wydał m.in. specjalne orędzie do mieszkańców stolicy Anglii, aby nie mścili się na Niemcach za naloty Luftwaffe oraz bombardowania pociskami V–1 i V–2. Jego obłuda przekraczała wszelkie granice, bowiem niektóre części do rakiet V–2 były produkowane we Włoszech przez należące do salezjanów wytwórnie broni „Rasetti”.
Poza tym Watykan był właścicielem m.in. zakładów materiałów wybuchowych Montecatini, a książę Giulio Pacelli, bratanek papieża Piusa XII, zarządzał zakładami Sogene di Roma, produkującymi gazy trujące i bomby napalmowe.
O ukrywaniu zbrodniarzy hitlerowskich po zakończeniu wojny, zaopatrywaniu ich w fałszywe dokumenty, a następnie przerzucaniu kościelnymi kanałami do krajów Ameryki Południowej, Watykan także nie pamięta.
W czasie II Wojny Światowej papież Pius XII przyjmował na codziennych audiencjach niemieckich zbrodniarzy wojennych, udzielając im błogosławieństwa.

1939 — Papież Pius XII w liście do hierarchii kościelnej USA dopatruje się przyczyny „dzisiejszych nieszczęść” nie w faszyzmie, lecz m.in. w krótkich spódnicach pań.

1939 — Pomimo ciągłych próśb m.in. ze strony aliantów, a szczególnie rządu francuskiego i polskiego emigracyjnego, a także ówczesnego prymasa Hlonda, papież Pius XII milczy i nie potępia niemieckiej i sowieckiej agresji. Jedyną reakcją była informacja, że „papież przesyła swoim wiernym błogosławieństwo”.

1939 — Niektórzy polscy biskupi otwarcie współdziałają z niemieckim agresorem. Biskup Katowic Stanisław Adamski 13 września pisze list pasterski nawołujący do współpracy z niemieckimi władzami i zaufania im. Do posłuszeństwa wzywa biskup kielecki Czesław Kaczmarek. Biskup częstochowski Teodor Kubina wydaje mordującym Einsatzgruppen listę ze wszystkimi katolickimi organizacjami i ich aktywistami w jego diecezji. Carl Splett, biskup Wolnego Miasta Gdańska, a od grudnia 1939 administrator apostolski diecezji chełmińskiej, po zajęciu Gdańska przez Niemców celebruje mszą powrót miasta do macierzy.

1939 — 30 września niemieccy i austriaccy biskupi nakazują rozdzwonić wszystkie dzwony kościelne, aby świętować zwycięstwo nad Polską.

1939 — 20 października Pius XII wyraża poparcie dla hitlerowskiej napaści na Polskę. Papież uznał ją za „walkę interesów o sprawiedliwy podział bogactw, którymi Bóg obdarzył ludzkość”. Tak całkowicie zaakceptował i poparł zajęcie Polski przez katolicki reżim Adolfa Hitlera. Na ziemiach polskich ustanawia biskupów niemieckich, łamiąc konkordat.

1941 — Tuż po agresji III Rzeszy na ZSRR z watykańskich drukarni wysłano do sztabu wojsk niemieckich duże transporty ukraińskich i rosyjskich modlitewników. Watykan podbite obszary ZSRR podporządkował nuncjaturze berlińskiej nadzorującej gestapo oraz SS, oficjalnie akceptując zagarnięcie tych ziem przez katolicki reżim konkordatowy Adolfa Hitlera.

1941 — Watykan akceptuje antysemickie poczynania rządu Vichy we Francji i wyraża zgodę na uchwalenie tzw. Statutu Żydów. Wyrażono nadzieję, że nie ograniczy on prerogatyw Kościoła katolickiego.

1942 — Serrano Suner, wielki przyjaciel Mussoliniego i Hitlera, zostaje odznaczony przez papieża Krzyżem Wielkim Orderu Piusa IX.

1943 — Watykan udziela błogosławieństwa ukraińskim formacjom SS Galizien, pacyfikującym w czasie wojny wschodnie rubieże Polski.

1945 — Pius XII w orędziu wigilijnym staje w obronie głównych oskarżonych o zbrodnie przeciwko ludzkości.

1945 — Wysoki urzędnik Watykanu, chorwacki franciszkanin Krunoslav Draganović, oraz austriacki biskup Alois Hudal, zwolennik narodowego socjalizmu, we współpracy z oficerem SS Reinhardem Koppsem pomagają niemieckim zbrodniarzom nazistowskim w ramach operacji „Szczurzy korytarz”, chroniąc ich w ten sposób przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym. „Szczurzy korytarz” lub „linia szczurów” była opartą na klasztorach trasą przerzutową, przez którą setki zbrodniarzy hitlerowskich uciekły do Ameryki Południowej. Z pomocy Kościoła skorzystali m.in. Josef Mengele – pseudolekarz z Auschwitz, Adolf Eichmann – koordynator zagłady Żydów, Erich Priebke – szef Gestapo w Brescii, odpowiedzialny za wykonanie egzekucji 335 Włochów w 1944, czy Ante Pavelić – szef faszystowsko–katolickiego reżimu w Chorwacji.

1945 — Kuria rzymska interweniuje w sprawie ułaskawienia 200 zbrodniarzy hitlerowskich, w tym m.in. katów polskiego narodu, Franka i Greisera. To niewielki epizod w szeroko zakrojonej akcji ratowania hitlerowców przed odpowiedzialnością karną.

1945 — Treść listu prezydenta Stanów Zjednoczonych Harry’ego Trumana do papieża Piusa XII, napisanego po zakończeniu II wojny światowej.
«Szanowny Panie Pacelli!
Jako baptysta i jako głowa jednego z największych i najpotężniejszych narodów świata, gdzie wszyscy nazywają mnie po prostu panem Trumanem, nie mogę stosować zwrotu „Jego Świątobliwość”, ponieważ ten tytuł jest zarezerwowany tylko dla Boga. My w Stanach Zjednoczonych uważamy wszystkich ludzi za równych przed Bogiem i zwracamy się do siebie naszym własnym, prawdziwym imieniem. W konsekwencji tego piszę do Pana jako do Pana Pacellego.
Jestem przekonany, że ani Pan, ani Pański Kościół nie należą do tych, którzy prawdziwie szukają pokoju i pracują dla niego. Twórcy naszego narodu, poznawszy całą historię i cechy Pańskiego Kościoła, tak bardzo lubiącego politykę i wojnę, ustalili jako główną zasadę obowiązującą nasz rząd, by nigdy papież nie miał prawa mieszać się do naszych spraw. Dobrze poznaliśmy doświadczenie historii Europy i jesteśmy pewni, że nasza demokracja nie trwałaby długo, jeśli pozwolilibyśmy – na podobieństwo rządów europejskich – oplątać się waszymi doktrynami i politycznymi intrygami.
Tomasz Jefferson, jeden z najmądrzejszych ludzi naszego kraju, powiedział jasno: „Historia nie dostarczyła nam ani jednego przykładu państwa pod wpływami Kościoła, któremu udałoby się zachować wolność religijną”.
W konsekwencji Pan nie posiada najmniejszych kwalifikacji, aby móc mnie pouczać o sposobie prowadzenia mego narodu drogą pokoju. Kilka faktów mogłoby pomóc Panu w odświeżeniu swej pamięci. Pański poprzednik w Watykanie, papież Pius XI rozpoczął atak faszystowski, zawierając układy z Mussolinim w 1929 r. Cywilizacja chrześcijańska w tym roku została haniebnie zdradzona. Sławny pisarz i historyk naszego kraju, Lewis Mumford – ani komunista, ani antykatolik – napisał w książce „Faith for Living” z 1940 r.: „Perfidia świata chrześcijańskiego jasno urzeczywistniła się w 1929 r. przez konkordat, który powiązał Mussoliniego z papieżem”.
Wówczas tylko nieliczni w Stanach Zjednoczonych znali prawdziwe oblicze faszyzmu tak dobrze jak Pan i papież Pius XI, a wy dwaj pomogliście do jego sukcesu i związaliście z nim wasz Kościół. Pan sam – jako młody ksiądz i dyplomata – wykonywał specjalne zadanie – pomocy Niemcom w przygotowaniach do drugiej wojny światowej. Spędził Pan dwanaście lat w Niemczech. W porozumieniu z von Pappenem pomógł Pan Hitlerowi wzmocnić się oraz – jako kardynał Pacelli – położył Pan podpis pod konkordatem, który powiązał Watykan i Wielkie Niemcy w 1933 r.
Nie udowodni mi Pan swojej niewiedzy o tym, że Hitler i naziści przygotowywali spisek przeciwko nam. Nawet katoliccy biografowie piszą, że przez wiele lat był Pan najlepiej poinformowaną osobą w całej Trzeciej Rzeszy. Po podpisaniu konkordatu, tak ważnego dla Hitlera, von Pappen, który w Norymberdze z wielkim trudem uratował swoje życie, powiedział: „Trzecia Rzesza jest pierwszym mocarstwem nie tylko uznającym, lecz w dalszym ciągu wprowadzającym w życie szczytne zasady papiestwa”.
Pańscy kardynałowie i biskupi w Rzymie błogosławili oręż użyty przeciw bezbronnym Abisyńczykom. Pański kardynał Schuster z Mediolanu ogłosił podbój Abisynii, jako świętą wojnę, która pozwoli zatriumfować w tym kraju krzyżowi chrześcijańskiemu. Pan rości sobie prawa, aby nadal nazywać swój kościół Kościołem Bożym i w konsekwencji żądać, abym ja, szef cywilnego, konstytucyjnego państwa zgodził się uznawać Pana jako mojego zwierzchnika, a w ten sposób jako zwierzchnika narodu amerykańskiego.»
List opublikował paryski miesięcznik „Sennaciulo” nr 647/1959.

1946 — Studenci wydziału prawa Uniwersytetu w Cardiff rozważają, czy Pius XII powinien zasiąść na ławie oskarżonych przed Międzynarodowym Trybunałem w Norymberdze za całokształt prohitlerowskiej polityki Watykanu w okresie II Wojny Światowej.