Żydzi są atakowani w Nowym Jorku – przez czarnych.

A ci, od których można oczekiwać, że dostarczą obrony i zajmą się problemem, nie są tak otwarci, jak można się było spodziewać.

Media mogą donosić o tym, co się dzieje, ale niechętnie wspominają ataki czarnych w Nowym Jorku, a kiedy to robią, wielu ludzi w mediach próbuje znaleźć sposoby, by to usprawiedliwić, obwiniając o ataki chasydzkie ofiary lub gentryfikację.

Następnie mamy przywódców politycznych, którzy koszmarnie zwlekają z zajęciem się tym problemem. Jedni w Kongresie uparcie twierdzą, że antysemityzmu nie można traktować osobno jako problemu, ale musi być w tym samym pakiecie, co „islamofobia” i „inne rodzaje nienawiści”. Inni korzystają z sytuacji w celu zdobycia punktów politycznych, czy to przez obwinianie Trumpa, czy wytykanie palcem wyłącznie prawego skrzydła jako jedynego źródła nienawiści.

Jak daleko mogą posunąć się politycy i media, by przyciąć narrację tak, żeby pasowała do ich celu, widać w recenzji z książki Wilmington’s Lie zamieszczonej kilka tygodni temu w „Wall Street Journal”. Autor książki, David Zucchino, opisuje masakrę czarnych w 1898 roku w Wilmington w Karolinie Północnej, dokonaną przez członków spisku zwolenników białej supremacji. Książka pokazuje, co dzieje się, kiedy media i politycy sprzymierzają się,  doprowadzając do masakry, a następnie tuszują to co się stało.

W owym czasie wśród 10 radnych miejskich, trzech było czarnych, a poza tym byli czarni inspektorzy służby zdrowia, poczmistrzowie i sędziowie pokoju oraz czarny kontroler miejski  i skarbnik władz powiatowych. Publikacja amerykańskiego Stowarzyszenia Baptystów nazwała Wilmington “najbardziej wolnym miastem dla Murzynów w kraju”.