Przypomina o tym szerzący się obecnie w internecie we Francji rysunek wyjaśniający przyczyny obecnej epidemii: przedstawia w roli zatruwaczki studni byłą minister zdrowia Agnes Buzyn, która jest Żydówką, a przesłano go już dziesiątki tysięcy razy. Jeszcze bardziej popularne było wideo, które, zanim zostało zdjęte z YouTube’a, wyświetlono 170 tysięcy razy. Oskarżano w nim Buzyn i jej męża, że dla własnej korzyści blokują dystrybucję chlorokiny, leku przeciw malarii, który, jak twierdzi bez dowodów prezydent Donald Trump, ma leczyć COVID-19.

Przekonanie, że obecnie, jak podczas czarnej śmierci, Żydzi mają coś wspólnego z epidemią – Żydzi w ogóle albo Mosad, albo George Soros itd. – zatacza zresztą szersze kręgi, także w Polsce. Żydzi są znów podejrzani, bo bywają nienawidzeni, a powszechne zagrożenie wymaga znalezienia winnego; sam niewidzialny wirus tu nie wystarczy.

Sami Żydzi zresztą też nie: w Indiach ich rolę odgrywają muzułmanie. Motłoch oskarża ich o celowe szerzenie zarazy w ramach rzekomego koronadżihadu; mnożą się samosądy, zwłaszcza wobec członków międzynarodowej organizacji islamskiej Tablighi Dżamaat, która jakoby celowo roznosi epidemię. Jeden z przywódców rządzącej nacjonalistycznej BJP, Rajeev Bindal, określił jej członków mianem „ludzkich bomb”, zaś lider skrajnie prawicowej, sprzymierzonej z BJP partii MNS w stanie Maharasztra oznajmił, że „należy ich wszystkich zastrzelić”. Świątynie sikhijskie w Pendżabie wezwały, by nie kupować u muzułmanów mleka, skażonego jakoby wirusem.

Zaś według indyjskiego ministerstwa zdrowia członkowie Dżamaat odpowiadają za jedną trzecią rozpoznań koronawirusa; dzieje się tak jednak dlatego, że 28 tysięcy z nich zostało przymusowo zatrzymanych i objętych kwarantanną, a więc ich udział w próbce został drastycznie zawyżony. Ministerstwo jednoznacznie potępiło wprawdzie wykorzystywanie tych danych do szerzenia nacjonalistycznej histerii, ale powinno było z góry przewidzieć, że taki będzie skutek alarmistycznych komunikatów. Samo epidemiologiczne skupienie się na Dżamaacie było jednak uzasadnione: organizacja ta nie podporządkowała się ogłoszonemu w związku z wirusem zakazowi zgromadzeń i jeszcze miesiąc temu kontynuowała ogólnokrajowe zgromadzenie modlitewne, podczas którego jej przywódca zapewniał wiernych, że najskuteczniejszą ochroną przed wirusem jest modlitwa właśnie. Gdy zaś zgromadzenie zostało w końcu rozwiązane, kilka tysięcy jego uczestników ruszyło w drogę powrotną do domów, z całą pewnością przy tym roznosząc wirusa.

Tyle tylko, że absurdem byłoby przypisywanie akurat Dżamaatowi odpowiedzialności za epidemię – choć również w sąsiedniej Malezji organizacja ta zachowała się z taka samą haniebną nieodpowiedzialnością. Podobnie jednak jak Dżamaat postąpiły setki innych zbiorowości, religijnych i nie, hinduistycznych i muzułmańskich: najpierw nie dawały wiary ostrzeżeniom, a potem, wstrzymując działalność i rozsyłając uczestników do domów, przyczyniły się do rozwoju epidemii. Tu jednak największa odpowiedzialność spada na indyjski rząd centralny, który z dnia na dzień ogłosił kwarantannę miast, zmuszając miliony ludzi, robotników najemnych, którzy z reguły śpią tam, gdzie pracują, do często wielosetkilometrowej pieszej wędrówki powrotnej do domu. W tej ogromnej fali potencjalnych i rzeczywistych roznosicieli wirusa członkowie Dżamaat stanowili jedynie drobną mniejszość. Wybrano ich jednak, jak Żydów w Europie, na kozłów ofiarnych, bo już wcześniej hinduistyczny motłoch, z aktywną zachętą władz, skupiał swoją nienawiść na muzułmanach.

Podobnie jak Dżamaat postąpiły też niektóre społeczności ultraortodoksyjnych Żydów w USA i w Izraelu, nie podporządkowując się zaleceniom medycznym i przyczyniając się w ten sposób do rozwoju epidemii, która w efekcie doświadcza je nieproporcjonalnie częściej.

Równie, acz mniej jaskrawo niechętne ograniczeniom epidemiologicznym były także Kościoły, w tym w Polsce, ale zwłaszcza, jak widzimy w tych dniach, na Ukrainie. Skutki tej opieszałości są katastrofalne i przywódcy religijni różnych wyznań winni są spowiedź i pokutę – i przed swoimi wiernymi, i przed całym społeczeństwem. Należy jednak rozumieć, że owa opieszałość ma źródła nie tylko w karygodnym lekceważeniu i nauki, i władz świeckich – ale także w wypływającym z serca wiary przekonaniu, że zbiorowa modlitwa jest właśnie najlepszą możliwą pomocą w czasie zagrożenia. Niezależnie zaś od tego, czy się wierzy w jej adresata, trzeba być świadomym, że dla modlących się jest ona realnym źródłem duchowej siły – a odstąpienie od niej osłabia ich i metaforycznie, i dosłownie. Zaś obwinianie tych, którzy modlą się inaczej niż my, o sprawstwo epidemii, nie jest reakcją na ich zachowanie, mające w ogólnej skali znaczenie drugorzędne, a często wypływa z wcześniejszej do nich nienawiści.

Nikt nam nie zatruwa studni, ale sami potrafimy zatruć własne dusze.

https://wyborcza.pl/7,75968,25872263,koronawirus-i-truciciele-naszych-studni-oraz-dusz-prognoza.html#S.main_topic-K.C-B.3-L.1.glowka