W kontekście tak szerokiego zagadnienia, jakie stanowią modlitewniki żydowskie, należy zwrócić uwagę na trzy zasadnicze kwestie. Pierwsza to język liturgii i tekstów użytkowych z nią związanych, a więc hebrajskojęzycznych modlitewników – machzorów i sidurów W historii i tradycji żydowskiej językiem liturgii był hebrajski, zwany też językiem świętym (hebr. laszon kodesz). Niektóre modlitwy tworzono również po aramejsku, np. Kadisz

Druga istotna kwestia, która powinna być rozpatrywana w kontekście wykluczenia kobiet z liturgii i studiów religijnych, to nieznajomość języka hebrajskiego przez żydowskie dziewczęta i kobiety powodowana brakiem odpowiedniej edukacji religijnej. Z tego względu konieczne były przekłady modlitw na inne języki – jidysz lub język kraju urodzenia. W XIX w. dla postępowych Żydów warszawskich mógł to być polski, ale także niemiecki i rosyjski. Wybór polskiego jako języka modlitwy odzwierciedlał postawę ideową użytkowników – propolską. Warto się odwołać do ustaleń Agnieszki Jagodzińskiej i jej analiz procesu akulturacji tej społeczności

Badaczka zwróciła uwagę na nikłą znajomość hebrajskiego wśród Żydów postępowych – „językiem ich społeczno-kulturowego, narodowego, a nawet religijnego funkcjonowania stał się język polski” Należy jednak podkreślić, że konstatacja ta odnosi się tylko do zwolenników reform, a nie do tzw. prostych Żydów, znających nieco polski , lecz na co dzień mówiących w jidysz.

Calosc w linku ponizej