Przyznaję, że dokonując aliji w wieku 32 lat, a teraz, z żoną i czwórką dzieci, moja sytuacja jest trochę inna niż typowego 18-latka.

 BENJI LEVY   – Pisarz w mundurze IDF

Przyslal Zygmund Sieradzki

Artykul przetlumaczyl sir Google Translate

’Jesteś szalony.”To pierwsza odpowiedź, jaką otrzymałem od wyższych rangą funkcjonariuszy IDF w ciągu ostatnich kilku lat, kiedy poprosiłem o możliwość draftu. „Służycie naszemu narodowi w inny sposób i jest powód, dla którego prawo wyłącza takich ludzi jak ty” – powiedzieli.

Przyznaję, że robiąc aliję w wieku 32 lat, a teraz, z żoną i czwórką dzieci, moja sytuacja różni się nieco od typowego 18-latka, który jest werbowany do wojska, ale ja też chciałem służyć swojemu krajowi i nie uważałem za właściwe, aby skorzystać z mojego zwolnienia tylko dlatego, że mogłem.Kiedy skończył uniwersytet, mój brat Jon zrobił aliję i został powołany do wojska. Służył w elitarnej jednostce sił specjalnych Duvdevan (tej, wokół której stacjonuje Fauda) i po latach pozostaje tam legendą. Myśleli, że był szalonym wolontariuszem, który służył z grupą dzieciaków poza liceum, ale czuł, że chciał odegrać swoją rolę w fizycznej obronie narodu żydowskiego, nawet jeśli nie był do tego zobowiązany.Pamiętam, jak siedziałem wygodnie w synagodze i czytałem wezwanie Mojżesza do potomków Gada i Rubena (Lb 32: 6): „Czy twoi bracia pójdą na wojnę, kiedy będziesz tu siedzieć?” Pomyślałem sobie, dlaczego mój brat miałby iść, a nie ja? 

Tak, żadne z nas nie musiało, a jednak to zrobił. Wstał i zaproponował, że będzie częścią czegoś większego niż on sam.A co z moimi siostrami i braćmi w szerszym znaczeniu? Jak mogłem żyć w pierwszych rzędach historii, w jednym z pierwszych pokoleń, którym można tak służyć, a nie robić? Wiem, że to nie jest norma i oczywiście szanuję każdego, kto tego nie robi, ale dla mnie była to okazja, której nie chciałem przegapić. Mój brat to zrobił, moi przyjaciele przeszli przez to, wszyscy moi sąsiedzi to zrobili, a moje dzieci też kiedyś wezmą udział w służbie narodowej. Dla mnie nie chodziło o to, czy, ale kiedy.

Po tym, jak pogodziłem się z faktem, że ten szalony australijski oleh chciał dołączyć do nich w armii, moje rozmowy z przełożonymi były po prostu inspirujące. Przypominało to trochę tradycyjny proces nawracania się na judaizm – kiedy próbowali mnie odwieść, ale nie udało im się, powitali mnie z otwartymi ramionami.Byłem szczęśliwy, mogąc pomóc, gdziekolwiek mogłem, ale kiedy dowiedzieli się, że mój pierwszy stopień naukowy jest w mediach i komunikacji i mam pewne doświadczenie w tej dziedzinie, zapytali, czy rozważę przeprowadzenie wymaganego szkolenia, a następnie dołączę do jednostki rzecznika IDF ). Zanim się zorientowałem, byłem w biurze ppłk. Jonatan Conricus, międzynarodowy rzecznik IDF i szef międzynarodowych spraw publicznych i dyplomacji publicznej, omawiający, w jaki sposób mógłbym pomóc. Serdecznie mnie przyjął. Następnie musieliśmy tylko poczekać i zobaczyć, czy słynna biurokracja wojskowa nadrobi zaległości.

Mijały miesiące i nie miałem pojęcia, co się stanie. Wtedy, nie wiadomo skąd, dostałem telefon:
„Mamy specjalne zaciągnięcie ze względu na wymagania związane z walką z koronawirusem i szukamy pewnych osób. Czy możesz się do nas przyłączyć?” „Oczywiście” odpowiedziałem automatycznie. Ktoś będzie w kontakcie, powiedzieli. I tym razem nie były to tygodnie ciszy. Następnego ranka dostałem wiadomość WhatsApp z nieznanego numeru z formularzami do wypełnienia: „Jak najszybciej”. Poszedłem do lekarza, poszedłem do optometrysty, popracowałem nad formularzami i zwróciłem je tak szybko, jak tylko mogłem. Potem cisza radiowa na kolejny tydzień.Dotarłem do mnie: „Chciałem tylko potwierdzić, że otrzymałeś formularze i czy jest coś jeszcze?””Odebrane. Skontaktujemy się z Tobą, kiedy będziemy potrzebować ”- brzmiała odpowiedź.

Minął kolejny tydzień i w końcu przyszedł kolejny WhatsApp: „przyjedź do Tel Hashomer [baza IDF] o 9 rano w czwartek”. Był wtorek. W ciągu środy dwukrotnie zmienił się czas, jeśli chodzi o to, kiedy muszę tam być, a nawet gdzie, ale oczywiście w czwartek o 12:00 przyniosłem wypełnione formularze i przeszedłem rozmowę kwalifikacyjną i kolejne badania lekarskie.Ta noc była pierwszą nocą Chanuki.W niedzielny poranek wczesnym rankiem udałem się do bazy.

Obecnie jestem na podstawowym szkoleniu – zdecydowanie uczę się dokładnie o kulturze, o której słyszałem w przeszłości i ostatecznym wyrównywaniu większości izraelskiego społeczeństwa, jakim jest IDF. Chociaż nie jestem żołnierzem bojowym, jak mój brat, ani oficerem wywiadu, jak moja szwagierka, jestem dumny, że mogę służyć mojemu ludowi na frontach wojny na słowa i promować dyplomację i sprawy publiczne. Kiedy świętujemy cuda Chanuki, kiedy Machabeusze wyrazili naszą niezależność i chronili nasz lud przed wszelkimi przeciwnościami, po raz pierwszy włożyłem oliwkowozielony mundur i służyłem jako trybik w kołach, które wciąż się obracają, zapewniając nam prawo chronić siebie i nasze prawo do samostanowienia.  Kiedy usłyszała moją historię, jeden z żołnierzy powiedział mi, jaka była zdumiona, że ​​mimo wszystko się zaciągnąłem.

 „Wielu moich przyjaciół walczyło, aby wydostać się z armii, a wy wywalczyliście sobie drogę. Dziękuję – powiedziała – za przypomnienie mi, co to znaczy być tutaj. Jesteś naprawdę wyjątkowy. ” Podziękowałem jej za miłe słowa, ale powiedziałem, że właściwie jest odwrotnie. Właściwie wcale nie jestem wyjątkowy. Nie chcę być wyjątkiem; Chcę być częścią reguły. Wszyscy mamy do odegrania rolę, każdy na swój sposób, dlatego dołączyłem do tych wyjątkowych, którzy mają przywilej żyć w tym pokoleniu i reprezentować nasz naród.To był mój cud Chanuki – okazja do dodania w niewielkim stopniu naszego wiecznego płomienia i zapewnienia, że ​​nadal będzie się jasno świecił.

Dlaczego dołączam do IDF w wieku 35 lat