Prawa dotyczące koszerności ( kaszrutu ) wpłynęły na żydowską kuchnię, określając, jakie jedzenie jest dozwolone i jak należy je przygotowywać. Słowo koszerne jest zwykle tłumaczone jako „właściwe”.

Niektóre pokarmy, zwłaszcza wieprzowina , skorupiaki i prawie wszystkie owady są zabronione; mięso i nabiał nie mogą być łączone, a mięso musi być rytualnie ubite i solone w celu usunięcia wszelkich śladów krwi.

Spostrzegawczy Żydzi będą jeść tylko mięso lub drób, które mają certyfikat koszerności . Mięso musiało zostać ubite przez rzezaka ( rzezaka rytualnego) zgodnie z prawem żydowskim i jest całkowicie pozbawione krwi. Przed ugotowaniem moczy się go przez pół godziny w wodzie, następnie układa na perforowanej desce, posypuje grubą solą (która odsysa krew) i odstawia na godzinę. Pod koniec tego czasu sól jest zmywana, a mięso jest gotowe do gotowania.

Obecnie mięso koszerne kupowane od rzeźnika lub supermarketu jest zwykle koszerowane w sposób opisany powyżej i nie jest wymagane dodatkowe moczenie ani solenie.

Zgodnie z kaszrutem mięso i drób nie mogą być łączone z produktami mlecznymi, ani nie mogą dotykać talerzy lub naczyń, które zostały dotknięte przez produkty mleczne. Dlatego Żydzi, którzy ściśle przestrzegają kaszrutu, dzielą swoje kuchnie na różne sekcje dla mięsa i nabiału, z oddzielnymi piekarnikami, talerzami i sztućcami (lub tyle, ile jest to uzasadnione, biorąc pod uwagę ograniczenia finansowe i przestrzenne; istnieją procedury dotyczące koszernych sztućców, które dotknęły nabiału). zezwolić na ich użycie do mięsa). 

W rezultacie masła, mleka i śmietany nie używa się do przyrządzania potraw mięsnych lub przeznaczonych do podawania razem z mięsem. Zamiast tego używa się oleju, margaryny pareve , wytopionego tłuszczu z kurczaka (często nazywanego schmaltz w tradycji aszkenazyjskiej) lub niemlecznych substytutów śmietany.

Pomimo zakazów religijnych, niektóre potrawy, które nie są powszechnie uważane za koszerne, trafiły do ​​tradycyjnej kuchni żydowskiej; Jednym z przykładów jest jesiotr , który był spożywany przez europejskich Żydów co najmniej w XIX wieku.