HELENA SZMUNESS
Nie ma dla mnie w polskich zwyczajach komercynych zjawiska bardziej irytujacego, niz dodawanie do nazw okreslenia “babuni” ( w porywach “dzadunia”). Wszystkie specjaly polskiego przremyslu spozywczego z ‘babuniami i dziaduniami” w nazwie bojkotuje od lat.
Chodzi oczywoscie nie tylko o kicz i skrajna infantylnosc wymyslaczy nazw, chodzi takze o niewatpliwa chec oszustwa tepegp klienta, ktory musi uwierzyc, ze jest to receptura “domowa” przekazywania przez umilowana babunie ( w pprywach dziadunia). Nie babcie, nie babke, nie tesciowa i nie sasiadke -staruszke. ale babunie wlasnnie, ktora cieszyla sie mirem w calej wsi i na podworku, niech jej ziemia lekka bedzie, bo przed smiercia ujawnila jak robi smalczyk z ceulka, a teraz sekret trafil do fabryki i wszysc moga sie cieszyc kulinarnym wynalazkiem babuni.. I zeby produkt byl nawet najlepszy, nie kupie go, bo nie lubie jak przemysl oszukuje ludzi prostych i prstodusznych.
Dzsiaj nadzialam sie w sklepie na “drozdze Babuni”. Zatem albo babcia, tfu, babunia chalupniczo produkowala drozdze w swojej starenkiej ale bardzo schludnrj kuchni, albo byla na tyle stara, ze zgrzybiala – pokryla sie grzybem Saccharomyces i teraz z tego prodokuje sie dzozdze. Tfu.