„Asymilacja jest narodowym samobójstwem. Można jej zapobiec tylko przez zachowanie narodowej charakterystyki i sposobu życia jak inne ludy, duże i małe, zachowują i rozwijają swoje narodowe tradycje. Czy my z naszym dziedzictwem mamy zrobić mniej od Irlandczyków, Serbów czy Bułgarów? Czy nie musimy, jak oni, mieć kawałek ziemi, na której można w naturalny sposób żyć po żydowsku, mówić po żydowsku i kultywować żydowskiego ducha? Oczywiście że musimy i jest nią ziemia naszych ojców: Palestyna. Wciąż żywa tęsknota do Syjonu jest faktem o głębokim znaczeniu – manifestacją zmagania o istnienie. Syjonizm jest […] ruchem, który chce by Żydzi mieli taką samą opcję, jaką mają wszystkie inne narody, małe i duże – Irlandczycy, Grecy, Bułgarzy, Serbowie, Belgowie, Niemcy czy Anglicy – opcję życia na ziemi swych przodków lub w i innym kraju. […] Syjonizm dąży do tego, by stworzyć w Palestynie dla Żydów, którzy chcą tam wyjechać i zostać, i dla ich potomków, zabezpieczony legalnie dom, gdzie mogą żyć razem, prowadząc żydowskie życie jako większość ludności…”. To opinia Louisa D. Brandeisa, członka amerykańskiego Sądu Najwyższego wypisana z księgi „The Jews: A Treasury of Art And Literature (red. Sharon R. Keller, Hugh Lauer Levin Assoc. 1982, Jewish Museum, New York).

Sędzia Brandeis, syn emigrantów z Pragi czeskiej, ukończył harwardzki Wydział Prawa w wieku 21 lat z najwyższymi ocenami w historii tej szkoły i w roku 1916 został mianowany członkiem Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych jako pierwszy Żyd w jego składzie. Za swej kadencji (1916-1941) zaciekle bronił praw obywatelskich i przyczynił się do zdefiniowania nowoczesnego pojęcia wolności słowa. W 1948 roku – gdy na wyższych uczelniach dyskryminowano Żydów oraz inne mniejszości etniczne, rasowe i kobiety – amerykańska społeczność żydowska ufundowała prywatny uniwersytet imienia Brandeisa. Uniwersytet reklamuje się na google’u jako wierny żydowskim wartościom etycznym, do których należy szacunek dla nauki i krytyczny sposób myślenia. Studenci i naukowcy są zachęcani do otwartego kwestionowania i nie akceptowania niczego bez badań, debaty, refleksji.