STRESZCZENIE: Osiągnięcia obronne IDF przeciwko Hamasowi w ostatniej wojnie były przełomowe. Jednak pomimo całej swojej przewagi operacyjnej, będzie miał trudności w obronie Izraela w granicach z 1967 roku, zwłaszcza w przypadku konfliktu na wielu arenach. 

Podczas niedawnej wojny w Gazie Izrael po raz pierwszy został wystawiony na strategię Kassema Soleimaniego: okrążanie pierścieniem ognia na wszystkich frontach, w tym na wewnętrznym. Tym razem arena w Strefie Gazy, która od czasu do czasu wybucha wojną, zmieniła meczet al-Aksa i Jerozolimę w nowy punkt centralny, wywołując w ten sposób ogólnokrajowe zamieszki izraelskich Arabów.

W swoim przemówieniu po wojnie przywódca Hamasu Ismail Haniyeh powiedział: „Kampania otworzyła drzwi na nowe horyzonty”. Na szczęście te nowe horyzonty – i pełne zagrożenie, jakie przedstawiają – jeszcze się nie urzeczywistniły. Teraz, gdy doszło do zawieszenia broni, Izrael ma okazję je ocenić.

Co było zaskakującego w tej wojnie? Jeśli chodzi o gotowość operacyjną, IDF była gotowa do walki. Jednocześnie wywiad IDF przyznaje, że było pewne zaskoczenie faktem, że Hamas zainicjował tę rundę. Zaskoczenie leżało w nowych ramach geopolitycznych, w których Hamas skupił kampanię na kwestii Jerozolimy.

W bitwach ubiegłego wieku, w tym w wojnie sześciodniowej i wojnie Jom Kippur, rozpoczęcie wojny wymagało wcześniejszego rozmieszczenia przez wroga z towarzyszącymi znakami ostrzegawczymi zamiarów wroga. Kiedy egipski prezydent Gamal Abdel Nasser zdecydował się w maju 1967 r. Przenieść swoje siły na Synaj, wejście na Synaj i proces rozmieszczenia sił egipskich zapewniły Izraelowi okres ostrzegawczy. Podobnie, w okresie poprzedzającym wojnę Jom Kippur, były widoczne oznaki przygotowań do wojny – choć w tym przypadku, niestety, wywiad IDF zdecydował się je zignorować. Od tego czasu ocena wywiadowcza opiera się na ścisłym i systematycznym monitorowaniu znaków ostrzegawczych. To tutaj potencjał Hamasu w zakresie zaskakiwania – a tym bardziej Hezbollahu – przyniósł zasadniczą zmianę.

W przeciwieństwie do tradycyjnych organizacji wojskowych Hamas i Hezbollah stosują logikę, która ogranicza czas przygotowania kampanii. Większość ich rakiet i pocisków jest już rutynowo rozmieszczona na ich wyrzutniach. To samo dotyczy znacznej części ich sił, które są głównie miejscowymi. Na przykład bataliony Shuja’iya i Jebaliya są obsadzone przez mieszkańców tych okolic, od bojowników po dowódców batalionów. To sprawia, że ​​przejście od rutynowych do sytuacji awaryjnych jest bardzo szybkie i pozwala wywiadowi IDF tylko na krótkie ostrzeżenie.

Nawet w rutynowych warunkach znaczna część sił bojowych wroga jest rozmieszczona przez cały czas w stanie ciągłej gotowości do działania. Krótki czas potrzebny przeciwnikowi na rozpoczęcie działań wojennych, od momentu podjęcia przez przywódcę decyzji do samej operacji, oznacza, że ​​zawsze istnieje możliwość niespodziewanych salw ognia. Ta zmiana podważa podstawowe założenia koncepcji bezpieczeństwa Ben-Guriona, której kamieniem węgielnym była zależność od okresu ostrzegawczego.

Skrócenie czasu ostrzegania wymaga od Izraela rewizji koncepcji bezpieczeństwa. Szef sztabu Aviv Kochavi, w nowym planie, który sformułował dla podejścia operacyjnego IDF, rzeczywiście dokonał zmian w tradycyjnym podejściu do obrony. Ponadto, za poprzedniego szefa sztabu Gadi Eisenkota, zainwestowano środki w modernizację obrony, w tym podziemną betonową ścianę wokół Strefy Gazy.

Osiągnięcia obronne IDF przeciwko Hamasowi w ostatniej rundzie były przełomowe i nie należy ich lekceważyć. Na uwagę zasługują także osiągnięcia izraelskiej marynarki wojennej w udaremnianiu każdego ataku ofensywnego marynarki wojennej Hamasu, osiągnięcia sił powietrznych w zestrzeliwaniu dronów Hamasu – w tym dronem wybuchowym, który był skierowany na platformę gazową Tamar, oraz osiągnięcia obronne na granicy Gazy, która zablokowała infiltracja zespołów komandosów Hamasu. Godne pochwały były również wysiłki mające na celu przeciwdziałanie ostrzale rakietowemu i wydajność baterii Żelaznej Kopuły, co można dodać do osiągnięć w dziedzinie obronności.

Mówiąc szerzej, zagrożenie ze strony Hamasu poprzez siłę ognia rakietowego, który skierował na izraelskie miasta, powinno wywołać ostrzegawcze dzwony o możliwym wycofaniu się Izraela z Zachodniego Brzegu. Państwo palestyńskie na granicach z 1967 roku nie zostanie zdemilitaryzowane i będzie mogło stać się znacznie większym zagrożeniem niż Strefa Gazy. Skala własnej produkcji broni pod rządami Hamasu i Islamskiego Dżihadu ujawnia pustkę złudzenia demilitaryzacyjnego. Większość tej własnej produkcji odbywała się przy użyciu cywilnych maszyn i surowców. Nie ma sposobu, aby zapobiec posiadaniu przez państwo skomputeryzowanych tokarek, żelaznych rur czy fosforanów. Fakt, że obecnie

Sukces Centralnego Dowództwa podczas tej rundy w ograniczaniu powszechnej działalności terrorystycznej i przemocy na obszarach Zachodniego Brzegu pod jego egidą pokazuje, że żądanie dalszej obecności Izraela na tych obszarach jest uzasadnione taktycznie i ogólnie. Kiedy porównamy zasoby i wysiłki wymagane do zabezpieczenia równiny przybrzeżnej Izraela, które są zbudowane wokół działań IDF na Zachodnim Brzegu i wsparcia tamtejszych społeczności izraelskich, z tym, co establishment obronny musi zainwestować w Strefie Gazy, staje się jasne, że Obecna sytuacja na Zachodnim Brzegu jest bardziej efektywna, ekonomiczna i odpowiednia.

Ci, którzy wzywają do dalszych wycofań, co pociąga za sobą wykorzenienie społeczności i wycofanie się na linię odgrodzenia, opierają się na dwóch siedzibach:

• Wycofanie się z linii z 1967 r. Z niewielkimi dostosowaniami położy kres „okupacji” i zapewni Izraelowi międzynarodową legitymację i wsparcie dla operacji wojskowej, jeśli jego bezpieczeństwo zostanie podważone przez państwo palestyńskie.
• IDF, ze swoją nieustanną przewagą, może usunąć wszelkie zagrożenia bezpieczeństwa w krótkim czasie i za rozsądną cenę.

Skala zagrożenia, przed którym stoi Izrael ze Strefy Gazy, obok wrogiej opinii publicznej w krajach zachodnich (przypomnijmy, że izraelscy zwolennicy jednostronnego wycofania się z Gazy w 2005 r. Obiecali, że społeczność międzynarodowa poprze każdą izraelską reakcję wojskową na ataki terrorystyczne ze Strefy, w wyniku czego nigdy się nie zmaterializował), poddaje w wątpliwość zasadność tych przesłanek.

W tym przypadku poparcie prezydenta Bidena dla prawa Izraela do samoobrony nie może być brane za pewnik i jest prawdopodobne, że trzeba będzie zapłacić cenę za amerykańskiego premiera Netanjahu otrzymanego za 10 dni wojny. Administracja USA, która jest zdecydowana promować rozwiązanie dwupaństwowe, doskonale zdawała sobie sprawę, że brak wsparcia dla Izraela w czasie ataku terroru ze Strefy Gazy utrudniłoby żądanie zgody Izraela na przyszłe wycofanie się z Zachodniego Brzegu. Mimo to administracja uniemożliwiła Izraelowi kontynuowanie ofensywy, aby rzucić Hamas na kolana.

Wydarzenia ostatnich tygodni, które pokazały ograniczenia potęgi IDF w przypadku wojny na wielu arenach (w tym krajowej), w której potencjał rośnie, wskazują, że dodatkowe wycofania się zagrażałyby egzystencjalnie. Izrael. Przy całej przewadze operacyjnej IDF, jeśli będzie musiał walczyć również na arenie północnej, nie będzie w stanie obronić wąskiego pasa przybrzeżnego od granicy sprzed 1967 roku.

Wyświetl PDF

Generał dywizji (res.) Gershon Hacohen jest starszym pracownikiem naukowym w Begin-Sadat Center for Strategic Studies. Służył w IDF przez 42 lata. Dowodził wojskami w bitwach z Egiptem i Syrią. Wcześniej był dowódcą korpusu i dowódcą Kolegiów Wojskowych IDF.