Niedługo przed wybuchem Pierwszej Wojny Światowej w wieku 29 lat zmarła jego mama. Gdy wybuchła wojna ojciec został wzięty do niewoli Rosyjskiej. Trójka rodzeństwa Israela pozostawione same sobie w czasie wojny zmarła. Ojciec wrócił z niewoli po kilku latach zmarł w 1919 roku.

Israel został sierotą w wieku 17 lat w poszukiwaniu pracy przeniósł się do Łodzi gdzie dostał pracę w fabryce słodyczy „praca była ciężka, musieliśmy nosić worki z cukrem po 25 kg każdy” wspomina, pracował też w cukierni należącej do dalszej rodziny.

Po wybuchu Drugiej Wojny Światowej znalazł się w Gettcie Łódzkim w 1944 roku trafił do Auschwitz gdzie została zamordowana jego żona. Israel po wyzwoleniu przez Armię Czerwoną trafił do szpitala polowego tam też wrócił do swojego zawodu, zaczął robić słodycze dla żołnierzy.

Po zakończeniu wojny wrócił do Łodzi gdzie poznał swoją drugą żonę Batszebę, odbudował rodzinną cukiernię.

W 1950 roku wraz z żoną wyjechali do Izraela na pokładzie „Prosto” , dopłynęli do Haify tam też się osiedlili. Pierwszą pracę dostał w cukierni „Haifa Bay”, właściciel sam mówił po polsku i bardzo się cieszył że może zatrudnić eksperta cukierniczego z Polski.

Pan Israel do dzisiaj o ile pozwalają mu na to siły robi w domu słodycze.

Na zdjęciu Pan Israel chwali się dyplomem „Mistrza cukiernictwa” wydanym w Łodzi. Zdjęcie pochodzi z Izraelskiego dziennika Ha’aretz.