Dlaczego państwa arabskie odnoszą się z rezerwą do idei państwa palestyńskiego ?

Przyslala Olga Degani

W przeciwieństwie do polityki Zachodu, skupiającej się na przyszłości państwa palestyńskiego, państwa arabskie przykładają decydujące znaczenie do postępowania Palestyńczyków w przeszłości, będącego wyznacznikiem ich postępowania w przyszłości.

Prognoza przyszłego postępowania jest subiektywna i bzdurna, natomiast ocena postępowania w przeszłości jest obiektywna, bo udokumentowana. Dlatego ważne decyzje w dziedzinach medycyny, rolnictwa, nauki i biznesu – a przede wszystkim decyzje tyczące polityki zagranicznej i bezpieczeństwa – powinny opierać się bardziej na postępowaniu w przeszłości, niż na założeniach tyczących przyszłości. Według znanego psychologa dr Alberta Ellisa „Najefektywniejsza prognoza czyjegoś zachowania opiera się na jego zachowaniu się w przeszłości” .

Zachód przykłada wielkie znaczenie do pro-palestyńskiej frazeologii arabskiej, ale nie przywiązuje wagi do anty-arabskich zachowań Palestyńczyków. Dlatego Zachód podlega wrażeniu, że kwestia palestyńska jest najważniejsza w arabskiej agendzie i że ustanowienie państwa palestyńskiego rozwiąże konflikty z Izraelem i uspokoi okoliczne wstrząsy. Pozornie jest to rozsądne podejście, ale ignoruje wydarzenia na Bliskim Wschodzie: wulkaniczne, brutalne, przewrotowe, nietolerancyjne i niedemokratyczne. Od siódmego wieku do dzisiaj Bliski Wschód nie zaznał spokojnego współistnienia pomiędzy Arabami.

Zachodnia koncepcja preferuje optymizm nad frustrującą dokumentacją działań Palestyńczyków na Bliskim Wschodzie, wskazującą na prawdopodobieństwo, że państwo palestyńskie doprowadzi do upadku władzy Haszymidów w Jordanii, a także do niszczącej reakcji łańcuchowej na południe od Jordanii ( Półwysep Arabski) i w każdym pro-amerykańskim państwie arabskim, oraz, że państwo palestyńskie poprze „Bractwo Muzułmańskie” (największa na świecie organizacja terrorystyczna), ajatollahów, Daesh, Erdogana, Chiny i Rosję.

Tendencja ignorowania postępowania w przeszłości spowodowała, że tsunami arabskie – szalejące od 2010 roku – nazwano „wiosną arabską”, „defiladą demokracji” i „rewolucją młodych facebookowiczów”.

W 1978 roku Zachód złożył ocenę postępowania w przeszłości, na ołtarzu dążenia do łatwych i prędkich osiągnięć, „wbił nóż ” w plecy szacha irańskiego i poparł Ajatollaha Chomeiniego, widząc w nim przywódcę pragnącego demokracji i walczącego przeciw despotycznemu władcy. W 1990 roku Zachód wsadził głowę w piasek ułatwień i ignorował dokumentację postępowania Saddama Husseina, aż do dnia najazdu na Kuwejt. Zachód rutynowo ignoruje dokonane w przeszłości dominującej wagi czyny (denerwujące, frustrujące, lecz rzeczywiste) kompletnie podważające koncepcję zachodnią.

Poniżej dokumentacja postępowania palestyńskiego, ignorowanego przez koncepcję Zachodu, jednocześnie będąca podstawą dystansu arabskiego wobec ustanowienia państwa palestyńskiego:

– Bliskość Palestyńczyków z „Bractwem Muzułmańskim” , od czasu współpracy tych obydwóch grup z Niemcami nazistowskimi. Wspólne intrygi w Egipcie w latach 50-tych, gdy Arafat i Mahmud Abbas byli czołowymi aktywistami w wydziale palestyńskim „Bractwa Muzułmańskiego”. W 2020 „Mein Kampf” jest popularną książką wśród Palestyńczyków. Ta bliskość między tymi organizacjami stanowi zagrożenie każdemu pro amerykańskiemu reżimowi arabskiemu .

– Ciągła współpraca z blokiem sowiecko rosyjskim. Mahmud Abbas przeszedł szkolenie w KGB i otrzymał doktorat z uniwersytetu moskiewskiego („Zaprzeczenie Holocaustu Żydów” ). Powiązania polityczne i w zakresie bezpieczeństwa z radykalnymi władzami północnej Korei (od 1966 roku), z Kubą i z Wenezuelą.

– Od 1979 utożsamianie się z reżimem ajatollahów w Iranie, działając w kierunku upadku reżimu w Saudii i w każdym pro-amerykańskim państwie arabskim.

– W latach 70 i 80, w libańskich obozach uchodźców, trenowanie międzynarodowych organizacji terrorystycznych z Europy, Ameryki Łacińskiej, Dalekiego i Bliskiego Wschodu .

– 1.3.1973 terroryści „Czarnego Września”, którym kierował „Fatah” i PLO, zamordowali ambasadora USA i jego zastępcę w Sudanie.

– 18.4.1983 i 23.10.1983 „Dżihad islamski” przy pomocy palestyńskiej, zabił 260 żołnierzy amerykańskich i 58 żołnierzy francuskich, francuskim samochodem z ładunkiem wybuchowym.

– Terroryści palestyńscy walczyli przeciw armii USA w Afganistanie i w Iraku.

– Pierwsza Intifada (1987 – 1991) i powstanie Władz Palestyńskich (1993) doprowadziły do wygnania i ucieczki chrześcijan z Ramalli, Beit Lechem, Beit Dżala i Beit Sahur i zmieniły chrześcijańską większość w nieliczną mniejszość w tych miejscowościach.

– W następstwie terroru palestyńskiego wobec państw ich goszczących, państwa arabskie widzą w Palestyńczykach przykład intryganctwa, terroru i niewdzięczności : Egipt (w latach 50 tych) Syria (1966) Jordania (1968- 1970) Liban (1970 – 1982) i szczególnie Kuwejt(1990). Na ile wzrastała gościnność na tyle wzmagał się terror przeciw gospodarzom.

– W następstwie bezprecedensowych ustępstw Izraela (umowa Oslo, niebywała propozycja cofnięcia się Baraka przed drugą intifadą, „odłączenie się” od Gazy itd.) nastąpiły bezprecedensowa eskalacja wychowania w nienawiści i terror. – Przywództwo palestyńskie sprytnie używa „takiyi” (dwulicowość i oszukaństwo). Zademonstrował to Arafat godząc się – pozornie – na warunki „umowy Oslo” ale – w rzeczywistości – nasilił terror i podburzanie. Tak samo Mahmud Abbas wyraża się często pokojowo, ale popiera wychowanie w nienawiści, tworząc największą na świecie hodowlę terroru.

– Terror palestyński nie jest wynikiem wojny 1967 roku, powstał w latach 20-tych ubiegłego wieku. Fatach i PLO stworzono w latach 1959 i 1964, w dokumentach je konstytuujących i w ich systemach szkolnictwa wyryto „wyzwolenie Palestyny w zielonej linii” *.

– Państwa arabskie nie zapominają – i nie wybaczają – terroru i niewdzięczności. W propozycji ustanowienia państwa palestyńskiego widzą powstanie państwa łamiącego prawa, które przyłączy się do organizacji zagrażających każdemu pro-amerykańskiemu państwu arabskiemu.

– Przy ceremonii podpisania umowy pokojowej pomiędzy Izraelem a Jordanią, w październiku 1994, powiedzieli dowódcy jordańscy dowódcom IDF: „ustanowienie państwa palestyńskiego na zachód od Jordanii doprowadzi do upadku władzy Haszymidów na wschód od Jordanu !”

Na tle udokumentowanych powyżej postępowań, państwo palestyńskie wzmocni cywilny i militarny udział Rosji, Chin, Iranu, Turcji i północnej Korei we wschodniej części basenu śródziemnomorskiego i doda anty-amerykański głos do Zgromadzenia Ogólnego ONZ tu.

Ponieważ tygrys nie może zmienić swej skóry, może zmienić tylko taktykę, więc ustanowienie państwa palestyńskiego z jednej strony i bezpieczeństwo pro-amerykańskich państw arabskich z drugiej strony (Jordania, Saudia, Egipt itd.) są logiczną sprzecznością.

Warto aby kształtujący politykę w Izraelu i na świecie, we wszystkim co jest związane z kwestią palestyńską opierali się na nauce psychologa dr Alberta Ellisa „Najefektywniejsza prognoza czyjegoś zachowania w przyszłości, opiera się na jego zachowaniu się w przeszłości”.

10.6.2020

Amb. ret. Yoram Ettinger