Teatr w Gazie!
*Historia Strefy Gazy pokazuje, że sprzyja ona terroryzmowi, jak twierdzi memorandum z 29 czerwca 1967 r. przedłożone przez generała Earla Wheelera, przewodniczącego Połączonych Szefów Sztabów, sekretarzowi obrony Robertowi McNamarze.
*Gaza przylega do w dużej mierze wyjętego spod prawa Półwyspu Synaj, który był platformą dla wspieranych przez ISIS i Iran palestyńskich, syryjskich, irackich, libijskich i egipskich terrorystów i handlarzy narkotyków.
*Na rzeczywistość Strefy Gazy wpływa nieprzewidywalnie wybuchowy Bliski Wschód, zwłaszcza irańscy ajatollahowie, Bractwo Muzułmańskie i inne islamskie organizacje terrorystyczne.
*Powojenny plan dla Strefy Gazy musi opierać się na wyłącznej izraelskiej kontroli wojskowej, a nie na pełnych dobrych intencji amerykańskich gwarancjach i paktach obronnych, a nie na nieizraelskich siłach pokojowych, które nie ograniczałyby się do przestrzegania prawa, ale głównie do zwalczania terrorystów. Nie należy jednak oczekiwać, że nieizraelscy żołnierze sił pokojowych poświęcą swoje życie na ołtarzu bezpieczeństwa Izraela.
*W 1983 r. terroryści Hezbollahu dokonali zamachu bombowego na koszary amerykańskiej piechoty morskiej i ambasadę USA w Bejrucie, zabijając 260 Amerykanów, co spowodowało wycofanie amerykańskich żołnierzy – którzy uczestniczyli w Wielonarodowych Siłach Pokojowych – z Libanu.
Amerykańskie gwarancje i pakty obronne?
*Michla Pomerance, Uniwersytet Hebrajski, stosunki międzynarodowe, amerykańskie gwarancje i pakty obronne (sięgające początków XIX wieku) zawierają drogi ucieczki – podkreślając dominację interesów USA nad interesami strony gwarantowanej – ułatwiając opóźnienie, zawieszenie i brak wdrożenia:
<Niespecyficzność;
<Nieautomatyczność;
<Niewdrożenie;
<Podporządkowanie konstytucji USA, która ogranicza władzę prezydencką.
*W rzeczywistości, nieodłączna dwuznaczność, nietrwałość i niepewny charakter amerykańskich gwarancji i paktów obronnych nieumyślnie podsycały konflikty.
Na przykład:
<5 grudnia 1994 r. USA, Wielka Brytania i Rosja podpisały Memorandum Budapesztańskie w sprawie gwarancji bezpieczeństwa, gwarantujące integralność terytorialną Ukrainy. Zakazywało ono Rosji użycia siły militarnej lub przymusu ekonomicznego przeciwko Ukrainie, z wyjątkiem samoobrony. Wymagało od Ukrainy rezygnacji z arsenału nuklearnego, który w tamtym czasie był trzecim co do wielkości na świecie. W spotkaniu uczestniczył Donald Blinken, ambasador USA na Węgrzech i ojciec sekretarza Tony’ego Blinkena.
Niezachwiana rosyjska okupacja Krymu i Donbasu we wschodniej Ukrainie w 2014 r. oraz inwazja na inne części Ukrainy w 2022 r. i wynikające z tego zniszczenie Ukrainy świadczą o złudnym znaczeniu amerykańskich i brytyjskich gwarancji, które nie zostały ratyfikowane przez Senat USA.
<W 1954 r. prezydent Eisenhower podpisał traktat obronny z Tajwanem, ale w 1979 r. – kiedy Chiny stanęły po stronie USA przeciwko ZSRR – prezydent Carter jednostronnie unieważnił traktat przy wsparciu Kongresu, uznając „stanowisko jednych Chin” z „Tajwan jest częścią Chin….”. Sąd Najwyższy USA powstrzymał się od działania, uznając to za „nieuzasadnione”. Traktat obronny został zastąpiony niedyplomatycznym i militarnie niezobowiązującym kongresowym Taiwan Relations Act z 1979 roku.
Przewaga Konstytucji USA w kształtowaniu polityki wewnętrznej i zagranicznej Stanów Zjednoczonych świadczy o tym, że amerykańskie pakty obronne nie są żelazną podstawą.
<W listopadzie 1956 r. prezydent Eisenhower wydał memorandum rekompensujące Izraelowi całkowite wycofanie się z Półwyspu Synaj: „Żaden naród nie ma prawa siłą uniemożliwiać swobodnego i niewinnego przepływu w Zatoce [Sueskiej] i przez Cieśninę [Tiran, prowadzącą do Ejlatu]….. Stany Zjednoczone… są przygotowane do korzystania z prawa do swobodnego przepływu i przyłączenia się do innych w celu zapewnienia ogólnego uznania tego prawa”. Izrael był przekonany, że Stany Zjednoczone użyją wszelkich środków, aby zapobiec egipskim naruszeniom zdemilitaryzowanego Synaju, blokując izraelskie przejście przez Kanał Sueski i blokując dostęp do portu w Ejlacie. Jednak w 1967 r., kiedy dokumentacja egipskich naruszeń została przedstawiona prezydentowi Johnsonowi, ten (słusznie) twierdził, że memorandum nie zostało ratyfikowane przez Senat USA, że nie ma poparcia Kongresu dla interwencji wojskowej i „jestem wysokim Teksańczykiem, ale bez Kongresu jestem niskim prezydentem….. To nie jest warte ani centa”.
Egipskie naruszenia, wycofanie sił ratunkowych ONZ i zbliżająca się ofensywa wojskowa Egiptu, Syrii i Jordanii, wraz z nieodłączną niewiarygodnością amerykańskich gwarancji, doprowadziły do wojny sześciodniowej w 1967 roku.
<Amerykańskie gwarancje wojskowe nie są wykute w kamieniu, czego dowodzi otwarty traktat NATO (artykuł 5): „…Strony zgadzają się, że zbrojna napaść na jedną lub więcej z nich będzie uważana za napaść przeciwko nim wszystkim…. Każda z nich… udzieli pomocy stronie lub stronom w ten sposób zaatakowanym, podejmując… takie działania, jakie uzna za konieczne, włącznie z użyciem siły zbrojnej….”.
Międzynarodowe siły pokojowe?
*Międzynarodowe siły pokojowe są nieskuteczne, nietrwałe, ani politycznie i militarnie zrównoważone. Podobnie jak amerykańskie gwarancje, stwarzają fałszywe poczucie bezpieczeństwa, osłabiając izraelską postawę odstraszania, dając wiatr w plecy antyamerykańskim i antyizraelskim islamskim terrorystom, a wiatr w plecy Izraelowi i USA. Nieizraelscy żołnierze sił pokojowych mogliby stać się celem ataków islamskich terrorystów ze Strefy Gazy i Synaju, co poważnie osłabiłoby stosunki z Izraelem i podsyciło antysemityzm. Co więcej, stacjonowanie zagranicznych sił pokojowych na granicach Izraela sparaliżowałoby izraelskie zdolności obronne, wymagając od Izraela uzyskania uprzedniej zgody na zapobieganie lub przeciwdziałanie terroryzmowi, co zaszkodziłoby związkom Izraela z siłami pokojowymi, zmieniając wizerunek Izraela z wyjątkowego wzmacniacza siły – w ciężar dla USA.
Na przykład:
<W dniu 19 marca 1978 r. utworzono finansowane przez USA Tymczasowe Siły Zbrojne ONZ w Libanie (UNIFIL) w celu przywrócenia pokoju i bezpieczeństwa w następstwie wojny Izraela z palestyńskimi terrorystami z południowego Libanu. W 2006 r. siły UNIFIL zostały rozszerzone do 10 000 żołnierzy, a ich celem było ułatwienie Libanowi skutecznego sprawowania władzy w południowym Libanie, „wolnym od jakiegokolwiek uzbrojonego personelu, aktywów i broni, innych niż te należące do rządu Libanu i UNIFIL….. Aby zapewnić, że jego obszar działania nie jest wykorzystywany do wrogich działań jakiegokolwiek rodzaju….”.
Nieodłączna nieudolność międzynarodowych sił pokojowych ułatwiła wspieranemu przez Iran Hezbollahowi przejęcie Libanu – zwłaszcza południowego Libanu – i jego systematyczne atakowanie izraelskich cywilów rakietami i pociskami; torując w ten sposób drogę do wojny Izraela z terrorystami Hezbollahu w 2024 roku.
<W 2007 roku, kiedy Hamas przejął pełną kontrolę nad Strefą Gazy, obserwatorzy Unii Europejskiej uciekli z przejścia granicznego (Egipt-Gaza) Rafah, co gwałtownie zwiększyło przemyt zaawansowanych systemów wojskowych do Gazy.
<18 maja 1967 r. Siły Nadzwyczajne ONZ wycofały się z Synaju i Strefy Gazy, zgodnie z żądaniem Egiptu i niezależnie od egipskiego naruszenia demilitaryzacji Synaju i dodatkowych zobowiązań podjętych wobec USA i Izraela, w zamian za wycofanie się Izraela ze Strefy Gazy i Półwyspu Synaj.
*Podsumowanie
Nie ma substytutu dla wyłącznej kontroli wojskowej Izraela nad Strefą Gazy. Co więcej, niematerialne, nietrwałe, otwarte i odwracalne gwarancje bezpieczeństwa oraz międzynarodowe siły pokojowe – o których wdrożeniu nie decyduje Izrael – stworzyłyby fałszywe poczucie bezpieczeństwa, narażając na szwank istnienie Izraela. Jak stwierdził profesor Alan Dowty z Uniwersytetu Notre Dame: „Skuteczność gwarancji zależy od gotowości gwaranta do zareagowania na zagrożenie i od jego zdolności do zareagowania z wystarczającą siłą….. Strach przed zakłóceniem stosunków USA z państwami arabskimi był czynnikiem, który wpłynął na decyzję USA z 1967 r., by nie otwierać siłą cieśniny Tiran na Morzu Czerwonym dla izraelskich okrętów….. Skuteczność zobowiązania zależy od podstawowych interesów i możliwości gwaranta [nie gwarantowanego!]…. Gwarancje nie są jednoznacznymi błogosławieństwami….”
Pozory amerykańskich gwarancji i międzynarodowych sił pokojowych