Khaled Abou El Fadl głęboko przemyślał temat wartości judeo-chrześcijańskich.

Khaled Abou El Fadl, który ujawnia w tytule Omara i Azmeralda Alfiego wybitnego profesora prawa islamskiego na Wydziale Prawa UCLA, ma poważną teorię. Jak wyjaśniono w przemówieniu z 21 kwietnia, 2018 roku, zatytułowanym What It Takes for Islamic Intellectuals Today („Wszystko, czego potrzeba dziś islamskim intelektualistom” od 37:34 do 42:05, transkrypcja tutaj), jego przełomową teorią jest poniżej zamieszczony tekst:

Ponieważ liczba muzułmanów na Zachodzie wzrosła pod koniec XX wieku, chrześcijańska prawica szukała sposobu na przeciwdziałanie temu „niebezpiecznemu”, nowemu społeczeństwu i wymyśliła ideę promowania rzekomych wartości judeochrześcijańskich, z którymi wiązała wszystko, co nowoczesne – „od samochodów przez samoloty po elektryczność i komputery, wszystko”. Piękno tego mitu polegało na tym, że pomagał on chrześcijańskiej prawicy stworzyć sojusz z jej „naturalnymi sojusznikami” w tym, co Abou El Fadl nazywa syjonistyczną prawicą.

A kim były kluczowe postacie w tym sojuszu? Byli nimi nie kto inny jak Robert Spencer z JihadWatch.org i ja.

W ten sposób Robert Spencer, z chrześcijańskiej prawicy, został „poślubiony” przez Daniela Pipesa, z syjonistycznej prawicy. Spotkali się razem. Spotkali się zwłaszcza ze znaną i dobrze udokumentowaną grupą przemysłowców i finansistów, przekonali ich o niebezpieczeństwie, które napotykają; przekonali ich, że Zachodnia cywilizacja jest zagrożona przez powstanie islamu i skłonili do sfinansowania wszystkiego. … Sposób ich pracy jest właściwie świetnie zsynchronizowany.

Znaleźliśmy wówczas we dwójkę kolejnych dwudziestu intelektualistów, którzy mieli dwie wspólne cechy: byli dobrze finansowani i ponosili porażki w środowisku akademickim. Nie przejmuj się naszymi porażkami, mieliśmy pieniądze a „z pieniędzmi możesz stworzyć własne forum akademickie”. Następnie dwudziestu z nas „ściśle współpracowało z grupą aktywistów” i koordynowało nasze ruchy „ze znanymi mediami… i z niektórymi politykami”.

Voila! To „niesamowite” jak „pieniądze mogą być źródłem wielu kłamstw”, Abou El Fadl podsumowuje ten argument.

Komentarze:

(1) To również „niesamowite”, jak odległy od rzeczywistości może być „wybitny profesor” na dużej uczelni.

(2) Według Philipa Jenkinsa termin „judeo-chrześcijański” pochodzi od George’a Orwella z 1939 r. i zyskał na znaczeniu, gdy Dwight Eisenhower użył go w 1952 r. („nasza forma rządów nie ma sensu, jeśli nie jest oparta na głęboko odczuwalnej wierze religijnej. … Z nami jest to oczywiście koncepcja judeo-chrześcijańska”). Inaczej mówiąc, termin ten poprzedza rosnącą obecność muzułmanów.

(3) Tak, prawa chrześcijańskie i syjonistyczne działają w zgodzie. Generalnie, ci z prawicy zgadzają się w kwestiach, podobnie jak ci z lewicy. (Kto by się domyślał?) Nie wymagają, by muzułmanie służyli jako wspólny przeciwnik.

(4) Kiedy współpracują politycznie, jest to ponad konkretne kwestie odległe od czegoś tak usprawiedliwionego jak wartości judeo-chrześcijańskie.

Robert Spencer (z lewej) i Daniel Pipes, luty 2006.

(5) Robert Spencer i ja jesteśmy sprzymierzeńcami. Po raz pierwszy komunikowaliśmy się w 2002 roku i od tego czasu robimy to często. Opatrzyłem recenzją kilka jego książek, a nawet zleciłem wydanie jednej z nich. Ale co z tym „poślubieniem”? Czyżbyśmy spotkali się z „grupą przemysłowców i finansistów”? Bzdury; tylko Khaled Abou El Fadl może poszczycić się taką wiecznie płodną i skandalicznie islamską wyobraźnią.

(6) Czy ktoś powiedział, że jest islamistą? Właściwie to ja zdemaskowałem dobrego profesora jako „skrytego islamistę” w 2004 roku, co nagle zakończyło bieg jego pochlebnych recenzji prasowych.

---

http://pl.danielpipes.org/19654/khaled-abou-el-fadl