Operacja Przed świtem udowodniła, że ​​opcja dyplomatyczna ma niewielkie szanse na pracę na Bliskim Wschodzie.

Operacja Przed świtem , szeroko zakrojona izraelska akcja antyterrorystyczna przeciwko palestyńskiemu islamskiemu dżihadowi w Gazie, która miała miejsce w zeszłym tygodniu, była dzwonkiem alarmowym dla izraelskich i zachodnich polityków i decydentów, którzy są zdeterminowani obserwować i oceniać wulkaniczne i zdradziecki Bliski Wschód z przyjaznego i stosunkowo pokojowego zachodniego obiektywu.

Podczas ostatniego konfliktu kraje arabskie obsypywały Palestyńczyków zachęcającymi rozmowami, ale powstrzymały się od wspierającego marszu – militarnego, finansowego i politycznego. Arabski marsz w 2022 r. był zgodny z postępowaniem Arabów podczas wszystkich poprzednich starć militarnych między Izraelem a terroryzmem palestyńskim, takich jak pierwsza wojna libańska, pierwsza i druga intifada oraz toczące się wojny z Hamasem w Gazie.

W ciągu ostatnich kilku dni uczestniczyłem w kilku telewizyjnych dyskusjach panelowych z ekspertami z Maroka, Egiptu, Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Bahrajnu. Wszyscy oni zgodzili się z moją perspektywą niecentralności kwestii palestyńskiej w sprawach Bliskiego Wschodu, okazując obojętność lub wrogość wobec samych Palestyńczyków. Powtarzali arabski wizerunek Palestyńczyków jako modelu wewnątrzarabskiej działalności wywrotowej, terroryzmu i niewdzięczności.

W przeciwieństwie do mądrości Zachodu, arabscy ​​decydenci są przekonani, że państwo palestyńskie byłoby proirańskim prorosyjskim i prochińskim terrorysta, podsycając wewnętrzne i regionalne zawirowania oraz potęgując istniejące zagrożenia dla przetrwania każdego reżimu arabskiego.

Ostatnia runda walk powinna również wstrząsnąć przekonaniami zarówno w Izraelu, jak i na Zachodzie, którzy trzymają się wygodnego, ale iluzorycznego marzenia o opartym na dyplomacji „Nowym Porządku Świata” i „Nowym Bliskim Wschodzie”.

Ci ideolodzy byli zauroczeni ideą, że zachodnie idee pokojowego współistnienia, praw człowieka, demokracji i pokus w stylu Planu Marshalla mogą ujarzmić nieuczciwe byty na Bliskim Wschodzie. Ale w tym regionie takie szlachetne wartości są wypierane przez religię, historię, ideologię i pochodzenie etniczne.

W rzeczywistości bezprecedensowe finansowe i strategiczne korzyści, jakie przyniosły Palestyńczykom porozumienia z Oslo z 1993 r. i wycofanie się Izraela z Gazy w 2005 r. przyniosły – jak można się było spodziewać – bezprecedensowe fale terroryzmu, napędzane wizją wykorzenienia żydowskiej suwerenności w „siedzibie islamu”. ” Podobnie, finansowa bonanza o wartości megamiliardów, jaką otrzymali ajatollahowie z Iranu w umowie nuklearnej z 2015 r., przyniosła – ponownie, jak oczekiwano – bezprecedensowe dobrodziejstwo dla nieuczciwych zachowań Iranu.

Wojna z PIJ pokazała również, że izraelska polityka dyplomatyczna w połączeniu z okresowymi reakcjami wojskowymi na terroryzm palestyński przyniosła dramatycznie silniejszy terroryzm palestyński, z tysiącami pocisków obejmujących większość Izraela, w tym Jerozolimę i Tel Awiw.

To właśnie zapobieganie umożliwiło eliminację większości czołowych terrorystów PIJ. Tak więc uprzedzenie, a nie reakcja, powinno kierować wojną Izraela z terroryzmem palestyńskim, który powinien dążyć do zniszczenia arsenałów pocisków i innych śmiercionośnych systemów, jak również obiektów produkcyjnych i przemytniczych, zanim będą mogły zostać wykorzystane do celów terrorystycznych. Prewencyjna eliminacja przywódców palestyńskich grup terrorystycznych również okazała się skuteczna i konieczna.

Wojna dodatkowo uwydatniła fakt, że zagrożenie ze strony Iranu dla stabilności regionalnej i globalnej ma charakter nie tylko nuklearny, ale obejmuje również konwencjonalne zagrożenia w postaci wspieranej przez Iran działalności wywrotowej i terroryzmu, nie tylko na Bliskim Wschodzie, ale także w Zatoce Perskiej, Azji Środkowej, Afryce. i Ameryki Łacińskiej od południowego Chile do granicy amerykańsko-meksykańskiej.

Ponadto wojna z PIJ pokazuje, że postawa odstraszania Izraela nie została wzmocniona z powodu porozumień pokojowych z rosnącą liczbą krajów arabskich. W rzeczywistości było odwrotnie: kraje arabskie zawarły porozumienia pokojowe z Izraelem ze względu na wzmocnioną postawę Izraela.

Możliwości militarne, wywiadowcze i technologiczne zademonstrowane przez Izrael podczas wojny z PIJ podkreśliły również rolę Izraela jako skutecznego mnożnika sił dla Stanów Zjednoczonych w krytycznym regionie, który był epicentrum antyamerykańskiego terroryzmu, handlu narkotykami i proliferacji zaawansowanych systemow wojskowych na całym świecie, w tym w Ameryce Środkowej i Południowej.

Wojna unaoczniła również bezużyteczność dyplomacji w stosunku do grup terrorystycznych i reżimów wspierających terror. Zachód musi wyciągnąć tę lekcję, zwłaszcza że opcja dyplomatyczna zdominowała politykę USA wobec irańskich ajatollahów od czasu ich dojścia do władzy w 1979 roku. Ośmieliła antyamerykańską strategię ajatollahów i zaszkodziła wszystkim proamerykańskim reżimom arabskim oraz bezpieczeństwu narodowemu i bezpieczeństwo wewnętrzne USA

Czy amerykańscy decydenci polityczni będą trzymać się własnej konwencjonalnej mądrości lub historii swojej polityki? Czy pozostaną przy swojej opcji dyplomatycznej zorientowanej na Zachód, czy przejdą na zmianę reżimu zorientowaną na Bliski Wschód i opcje militarnego wywłaszczenia? Chociaż to drugie wiąże się z pewnymi kosztami, byłoby przyćmione przez koszt stawienia czoła nuklearnemu Iranowi.

Wojna Izraela z Islamskim Dżihadem była dzwonkiem alarmowym dla Zachodu

Przetlumaczyl Sir Google Translater