Początek XX wieku. Mroczna Warszawa, w niej jeszcze mroczniejsza dzielnica żydowska. W kolejny Szabat giną kolejne młode kobiety. Parami. Gruba i chuda, ruda i albinoska, połamana i nietknięta. Tę zależność odkrywa redaktor podłego pisemka – Adam Warszawski. Żydówki – oto klucz do zbrodni. Pomagająca mu córka doktora Buczyńskiego uważa, że chodzi raczej o kobiety – bezsilny obiekt męskich żądz.

 Do zbrodni przykłada modną teorię Zygmunta Freuda. Morderca nienawidzi kobiet i jednocześnie szuka ideału kobiety. Ponieważ ideał nie istnieje, zabija osoby skrajnie wyróżniające się i pod jakimś względem przeciwstawne.

 Świat policjantów, różnych szczebli urzędników, pospolitych przestępców. Świat, w którym każdy ma jakieś słabości, każdy ma coś na sumieniu i każdy ma coś na każdego. Skorumpowaną, przekupną carską policję, która nie cofa się przed niczym (szantaże, pobicia, mordy) bardziej niż złapanie prawdziwego mordercy interesuje obciążenie winą spiskowców-wichrzycieli. Dlatego rozwiązanie zagadki kryminalnej spada na dziennikarza i pannę z dobrego domu.

 Jest jeszcze wuj talmudysta, z którym Warszawski omawia zbrodnie, jest i wielki cadyk, który wskazuje na ważność ulic i miejsc, w których znaleziono zwłoki.

 Dzieło szaleńca, czy rytuał żydowski? Polityka, pieniądze, rewolucja? A może zapowiedź czegoś o wiele, wiele straszniejszego? Ostatnie dwie ofiary dopełnią przepowiedni talmudysty i cadyka.

 Kryminał to, czy nie kryminał? Zbrodnia, intryga – wszystko jak należy. Odwieczne pytanie: “Kto zabija?”, jakie stawia przed czytelnikiem klasyk gatunku, w powieści Jacka Mateckiego pozostaje zagadką. Bo może jest tak, że nie ma niewinnych?

 To nie pierwszy na polskim rynku wydawniczym kryminał – nazwijmy go żydowski. Jacek Matecki swoją “Prawdą…” wpisuje się w ten obiecujący nurt. Czekamy na więcej!

 Aleksandra Buchaniec-Bartczak

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Trio.