.

Boaz Tal

„Nie jest łatwo starać się osądzić i wydać wyrok na te nieszczęsne dusze, którym bestia hitlerowska odmówiła wszelkiego człowieczeństwa i zniszczyła w ich sercach wszelkie ludzkie uczucia. Ciężko jest nam, izraelskim sędziom, uwolnić się od wrażenia, że karząc tych nieszczęśników, ujmujemy coś, choćby była to najmniejsza cząstka, z bezkresnej winy nazistów. Problem w tym jednak, że jesteśmy zmuszeni nie dać się ponieść temu wrażeniu i wydawać wyroki na mocy prawa, uchwalonego przez naszych ustawodawców […]”

W 1950 roku, zaledwie dwa lata po powstaniu państwa, w Izraelu uchwalono Ustawę o sądzeniu nazistów i ich pomocników. Jak sama nazwa wskazuje, ustawa dotyczy nazistów, którzy dopuścili się zbrodni na Żydach w okresie Zagłady, a także kolaborantów. W praktyce na mocy ustawy został osądzony i skazany tylko jeden nazista – Adolf Eichmann. Nazwa ustawy wskazuje też na jej zastosowanie: jej celem jest postawienie  przed sądem nazistów, którzy mordowali Żydów. Ale poza dwoma wyjątkowymi przypadkami większość oskarżonych postawionych przed sądem na mocy tej ustawy to Żydzi. Począwszy od roku 1950 aż do początku lat 60., osądzono w Izraelu blisko 40 ocalałych z Holokaustu Żydów oskarżonych o współpracę z nazistami . Ostatnia osoba, kobieta, prawdopodobnie pełniła funkcję kapo w obozie w Niemczech pod koniec wojny. Jej proces odbył się w 1971 roku. Została uznana za winną części zarzutów i skazana na trzy miesiące więzienia, do których wliczono także wcześniejszy pobyt w areszcie4. W poniższym artykule chcę przedstawić dzieje ustawy w kontekście międzynarodowym i krajowym, opiszę przebieg jej uchwalenia, a także niektóre procesy.

Na koniec przedstawię bardziej szczegółowo sprawę Grinwald – Kastner, która wywarła dalekosiężny wpływ społeczny i polityczny na izraelskie społeczeństwo.
* Dziękuję Havi Ben-Sasson – bez jej pomocy powstanie tego artykułu nie byłoby możliwe.

Dlaczego uchwalono ustawę?

Dowiesz sie jak klikniesz na ponizszy link

Sadzenie_tych_ktorzy_nie_moga_byc_sadzeni