Odpowiedź Prokuratorki wydaje się tworzyć nowe prawo międzynarodowe, w którym niewiążące rezolucje mogą zmienić prawnie wiążące porozumienia, aby ścigać izraelskich przywódców i izraelskich Żydów za zbrodnie wojenne według artykułu 8-2b-viii Statutu Rzymskiego o zasiedlaniu ziemi, oraz pozbawić Żydów ich praw jako rdzennego narodu lub tubylczego narodu na tej ziemi. Odpowiedź Prokuratorki udziela poparcia prawnej/politycznej agendzie muzułmanów/Arabów i tak zwanych NGO praw człowieka.

Według Prokuratorki, Zachodni Brzeg-Gaza jest ziemią ”palestyńskiego państwa”, chociaż ta ziemia jest uważana w prawnie wiążącym porozumieniu (Umowy z Oslo) za terytorium sporne pod kontrolą izraelską[2]; według Prokuratorki nic w Umowach z Oslo nie zakazuje ”Palestynie” zaakceptowania jurysdykcji Trybunału lub sprawowania tej jurysdykcji przez Trybunał, chociaż te same Umowy zakazują Autonomii Palestyńskiej zajmowanie się stosunkami zagranicznymi [3] i ograniczają jej jurysdykcję[4].

Ewidentnie, ponieważ 138 państw członkowskich Narodów Zjednoczonych świadomie łamie izraelsko-palestyńskie porozumienie przez prowadzenie stosunków zagranicznych z Autonomią Palestyńską, ICC, trybunał sprawiedliwości, zdecydował, że także może je złamać.

Ten sam ruch polityczny[5], który zatruł międzynarodowe organizacje [UNESCO, Światową Organizację Zdrowia, Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, Międzynarodowy Trybunał Karny, Radę Praw Człowieka ONZ (UNHRC), która zastąpiła Komisję Praw Człowieka ONZ (UNCHR), Zgromadzenie Ogólne i Radę Bezpieczeństwa ONZ] dotarł teraz do ICC. Ponieważ w tym kontekście nie jest możliwe analizowanie wszystkich paragrafów Odpowiedzi Prokuratorki, wybraliśmy pięć z nich.

1. Kilka Rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ (UNGA) uważa, że Palestyna jest państwem i że żydowskie osiedla są nielegalne (par. 39, 43, 47, 80). Inne rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ (UNSC) także uważają je za nielegalne (par. 47, 80, 89)

Rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ są jedynie rekomendacjami. Są one narzucane przez 57 państw muzułmańskich i arabskich oraz ich przyjaciół w ich wspólnym interesie. Te rezolucje nie są wiążące według prawa międzynarodowego[6]. Rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ przyjęte zgodnie z Rozdziałem VII Karty ONZ także nie są wiążące według prawa międzynarodowego.

Żydowskie miasta i wsie w Judei i Samarii nie są nielegalne, a „Palestyna” nie jest państwem według Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości[7].

„[Francuska] metoda metoda autoperswazji[8] nie stosuje się i nie może zmienić Prawa Międzynarodowego. Innymi słowy, przez powtarzanie i nieustanne głosowanie nad niewiążącymi rezolucjami, które twierdzą, że żydowskie osiedla w Judei i Samarii (Zachodni Brzeg) są nielegalne lub naruszają prawo międzynarodowe, nie da się uczynić tych osiedli nielegalnymi lub naruszającymi prawo międzynarodowe. Powtarzanie fałszywych twierdzeń nie czyni ich prawdziwymi”  (Profesor prawa David Ruzié).[9]

2. Prokurator Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (ICJ) uznał, że polityka osiedli Izraela, zbudowanie bariery [bezpieczeństwa] oraz związany z tym reżim naruszają prawo międzynarodowe (par. 49, 77, 84)

Bariera bezpieczeństwa Izraela jest zgodna z prawem międzynarodowym. Przepis 43 Konwencji Haskiej (porządek publiczny i bezpieczeństwo) autoryzuje wojskowego dowódcę do podjęcia wszelkich działań niezbędnych dla zachowania bezpieczeństwa[10].  ICJ nie odnosi się do tego przepisu, który autoryzuje barierę bezpieczeństwa. Choć możemy założyć uczciwość członków ICJ, błądzenie jest rzeczą ludzką i prawa międzynarodowego nie można opierać na opinii doradczej. Opinia doradcza ICJ jest opinią, która nie ma żadnej mocy prawnej, jak jest wspomniane w samej decyzji[11].

3. Okupujące Państwo i okupowana populacja nie są w tej samej faktycznej pozycji, czyli nie można ich uważać za „równych” (par. 76, 78) a zatem każde ograniczenie jurysdykcji AP, uzgodnione w Umowach z Oslo nie może i nie powinno zakazywać stosowania jurysdykcji Trybunału w Palestynie (par. 76, nota 266 – Prośba prokuratury)

Prokuratorka ingeruje i odrzuca istnienie podstawowej zasady prawa międzynarodowego: „Pacta sunt servanda„, co znaczy „należy dotrzymywać umów” i stosować je w dobrej wierze przez strony. OWP miała bardzo sprawnych negocjatorów i plan pokojowy był „bezpośrednio, konkretnie i w szczegółach wypracowany przez samego Arafata”[12]. Ograniczenia jurysdykcji Autonomii Palestyńskie według Umów z Oslo nie pozwalają na przekazanie jurysdykcji do ICC. Tych ograniczeń nie można ani zmienić, ani zlekceważyć.

4. „Okupowane terytoria palestyńskie” nie są terra nullius [„ziemią niczyją”] ani nie mogą być uważane za suwerenne terytorium innego państwa (par. 53-55)

Żydowscy mieszkańcy osiedlili się dobrowolnie w Judei i Samarii. Nikt z nich nie był ”deportowany” ani „przeniesiony” „bezpośrednio lub pośrednio”  ani też siłą przez żaden izraelski rząd (Okupacyjne państwo) na terytorium, które „okupuje” (Palestyna/Judea i Samaria). Art. 8-2-b-viii Statutu Rzymskiego nie ma tu zastosowania[13], ponieważ nie ma zbrodni i nie ma podstawy dla Międzynarodowego Trybunału Karnego do badania zbrodni powrotu na zimie swoich przodków, przez tych którzy są tam rdzennym narodem[14]. Judea i Samaria nie są okupowanymi terytoriami.

W „Dictionary of Public International Law” (pod kierunkiem Jean Salmon – Bruylant, 2001) czytamy: „Okupacją jest de facto obecność sił militarnych jednego państwa na terytorium innego państwa”. Nie ma okupacji Izraela na terytorium innego państwa. Nie było państwa „palestyńskiego” przed 1967 rokiem. Izrael wyzwolił Judeę i Samarię od Jordanii po wojnie najeźdźczej, w której Jordania zaatakowała Izrael w 1967 roku – po raz drugi (pierwszy raz był w 1948 roku). Jordania wreszcie porzuciła wszystkie roszczenia do tego terytorium w 1988 roku. W 2004 roku ICJ stwierdził, że nie ma (”palestyńskiego”) państwa[15].

Żydzi żyli na ziemi, którą starożytni Rzymianie – a w XX wieku Brytyjczycy – nazywali Palestyną przed 1948 rokiem, także na Wschodnim Brzegu Jordanu. Żydzi żyli także we wschodniej Jerozolimie, ale „tylko Żydzi byli nazywani ‘Palestyńczykami’”. Inni mieszkańcy byli nazywani Arabami. Żydzi zostali wygnani lub zabici podczas jordańskiej agresji w 1948 roku, a ich domy (także we wschodniej Jerozolimie) zajęli Arabowie. „Palestyna jest Domem Żydowskim jak to jest skodyfikowane w prawie międzynarodowym. Nie jest to terra nullius [„ziemia niczyja”]. Należy do narodu żydowskiego. „Arabowie” w Judei i Samarii są kolonizatorami, którzy skolonizowali kraj.

Żydzi mają prawo do tej ziemi według Biblii, Koranu i wielu międzynarodowych aktów: Deklaracji Balfoura (1917), Traktatu z Lozanny (1923), Brytyjskiego Mandatu (1922), Rezolucji z San Remo (1920), i Traktatu z Sèvres (1920) tworzących prawo międzynarodowe uznające i ponownie ustanawiające historyczne, rdzenne prawo Żydów do ich ziemi. Wielka Brytania, Francja, Turcja, Japonia, Włochy itd. są związane tymi aktami. Ponadto naród żydowski ma prawo do swojej ziemi według Deklaracji Praw Ludów Tubylczych ONZ (UNDRIP lub DOTROIP), podkreślającej „szczególnie ich prawa do ich ziem, terytoriów i zasobów”, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 13 września 2007 roku. Przy krajowej praktyce państw status prawny i prawa ludów tubylczych wyewoluowały i wykrystalizowały w prawo zwyczajowe[16].

5. Prawo narodów do samostanowienia jest prawem (par. 46, 47).

Prawo do samostanowienia pociąga za sobą prawo do swobodnego wyboru kandydata, „rządu” lub „władz”, przez których ludność chce być rządzona. Nie stanowi automatycznie prawa do państwa. Prawo do państwa dla „Palestyńczyków” wydaje się uzyskiwać pierwszeństwo przed prawem do życia i bezpieczeństwa dla Żydów. Dla korzystania z prawa do samostanowienia musi istnieć „naród” (nie „populacja”). W odróżnieniu od narodu żydowskiego, który jest tubylczym narodem, „naród palestyński” został wynaleziony, w celu przeciwstawienia narodowi żydowskiemu. W kontekście samostanowienia grupy etnicznej definicja narodu wymaga istnienia subiektywnych i obiektywnych kryteriów. Subiektywnie, muzułmańscy Arabowie ogłosili Żydów/Izrael swoimi wrogami i twierdzą, że są „narodem” w odróżnieniu od Żydów. Obiektywnie, naród musi posiadać wspólne cechy, takie jak historia, język, religia lub kultura, która odróżnia tę grupę od innych grup lub narodów. Tych obiektywnych cech nie ma. „Arabowie” z Judei i Samarii są osadnikami, kolonizatorami, którzy najechali tę ziemię[17].

W wydaniu z 1911 roku Encyclopedia Britannica informuje, że na początku XX wieku ludzie rozmaitych narodowości w Palestynie mówili około 50 językami. W maju 1947 roku Henry Cattan, przedstawiciel Wysokiej Komisji Palestyńsko-Arabskiej, oświadczył, że Arabowie z Palestyny nie tworzą odrębnego bytu politycznego[18]. W 1974 roku Jaser Arafat zadeklarował: „To, co nazywacie Jordanią, jest w rzeczywistości Palestyną”[19]. W 1981 roku król Hussein z Jordanii powiedział, że „Palestyna jest Jordanią i Jordania jest Palestyną”. 22 marca 2012 roku ”minister Hamasu”, Fathi Hammad potwierdził, że „połowa Palestyńczyków jest Egipcjanami, a drugą połową są Saudyjczycy… [ludzie] z Jemenu, zewsząd… Kim są Palestyńczycy? Jesteśmy Egipcjanami”[20]. W 2013 roku Ali Salim: „Nigdy nie było ‘Palestyńczyków’ w Ziemi Świętej, ani nie ma o nich ani jednego słowa w Szlachetnym Koranie… ale Dzieci Izraela są wspomniane niezliczoną ilość razy i są wspomniane jako Wybrany Naród w Koranie”[21]. W 2015 roku Abbas, jordański obywatel, powiedział, że „Jordańczycy i Palestyńczycy są jednym narodem…”^[22]

WNIOSEK

ICC nie może być forum do zmieniania międzynarodowego prawa i do tworzenia trawestacji sprawiedliwości. ICC może nie przetrwać. Odpowiedź Prokuratorki jest wyrazem politycznej agendy i jest oparta na prawie tworzonym przez Prokuratorkę, by umożliwić ściganie izraelskich Żydów/przywódców za zbrodnie, których nie popełnili. Można zasadnie powątpiewać w bezstronność pani Fatou Bensouda i powinna ona być zdyskwalifikowana zgodnie z artykułem 42-7 Statutu Rzymskiego i Regułą 34 (d) Reguł Procedury i Dowodów.

W dodatku, w wywiadzie z Bensoudą w 2011 roku, zatytułowanym „Nowa prokuratorka ICC o arabskich konfliktach, roli, jaką odgrywa islam w kierowaniu tą instytucją i jej wizja międzynarodowego sądu”, Al-Arabiya donosiła:

W sprawie, czy jej religia odgrywa rolę w pomaganiu jej w wykonywaniu jej pracy, powiedziała: „Absolutnie, zdecydowanie. Islam, jak wiesz, jest religią pokoju i to daje tę wewnętrzną siłę, tę wewnętrzną zdolność i poczucie sprawiedliwości. Razem z moim doświadczeniem bardzo to pomoże”[23].

Jest jasne, że pani Bensouda, jak każdy człowiek w cywilizowanych krajach, ma swobodę wyznawania religii według własnego wyboru. Nie o to chodzi.

Wyrażenie jej religijnej opinii w Al-Arabiya negatywnie wpływa na jej wymaganą bezstronność i jest dodatkowym powodem do dyskwalifikacji.

Należy pamiętać, że dla islamu ziemia, która raz dostanie się pod rządy islamskie, należy do islamu (Dar al Islam). Jest ziemią islamską (Waqf) dla wszystkich pokoleń muzułmanów aż do Dnia Sądu Ostatecznego[24]; według tego poglądu Żydzi nie mają żadnego prawa do tej ziemi.

Koran nakazuje wszystkim muzułmanom walkę z Żydami, aż zapłacą daninę i zostaną upokorzeni:

„Zwalczajcie tych, którzy nie wierzą w Allaha i w Dzień Ostatni, który nie zakazują tego, co zakazał Allah i Jego Posłaniec, i nie poddają się religii prawdy – spośród tych, którym została dana Księga – dopóki oni nie zapłacą dżizji własną ręką i nie zostaną upokorzeni”. (Koran 9: 29).

[1] Zgodnie z Regułą 103 (1 Reguły Procedur i Dowodów ICC – Amicus Curie i inne rodzaje opinii, ICC Izby Sądowe „mogą zaprosić państwa, organizacje lub osoby, by przedstawiły każdą obserwację w sprawie, jaką Izby uznają za właściwą”. „Prokurator i obrona mają możliwość odpowiedzi na przedstawione opinie”.

[2] Deklaracja Zasad nie przesądza Permanentnego Statusu. Tymczasowe porozumienia nie powinny przesądzać lub uprzedzać rozmów o permanentnym statusie.

[3] Zgodnie z Deklaracją Zasad rząd izraelski zachowuje wyłączną odpowiedzialność w sprawach zagranicznych. Zgodnie z Deklaracją Zasad, Rada nie będzie miała kompetencji i odpowiedzialności w sferze stosunków zagranicznych, która to sfera obejmuje ustanawianie za granicą ambasad, konsulatów i innych rodzajów zagranicznych misji i placówek lub pozwalała na ich zakładanie na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, mianowania lub przyjmowania dyplomatycznego lub konsularnego personelu  i wykonywania dyplomatycznych funkcji. Izraelsko-palestyńskie Porozumienie Tymczasowe na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, ARTYKUŁ, Kompetencje i odpowiedzialność Rady, 5.a

[4] 1. Zgodnie z Deklaracją Zasad, jurysdykcja Rady będzie obejmowała Zachodni Brzeg i Strefę Gazy jako jedną jednostkę terytorialną, poza: a. sprawami, które będą [przedmiotem] negocjacji w negocjacjach o permanentnym statusie: Jerozolima, osiedla, określone lokalizacje wojskowe, palestyńscy uchodźcy, granice, stosunki zagraniczne i Izraelczycy; 2…władza Rady obejmuje wszystkie sprawy, które wchodzą w jej terytorialną, funkcjonalną i osobową jurysdykcję, jak następuje: a. terytorialna jurysdykcja Rady będzie obejmowała terytorium Strefy Gazy, poza osiedlami i obszarem instalacji wojskowych… i terytorium Zachodniego Brzegu poza Obszarem C..; Izraelsko-palestyńskie Porozumienie Tymczasowe na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, ARTYKUŁ 3 – Sprawy prawne; ARTYKUŁ XVII, Jurysdykcja.

[5] Ten ruch obejmuje Autonomię Palestyńską, Ligę Arabską, muzułmańskie/arabskie tak zwane grupy praw człowieka, europejskie organizacje propalestyńskie finansowane przez kraje arabskie, Unię Europejską, państwa europejskie, chrześcijańskie i katolickie grupy kościelne, ruch BDS i grupy przeciwko apartheidowi,  Palestyńską Kampanię na rzecz akademickiego i kulturalnego bojkotu Izraela (w Ramallah), organizacje palestyńskiego społeczeństwa obywatelskiego, 50 państw członkowskich Organizacji Konferencji Islamskiej (OIC) (1,8 miliarda ludzi), 120 państw członkowskich Ruchu Państw Niezaangażowanych (4,31 miliarda ludzi), którzy przejęli UNGA i specjalistyczne agendy ONZ.

[6] Patrz tekst amicus curiae profesorów Roberta Badintera, Irwina Cotlera, Davida Crane’a, Jean-François Gaudreault-DesBiens, Guglielmo Verdirame QC i Lorda Davida Pannicka QC (par. 14, 15) potwierdzające tę kwestię prawną. Ponadto, ONZ nie ma kompetencji do tworzenia państw.

[7] W 2004 roku ICJ w Opinii Doradczej odmówił Izraelowi jego nieodłącznego prawa do samoobrony przed palestyńskim terrorem, ponieważ nie istnieje „palestyńskie” państwo. Według ICJ, „artykuł 51 Karty ONZ uznaje istnienie nieodłącznego prawa do samoobrony w wypadku zbrojnego ataku jednego państwa przeciwko drugiemu państwu”. ICJ Advisory Opinion, Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory, I. C. J. Reports 2004, p.132, paragraph 139.

[8] Emile Coué, Wikipedia.

[9] Emerytowany profesor prawa międzynarodowego, były dziekan Wydziału Prawa  – emerytowany profesor uniwersytetu Renée Descarte – Paryż 5.

[10] Chociaż Jordania nie była ”legalną władzą” w Judei i Samarii, a Izrael nie był „okupantem”, Izrael zgodził się na stosowanie międzynarodowego prawa humanitarnego. Artykuł 43 Konwencji Haskiej brzmi: „Z chwilą faktycznego przejścia władzy z rąk rządu legalnego do rąk okupanta, tenże poweźmie wszystkie będące w jego mocy środki, celem przywrócenia i zapewnienia, o ile to jest możliwe, porządku i życia społecznego, przestrzegając, z wyjątkiem bezwzględnych przeszkód, prawa obowiązujące w tym kraju”. Konwencja (IV) dotycząca praw i zwyczajów na lądzie oraz jej aneks: Regulamin dotyczący praw i zwyczajów wojny lądowej.

[11] ICJ uznał, że jego opinia nie ma wiążącej mocy: „Odpowiedź Trybunału ma charakter doradczy: jako taki, nie ma wiążącej siły”.  Construction of a Wall – Advisory Opinion, p.25, paragraph 47.

[12] Hans Willem Longwa w Hilde Henriksen Waage, „Norwedzy? Kto potrzebuje Norwegów? Wyjaśnienie kulis Oslo: o norweskiej przeszłości politycznej na Bliskim Wschodzie”, PRIO, International Peace Research Institute, Olso-Institutt for Fredforskning, Evaluation Report 9 /2000, Nov. 2000, p. 63, 64, 65.

[13] Zbrodnie wojenne, Artykuł 8 8-2-b-viii Statutu Rzymskiego brzmi: „przesiedlanie, bezpośrednio lub pośrednio, przez mocarstwo okupujące części własnej ludności cywilnej na terytorium okupowane lub deportacja albo przesiedlanie całości lub części ludności cywilnej zamieszkałej na terytorium okupowanym w ramach tego terytorium lub poza nie”.

[14] „..Izrael manifestuje ważne prawne i historyczne roszczenia [do terytorium] … które jest częścią ojczyzny przodków narodu żydowskiego” . Peace to Prosperity (Deal of the Century), p. 12.

[15] Patrz nota 7.

[16] „Israel: The Settlements are not Illegal.” Michel Calvo, May 19, 2020, Gatestone Institute.

[17] „Who are the Palestinians?„, Pinhas Inbari, Augusr 7, 2017, JCPA.

[18] United Nations, Official Records of the First Special Session of the General Assembly, Volume III, 7 May 1947, 52 meeting, UNGA, A/C.1/PV.48.

[19] Joan Peters, From Time Immemorial, p. 240.

[20] MEMRI, Hamas Minister of the Interior and of National Security Fathi Hammad Slams Egypt over Fuel Shortage in Gaza Strip, and Says: „Half of the Palestinians Are Egyptians and the Other Half Are Saudis”, 23 March 2012, #3389 | 03:09 Source: Al-Hekma TV (Egypt).

[21] Ali Salim, „Hatred of Jews,” Gatestone Institute, September 16, 2013.

[22] „Jordan said threatening to renounce citizenship of senior PA officials,” by Khaled Abu Toameh, The Jerusalem Post, June 6, 2015.

[23] Al-Arabiya, 15 December 2011 – 15 December 2011 KSA 09:57 – GMT 06

[24] „Istnieje konsensus między muzułmanami, w przeszłości i obecnie, że jeśli islamska ziemia jest okupowana, to jej mieszkańcy muszą ogłosić dżihad aż zostanie wyzwolona od okupanta”, za „The 'Anti-Normalization’ Campaign and Israel’s Right to Exist,” by Khaled Abu Toameh, August 8, 2016, Gatestone Institute.

Travesty of Justice at the International Criminal Court?

Gatestone Institute, 17 czerwca 2020

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska