Kiedy historycy ocenią ten okres i zmiany, jakie przyniosło wyraźne zwycięstwo i zdecydowana porażka Hamasu, prawdopodobnie zgodzą się, że powrót jeńców był tylko przelotnym epizodem w wielkim planie rzeczy. Dzieje się tak dlatego, że z historycznego punktu widzenia wydarzenie to ma niewielkie znaczenie i nie ma wpływu na przyszłość.
Niektórzy postrzegają zniszczenie infrastruktury Hamasu i uwolnienie zakładników jako dwie wzajemnie wykluczające się misje, pytając, która z nich powinna być traktowana priorytetowo. Moim zdaniem nie jest to sprzeczność, ale raczej dwie różne perspektywy.
Nadrzędnym celem wojny jest zniszczenie Hamasu i stworzenie zupełnie innej sytuacji bezpieczeństwa w Strefie Gazy. Nowa sytuacja bezpieczeństwa ma kluczowe znaczenie dla przesiedleń w miastach w pobliżu Strefy Gazy i jest niezbędna dla ogólnego poczucia bezpieczeństwa w całym regionie graniczącym ze Strefą Gazy. W rzeczy samej, jest ona niezbędna dla ogólnego poczucia bezpieczeństwa Izraelczyków.
Wyeliminowanie Hamasu jest warunkiem przywrócenia pewnego poziomu odstraszania (koncepcja trudna do zrozumienia, a jeszcze trudniejsza do zmierzenia). Odstraszanie Izraela załamało się 7 października i tylko wyraźne zwycięstwo – nokautujące, a nie tylko punktowe – przywróci odstraszanie. Zwycięstwo to musi być również widoczne dla wszystkich, aby każdy, kto odważy się rzucić wyzwanie Izraelowi, przekraczając czerwone linie, natychmiast poniósł konsekwencje zadzierania z Izraelem. Wyraźne i całkowite zwycięstwo musi odstraszyć każdego, kto zechce się tam udać. Wyniki tej wojny uwypuklą to, co Izrael uważa za czerwone linie: celowe krzywdzenie ludności cywilnej.
Dlatego zniszczenie potencjału militarnego Hamasu i zneutralizowanie jego organizacyjnej zdolności do działania ma kluczowe znaczenie dla przyszłości Izraela. W rzeczywistości Bliskiego Wschodu wszystkie rekiny poczuły zapach krwi po 7 października, a postrzegany jako osłabiony Izrael musi uderzyć w rekina i pokazać jego zakrwawione zwłoki, aby wszyscy mogli je zobaczyć. Niezastosowanie się do tego wymogu spowoduje niekończące się roje rekinów próbujących pożreć państwo żydowskie.
W tym samym strasznym wydarzeniu z 7 października było również coś, co musi zakończyć się w sposób umożliwiający uzdrowienie, po jednej z największych tragedii państwa Izrael: Uprowadzenie wielu Izraelczyków (i kilku obcokrajowców) przez Hamas. Uratowanie zakładników jest moralnym obowiązkiem o wysokim i wyraźnym priorytecie. W przyszłości, gdy historycy będą oceniać ten okres i zmiany, jakie przyniosło wyraźne zwycięstwo i zdecydowana porażka Hamasu, prawdopodobnie zgodzą się, że powrót jeńców był tylko przelotnym epizodem w wielkim planie rzeczy. Dzieje się tak dlatego, że z historycznego punktu widzenia wydarzenie to ma niewielkie znaczenie i nie ma wpływu na przyszłość.
Z drugiej strony, dziś, gdy jeńcy są w rękach barbarzyńców z Hamasu, dla kraju, a już na pewno dla ich rodzin, jest to problem, który należy jak najszybciej rozwiązać – nawet kosztem większych trudności w rzeczywistej walce. Trudności te mogą ujawnić się później, ponieważ Hamas kupił sobie czas dzięki transakcjom z zakładnikami, które pozwolą mu zatrzymać impet IDF, zreorganizować się i wprowadzić pomoc humanitarną do Strefy Gazy.
Organizacja terrorystyczna będzie miała żywność, wodę i lekarstwa. Cena za zakładników jest określana przez cywilny szczebel, który jest odpowiedzialny za armię, a armia dostosuje się dla dobra izraelskich cywilów. Na tym polega istota umowy – zakładnicy zostaną uwolnieni, a armia będzie toczyć trudniejszą wojnę.
Pod koniec wojny, po uwolnieniu Gazy od terrorystów, a nawet później, będziemy dumni z tego, że nie zaniedbaliśmy aspektów humanitarnych i moralnych, takich jak powrót jeńców. Ale ta duma będzie miała miejsce tylko wtedy, gdy wojna zakończy się, jak wspomniano, absolutnym zwycięstwem, a w tym celu wojna musi zostać wznowiona natychmiast (dosłownie natychmiast) po zakończeniu zawieszenia broni przez obie strony. Zwycięstwo wymaga znacznego rozszerzenia wojny. Historyczna misja musi zostać zakończona bez wahania i strachu i wierzę, że w Izraelu będzie niekończące się poparcie dla tego.
Generał dywizji ( w stanie spoczynku) Yaakov Amidror