Dzień Pamięci tworzy głęboki związek między tym, co osobiste, a tym, co narodowe. W tym roku, właśnie ze względu na trwające napięcia w kraju, musimy skupić się na naszej osobistej pamięci i nasycić się jej potężną ludzką siłą.

Spośród wielu poległych, których będziemy czcić w tym tygodniu, na myśl przychodzi mi obraz Yonatana Boydena. Yonatan przyjechał na aliję z rodzicami jako mały chłopiec. Spotkałem go po raz pierwszy, gdy przybył na rozmowę kwalifikacyjną do kompanii Orev Brygady Spadochroniarzy. Kiedy mówił o swoim pragnieniu zostania wojownikiem i bronienia kraju, do którego się przeniósł, zobaczyłem w jego oczach iskrę. Przyjąłem go z ciepłym uściskiem i wiedziałem, że będzie wspaniałym wojownikiem i dobrym towarzyszem. Yonatan został ciężko ranny w bitwie na północ od strefy bezpieczeństwa w Libanie i zmarł kilka dni później. Kochał życie i był gotów zaryzykować je dla kraju.

Nasza niepodległość kształtuje się na tym styku, gdzie wybór życia spotyka się z gotowością do poświęcenia go dla dobra kraju. Widziałem na własne oczy – wielokrotnie – jak wiele bólu musiała znosić jego rodzina po jego śmierci. Ich ból jest wspólny dla wielu pogrążonych w żałobie rodzin w Izraelu, ponieważ żałoba nie ma adresu; może trafić do każdego domu, którego synowie i córki służą w wojsku.

Dzień Pamięci tworzy głęboki związek między tym, co osobiste, a tym, co narodowe. W tym roku, właśnie z powodu trwającego napięcia w kraju, musimy skupić się na naszej osobistej pamięci i nasycić się jej potężną ludzką siłą. Obowiązek pamięci powinien sprawić, że zjednoczymy się wokół niego i skupimy na tym, co nas łączy. Wszyscy musimy zachowywać się na cmentarzach z godnością, a nie robić z nich miejsca kłótni. Powściągliwość i spokój mają swój głuchy wydźwięk. Pamięć o naszych drogich poległych straci swój uroczysty charakter, jeśli będzie odbywała się w atmosferze kłótni.

Minęło około 30 lat od czasu, gdy Yonatan zginął za kraj, który kochał. Cena, jaką zapłacił on i wielu innych, cena, jaką płacą rodziny, które pozostawili, oznacza, że musimy starać się być jej godni. Refleksja we wspomnieniach oznacza, że każdy z nas myśli o kimś konkretnym. Podczas ceremonii musimy skupić się tylko na bólu i stracie i trzymać się tego, żeby odseparować cały hałas w tle: tylko pamiętać, czuć ból i cześć. Choćby tylko przez jedną chwilę, przez jeden święty dzień.

Jeden uroczysty moment, by pamiętać