Minister obrony gen. broni (w stanie spoczynku) Benny Gantz jest liderem partii Niebiesko-Białych i byłym szefem sztabu IDF.

Przetlumaczyl Sir Google Translate

Wojsko izraelskie ma środki, aby zbadać swoje błędy operacyjne i uczyć się na nich, i nie możemy pozwolić, aby stało się narzędziem do drobnych politycznych kłótni.

Po operacji Protective Edge w 2014 roku, jako szef sztabu IDF, odwiedziłem ponad 70 rodzin pogrążonych w żałobie. Jedni mnie objęli, inni płakali, inni prosili o zapewnienie, a jeszcze inni je oferowali. Spojrzałem im wszystkim w oczy i objąłem je.

To najtrudniejsza misja, z którą muszą zmierzyć się dowódcy, a także najbardziej godna z nich wszystkich. Niestety w naszym umęczonym kraju jest to również część rutyny dowódców polowych. Moralny dług, jaki mamy wobec tych rodzin, to taki, którego nigdy nie możemy spłacić.

Wojsko wymaga wykonywania rozkazów, z których część została spisana krwią. Do tego dochodzi duch IDF, kompas moralny i kodeks etyczny, a także nieodłączne ryzyko przysięgi nie szczędzenia wysiłków w obronie ojczyzny, a czasem oddania za nią życia.

Z natury wojny IDF nie jest wolny od błędów operacyjnych. Te mają swoją cenę i czasami jest ona bardzo wysoka. Zobowiązujemy się je badać i uczyć się od nich.

Śmierć zolnierza Straży Granicznej st.-sierż. Barel Hadaria Shmueli  boli nas wszystkich – od szefa sztabu po żołnierzy i oczywiście rodzinę, która straciła syna.

Jednak Shmueli nie został zamordowany. Był dzielnym funkcjonariuszem Straży Granicznej, który zginął na służbie podczas ostrzału terrorystycznego, broniąc mieszkańców południowego Izraela.

Śledztwo w sprawie tego incydentu wciąż trwa, ale wstępne wnioski zostały już dostrzeżone. Śmierć Shmueli nie może być użyta jako narzędzie w drobnych politycznych kłótniach na koszt IDF. Mamy najlepszych dowódców wojskowych, ale są to ludzie, a nie roboty i dlatego nie są nieomylni. Ale wiedzą, jak analizować swoje działania i wyciągać niezbędną lekcję.

Dobrze pamiętam, jak izraelskie siły powietrzne postępowały po katastrofie helikoptera w 1997 r. [w której dwa helikoptery transportowe IAF zderzyły się w powietrzu nad północnym Izraelem, zabijając wszystkich 73 żołnierzy na pokładzie]. IAF zbadało incydent, doszło do wniosków i wyszło z tragedii silniejsze niż kiedykolwiek. Następnej nocy piloci i żołnierze znów lecieli na misję daleko od domu.

Nie mamy ani możliwości, ani przywileju, by się zatrzymać, a ponieważ nadchodzi nowy rok żydowski, nie mam dobrych wieści. Rzeczywistość bezpieczeństwa, w której żyjemy, może ponownie zaklęć operacje, kampanie wojskowe, a nawet wojnę, nie daj Boże. IDF jest gotowy na wszystkie z nich, a społeczeństwo izraelskie również musi się przygotować.

Nasza potrzeba odporności społecznej, solidarności i wspierającego frontu wewnętrznego jest warunkiem sukcesu na polu bitwy i bez nich nie może być ani triumfu, ani bezpieczeństwa. Jesteśmy to winni naszym żołnierzom i dowódcom – izraelskim ojcom, matkom i dzieciom – jesteśmy im winni tę prostą rzecz – wsparcie. Jesteśmy im oddani i zawsze będziemy stać po ich stronie.

W wigilię Rosz ha-Szana pragnę podziękować leżącym w okopach na północnej granicy lub stojącym na straży morskiej granicy z Gazą, a także tym, którzy monitorują drogi oddechowe, tankują samoloty, zbierają informacje i gotują dla żołnierzy, nawet na wakacje, aby byli zawsze gotowi do walki. Obiecuję, że staniemy po Twojej stronie.

Takie też jest moje życzenie na nowy rok – abyśmy stali się jednym spójnym społeczeństwem; że chronimy żołnierzy i dowódców IDF i wiemy, jak ich wspierać, na dobre lub na złe.

Wzywam moich kolegów polityków; Domagam się od Ciebie – wykluczenia żałoby z polityki. Jest większy niż jakikolwiek spór. Pozostaw IDF w jego naturalnej sferze – długie granice i pole bitwy, aby nas chronić, odeprzeć wojnę i – jeśli musimy z nią walczyć – wygrać.

Życzę wszystkim żołnierzom IDF, wszystkim Izraelczykom i wszystkim Żydom w diasporze

Zostaw żałobę poza polityka