W ostatnim czasie stałem się specjalistą od klasizmu. Do tego stopnia, że zostałem uznany za reprezentanta tej nowej orientacji. Jako organiczny znawca mam w tej materii wiele do powiedzenia, niczym chłop o chłopstwie, a pan o państwie.

Skoro więc taki już ze mnie autorytet, to niech szanowna „lewicowa młodzież” (czy ten zwrot nie jest aby ejdżystowski i stygmatyzujący osoby praworęczne?) zechce z niejakim obrzydzeniem posłuchać, co ma klasista do powiedzenia. Tylko niech się wytęży umysłowo, bo nie będzie łatwo!

Otóż różni ludzie mają uprzedzenia do różnych grup. Jak nie lubią czarnych, to są rasistami. Jak nie lubią białych, to mają „swoją kulturę”. Jak nie lubią Żydów, to są antysemitami. Jak nie lubią klas wyższych, to mają rację. Jak nie lubią klas niższych, to są klasistami.

Wszystko jest bardzo proste. Trochę się komplikuje, gdy dana osoba nie lubi kogoś, kto należy do jakiejś grupy, ale nie dlatego, że do niej należy, tylko z jakiegoś innego powodu. Nie żeby zaraz młoda lewica zakazywała nie lubić tak zupełnie, ale gdy już taki wypadek nielubienia się przydarzy, to uruchamia się zakaz posługiwania się w odniesieniu do danej osoby określeniami tożsamościowymi, odnoszącymi się do grupy społecznej, której ta nieszczęsna osoba jest członkiem. Gdy ktoś nie lubi Hartmana, to ma powiedzieć, że nie lubi „tego z brodą i świńskim ryjem”, a nie „tego Żyda”. Bo Żydów nie wolno nie lubić in toto, a to dlatego, że nikt nie jest winien temu, że urodził się Żydem.

Calosc TUTAJ