Pierwszy raz widziałem ją bez fartucha z marynarskim kołnierzem. Była w niebieściutkiej sukni z białymi mankietami i białym rozkładanym kołnierzem typu Słowackiego.

          – Dla Ciebie ją założyłam – rzekła konspiracyjnie, a kiedy zobaczyła moje zakłopotanie,

          – Dla ciebie, ośle – dodała.

Chciałem żebyśmy poszli jak zwykle zacienioną aleją do tego pawilonu z ogrodzeniem zbudowanym z krzyżujących się drewnianych bali.

          – Pokażę ci przepiękną kraksę! Nie pożałujesz – zdecydowała i już staliśmy przed drzwiami prowincjonalnego teatru, a na nich ktoś napisał niezbyt starannie: F. Durrenmatt „Kraksa” – próba adaptacji .

          Znałem to intrygujące opowiadanie, ale co trzeba zrobić, żeby ze sceny przemówił pewny siebie pan Traps, jak sprawić, żeby przypadkowo spotkani przedstawiciele prawa przemówili ze sceny? Czy możliwe, że koszmary tkwiące w psychice tego bufona znajdą tak jak w treści opowiadania, odpowiedni wyraz sceniczny.

          I teraz kiedy siedzę  dusznej sali egzaminacyjnej, nie mogę uwierzyć, że jednym z tematów egzaminu pisemnego na renomowaną uczelnię jest temat, -Adaptacja utworu literackiego na potrzeby sceniczne – podaj przykłady.

          Białe kartki papieru zapełniały się powoli tasiemcami wyrazów, a pierwsza strona dawno już została pod spodem następnych, kiedy niespodziewanie poczułem na ramieniu delikatny dotyk, jakby muśnięcie, jakby ktoś lub coś przysiadło na chwilę na moim ramieniu. Przysiadło, ale też próbowało odbić się do lotu. Tak, to jedna z osób snujących się między rzędami ławek, przystanęła za moimi plecami i czytała z góry to, co ja osłaniam lewą ręką.

Więc usuwam rękę, podnoszę znad kartki głowę, a strącone, nabrzmiałe krople potu spadają jak łzy na zapisaną kartkę. I wtedy wyraźnie czuje komunikat nadany tym najwspanialszym alfabetem międzyludzkich kontaktów, wystukiwanym niewidzialną ręką niewidzialnego człowieka

          – nie pożałujesz …- Basia miała rację.

Wszystkie wpisy Zenona

TUTAJ