Niektórzy z was mogli słyszeć dziwną historię o 200 000 Polaków rzekomo zamordowanych w komorach gazowych obozu zagłady znanego jako KL Warschau. Cóż, w KL Warschau nie było komór gazowych i nie było 200 000 polskich ofiar zagazowanych w tych nieistniejących komorach gazowych.

W rzeczywistości KL Warschau istniał, ale był to obóz koncentracyjny dla żydowskich niewolników pracujących w ruinach warszawskiego getta.
Polscy nacjonaliści potrzebują jednak więcej “własnych” ofiar, aby sprowadzić polskie cierpienie do pożądanego, żydowskiego poziomu. Dziś nazywamy to zjawisko “zazdrością o Holokaust”. W niektórych miejscach może to być stan łagodny.

W Polsce, niestety, jest to ostra choroba. Stąd opowieści o komorach gazowych znajdujących się gdzieś w tunelach niedaleko dworca Warszawa Zachodnia. Bzdura, po raz kolejny, ale wczoraj wybrałem się do parku Alojzego Pawełka, położonego niedaleko dworca Warszawa Zachodnia, i to, co zobaczyłem, napełniło mnie przerażeniem.
Pomnik ku czci “200.000 poległych Polaków”, stoi pośrodku parku, udekorowany flagami narodowymi, tablicami informacyjnymi, całą tą otoczką. Skandal, po raz kolejny.

Ta hańba dla historii, pamięci historycznej i zwykłej przyzwoitości nigdy nie powinna zostać wzniesiona. Raz postawiony, jak skaza, którą jest, powinien zostać natychmiast usunięty przez władze miejskie. Ale nie, stoi i nadal zaśmieca umysły – podobnie jak pomniki Pileckiego, które zaśmiecają ziemię. Shira Klein