Aliza Lavie

Niezależnie od poglądów politycznych, naszym historycznym obowiązkiem jest strzec tego, co Golda i jej współcześni osiągnęli i w czym mieliśmy szczęście się urodzić.

Była jedną z zaledwie dwóch kobiet, które podpisały izraelską Deklarację Niepodległości (spośród 37 sygnatariuszy). Była pierwszą i jedyną kobietą na stanowisku premiera Izraela. Położyła podwaliny pod prawo pracy. Była pierwszą i jedyną kobietą, która stanęła na czele naszego rządu i jedną z pierwszych kobiet będących głowami państw na świecie. Ale dla większości ludzi, gdy słyszą słowo “Golda”, myślą albo o sklepie z lodami, albo o najnowszym filmie z Helen Mirren w roli głównej.

Tak, Golda Meir poniosła ostateczną odpowiedzialność za katastrofalną porażkę wojny Jom Kippur i słusznie zapłaciła za to wysoką cenę polityczną i osobistą. Ale czy to usprawiedliwia fakt, że została prawie całkowicie zapomniana w świadomości publicznej? Że nie ma narodowej instytucji noszącej jej imię? Że upamiętniające ją ulice nie znajdują się w centrum miasta?

Możemy i powinniśmy mówić o osiągnięciach Goldy w męskim świecie, zwłaszcza że wiele kobiet do dziś doświadcza dyskryminacji. Powinniśmy mówić o podstawowych prawach, które zapewniła ponad 70 lat temu, jej walce jako ministra spraw zagranicznych o uwolnienie Izraela od międzynarodowej izolacji i jej zdolności jako premiera do obrony żywotnych interesów narodowych nawet w obliczu supermocarstw.

Jeśli chodzi o Goldę i wojnę Jom Kippur, musimy pamiętać, że chociaż ponosiła ona odpowiedzialność za porażkę, to również jej zdecydowana postawa doprowadziła IDF do zwycięstwa militarnego, jakiego rzadko widuje się w historii.

Izrael przeszedł od całkowitego zaskoczenia i przytłaczającego poczucia rozpaczy do dotarcia do Damaszku i otoczenia egipskiej armii. A stamtąd do tymczasowych porozumień, które utorowały drogę do porozumienia pokojowego z Egiptem i które utrzymują pokój na granicy syryjskiej do dziś.

Golda, która urodziła się w Kijowie, a której rodzina przeniosła się do Milwaukee po pogromie, wolała ciężką pracę w Izraelu od życia w Stanach Zjednoczonych i była motywowana głęboką świadomością historyczną i poczuciem narodowej tożsamości żydowskiej.

Wspomnienia Goldy, “Moje życie”, pozostają aktualne pomimo upływu czasu.

Napisała w nim: To młode pokolenie również będzie dążyć, walczyć, popełniać błędy i osiągać sukcesy. Podobnie jak my, oni również są oddani sercem i duszą rozwojowi i bezpieczeństwu Izraela oraz marzeniu o sprawiedliwym społeczeństwie.

To nie jest tylko kwestia przestrzegania i praktyk religijnych. Dla mnie bycie Żydem oznacza dumę z przynależności do narodu, który zachował swoją odrębną tożsamość przez ponad 2000 lat, pomimo wszystkich tortur i bólu.

Nie wiem, jak judaizm będzie wyglądał w przyszłości, ale wiem, że Izrael nie jest tylko małym, odizolowanym krajem, w którym trzy miliony ludzi walczy o przetrwanie.

Minęły dziesięciolecia, a trzy miliony, które żyły w małym i odizolowanym kraju i walczyły o przetrwanie, są teraz 10 milionami żyjącymi w dobrze prosperującym kraju, którego osiągnięcia przekraczają wszelkie oczekiwania.

Z drugiej strony, a może z powodu tych bezprecedensowych osiągnięć, przenieśliśmy nacisk z naszej historycznej odpowiedzialności jako Żydów i obowiązku naszego pokolenia na czujne strzeżenie istnienia państwa.

Słowa Goldy są bardzo istotne dla trudnego okresu, przez który przechodzimy. Dni walki, które sieją nienawiść i podziały, podważają fundamenty naszego istnienia i wymagają otwartego dialogu, słuchania i zrozumienia przez wszystkie strony.

Niezależnie od poglądów politycznych, naszym historycznym obowiązkiem jest strzec tego, co Golda i jej współcześni osiągnęli i w czym mieliśmy szczęście się urodzić.

Do naszego pokolenia należy znalezienie sposobu na prowadzenie pełnego szacunku dyskursu w obliczu każdego konfliktu, nawet – a może zwłaszcza – jeśli jest on sprzeczny z naszymi osobistymi poglądami. Jest to tak samo ważne teraz, jak i zawsze.

Mądrość Goldy Meir odbija się echem wśród pokoleń

 Aliza Lavi