W przeciwieństwie do 1975 roku, Stany Zjednoczone stoją teraz przed jedynie wyborem, czy stawić czoła wrogowi na własnym terytorium, czy na amerykańskiej ziemi.

 W 1975 roku wycofanie się USA z Wietnamu zrealizowało cel Wietnamu, kończąc tym samym konflikt amerykańsko-wietnamski. W 2021 r. wycofanie się USA z Afganistanu przybliża – ale nie realizuje – celu talibów i Al-Kaidy, a zatem nie kończy konfliktu między Stanami Zjednoczonymi a terroryzmem islamskim.

W 1975 roku wizja i cel strategiczny Viet Congu ograniczały się do terytorium Wietnamu, co było zgodne z ewentualnym pokojowym współistnieniem i współpracą ze Stanami Zjednoczonymi. W 2021 roku czternastowieczna wizja i cel strategiczny terroryzmu islamskiego nie ograniczają się do terytorium Afganistanu. Kieruje nim fanatyczny imperializm, dążący do podporządkowania sobie „niewiernego” Zachodu – a zwłaszcza „Wielkiego Szatana”, Stanów Zjednoczonych – postrzeganego jako kluczowa przeszkoda na drodze do islamskiej globalnej dominacji.

Terroryzm islamski jest zdeterminowany, by ustanowić globalne społeczeństwo islamskie, rządzone przez Koran i szariat („prawo boskie”). Jest to niezgodne z pokojowym współistnieniem z „niewiernymi” Stanami Zjednoczonymi, niezależnie od ich zaangażowania w Afganistanie. W rzeczywistości wymaga to zdecydowanej wojny przeciwko Stanom Zjednoczonym, w tym terroryzmu na kontynencie amerykańskim.

W 1975 roku Stany Zjednoczone były zaangażowane w wojnę domową w Wietnamie. Stała przed wyborem: walczyć w okopach Wietnamu lub wycofać się. W 2021 roku Stany Zjednoczone stoją przed wyborem, czy zmierzyć się z islamskimi terrorystami na własnym terytorium, czy przenieść wojnę na amerykańską ziemię.Subskrybuj The JNS Daily Syndicate przez e-mail i nigdy nie przegap naszych najważniejszych artykułów

W 2021 r. amerykańskim decydentom przypomina się, że zachodnie wartości praw człowieka, demokracji, prawa międzynarodowego i pokojowego współistnienia nie robią na talibach i wszystkich zbójeckich reżimach – i nie są chętni do ich przyjęcia. Co więcej, nieuczciwe reżimy nie są pod wrażeniem amerykańskiej dyplomacji, ale amerykańskiej siły. Islamscy terroryści nie szukają popularności w społeczności międzynarodowej. Starają się zastraszyć społeczność międzynarodową do uległości, pokojowo lub w inny sposób.

Co więcej, wycofanie się USA w obliczu islamskiego terroryzmu poważnie osłabiło amerykańskie odstraszanie, podgrzewając wulkaniczne „arabskie tsunami” (błędnie określane jako „arabska wiosna”), które od 2010 r. wstrząsnęło arabskimi ulicami. To odnowiło wszystkie zbuntowane reżimy ( np. ajatollahowie z Iranu, członkowie Bractwa Muzułmańskiego od Pakistanu przez Bliski Wschód i Afrykę Północno-Zachodnią, jemeńskie Huti, Hezbollah, Hamas i Autonomię Palestyńską), a także megalomańskie aspiracje prezydenta Turcji Recepa Tayyipa Erdoğana.

Tym samym wycofanie się USA zintensyfikowało egzystencjalne zagrożenia dla każdego proamerykańskiego reżimu arabskiego (np. Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Bahrajnu, Omanu, Jordanii, Egiptu, Maroka).

Wycofanie się USA z Afganistanu wraz z chęcią ponownego zawarcia porozumienia nuklearnego z ajatollahami z Iranu z 2015 roku, zacieśnienie więzi z Bractwem Muzułmańskim na Bliskim Wschodzie i Stanami Zjednoczonymi oraz presja wywierana przez Stany Zjednoczone na Arabię ​​Saudyjską, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Egipt , może zbliżyć te proamerykańskie reżimy arabskie do Chin i Rosji, które są głównymi beneficjentami obecnej polityki USA.

Wycofanie się USA z Afganistanu zagroziło również bezpieczeństwu narodowemu Indii – prozachodniemu bastionowi demokracji, stabilności i skutecznego potencjału – który stoi w obliczu wielu zagrożeń ze strony wewnętrznego i zewnętrznego terroryzmu islamskiego, nuklearnego Pakistanu i Chin.

Poważnie błędne oceny polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych i establishmentu bezpieczeństwa narodowego zorientowane na Afganistan były spójne z systematyczną luką między koncepcjami Departamentu Stanu z jednej strony a rzeczywistością Bliskiego Wschodu z drugiej.

Na przykład w 1948 roku Departament Stanu ustalił, że nowo narodzone państwo żydowskie będzie bezradne wobec uzgodnionego arabskiego ataku militarnego, będzie prosowieckie i podważy stosunki amerykańsko-arabskie. W latach pięćdziesiątych Stany Zjednoczone zabiegały o egipskiego prezydenta Gamala Abdela Nassera, który zbagatelizował rozrzutne oferty USA i stał się gorącym przywódcą prosowieckim i antyamerykańskim.

W latach 1978-79 Stany Zjednoczone zdradziły proamerykańskiego szacha Iranu i przyjęły ajatollaha Chomeiniego, zakładając, że był on proamerykański, kierując się prawami człowieka i demokracją. W latach 1980-90 Stany Zjednoczone współpracowały z Saddamem Husajnem, zakładając, że „wróg [Irak] mojego wroga [Iranu] jest moim przyjacielem”, naiwnie dając zielone światło dla jego inwazji na Kuwejt.

W latach 1993-2000 Stany Zjednoczone okrzyknęły przewodniczącego OWP Jasera Arafata posłańcem pokoju, godnym Pokojowej Nagrody Nobla i corocznej pomocy zagranicznej USA.

W 2009 roku Stany Zjednoczone dźgnęły proamerykańskiego egipskiego prezydenta Hosniego Mubaraka w plecy i przyjęły antyamerykańskie Bractwo Muzułmańskie , które stanowi egzystencjalne zagrożenie dla każdego proamerykańskiego reżimu arabskiego. Do wybuchu wojny domowej w Syrii w 2011 roku Departament Stanu uważał Bashara Assada za reformatora .

W 2011 roku Stany Zjednoczone poprowadziły ofensywę NATO przeciwko libijskiemu dyktatorowi Muammarowi Kaddafiemu, która przekształciła Libię w główną platformę globalnego terroryzmu islamskiego i wojen domowych.

W 2015 roku Stany Zjednoczone zaprojektowały porozumienie nuklearne z ajatollahami z Iranu, niezależnie od ich fanatycznej, represyjnej i megalomańskiej ideologii oraz osiągnięć . Stany Zjednoczone zakładały, że ajatollahowie są wiarygodnymi partnerami w negocjacjach, podatnymi na pokojowe współistnienie z arabskimi sunnickimi sąsiadami i gotowymi wyrzec się swojej podstawowej ideologii.

Dorobek Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii na Bliskim Wschodzie został skrytykowany przez profesora Uniwersytetu Londyńskiego Elie Kedourie, przełomowego historyka Bliskiego Wschodu:

„Same próby unowocześnienia społeczeństwa Bliskiego Wschodu, uczynienia go zachodnim, muszą przynieść zło, które może być większe niż korzyści. … Muzułmańska teoria stosunków międzynarodowych uwzględnia tylko dwie możliwe sytuacje: wojnę z „niewiernymi” lub jego podporządkowanie „wiernym”. Pokój z nim de jure jest wrogością, dopóki nie uzna autorytetu muzułmańskiego władcy. […] Wspólnota narodów, czy świętość traktatów, zasady naturalnej sprawiedliwości czy przyzwoity szacunek dla opinii ludzkości są całkiem obce i w dużej mierze niezrozumiałe dla Bliskiego Wschodu ( The Chatham House Version , s. 1-12).”

W 2021 r. Izrael otrzymałby radę przestudiowania polityki USA w Afganistanie i osiągnięć USA na Bliskim Wschodzie przy rozważaniu propozycji USA w sprawie palestyńskiej i Wzgórz Golan. Rząd Izraela musi podporządkować marzenia o pokoju w naszych czasach twardej rzeczywistości Bliskiego Wschodu.

W 2021 r., ze względu na doświadczenia Afganistanu i Gazy oraz palestyńskie osiągnięcia , Izrael powinien oprzeć się presji utworzenia państwa palestyńskiego w Judei i Samarii (Zachodni Brzeg), aby nie doprowadzić do powstania mini-Afganistanu lub mega- Gaza na grzbietach górskich Judei i Samarii, które dominują w Jerozolimie, Tel Awiwie i 80 procentach ludności i infrastruktury Izraela.

W 2021 r., na tle stopniowego wycofywania się USA z geostrategicznie krytycznego Bliskiego Wschodu i nasilających się zagrożeń dla stabilności regionalnej, Izrael wyróżnia się jako najbardziej skuteczny, niezawodny i demokratyczny przyczółek i mnożnik sił dla Stanów Zjednoczonych, a także najbardziej skuteczny „agent ubezpieczeń na życie” dla wszystkich proamerykańskich reżimów arabskich.

Yoram Ettinger jest byłym ambasadorem i szefem Second Thought: A amerykańsko-izraelska inicjatywa.

2021 Afganistan to nie 1975 Wietnam ( ang. wersja )