Zył tu przed laty niejaki Bachner, tłumacz przy Trybunale handlowym, był to staruszek szczery i dobrze myślący, pragnął on wydawać gazetę w języku żydowskim, ułożył projekt bardzo dobry, przewidywał nawet czas, w jakim wychodzić miała, co działo się w Piątek, gdyż w Sobotę żydzi najwięcej czasu mają do czytania. Po wielu trudnościach, ujrzał przecież pierwszy Numer swego pisma; lecz pytam się ile sprzedał? Oto 10 egzemplarzy, bo 1 egzemplarz służył nieledwie ze 100 osobom do czytania. […] tak bez wydatku się obeszli, a przecież nic nie dając czytali. Dlatego było rzeczą niepodobną a przeto i redakcja gazety żydowskiej w samym zarodku zginąć musiała.” [Antoni Eisenbaum, “O wychowaniu młodzeży żydowskiej, “Rozmaitości” rok 1822, nr 9, s. 34]

“Nie zazdroszczę Wam, młodsi bracia i siostry […] Codziennie oglądacie cuda kultury i magię przemysłu. Telefon, gramofon, radio – nic Was już nie zaskoczy. Wiem, że nie zaznacie radości z niczego i dlatego Wam nie zazdroszczę. […] Nie możecie sobie wyobrazić, jak się czułem, gdy w wieku 15 lat po raz pierwszy w życiu ujrzałem telegraf. Słyszałem, że po drutach telegrafu można przesłać wiadomość dokądkolwiek. Dla mnie to cud, większy od dziesięciu rzeczy, które Bóg stworzył w ciągu sześciu dni. Przez cały rok telegraf był tematem rozmów między ludźmi, gdy siadywali przy ogniu w domach nauki. Mogę zrozumieć, czemu telefraf tak nas zachwycił. Ale byłem niecierpliwy. Czułem, że muszę poznać sekret telegrafu. Ale nie wiedziałem, jak do tego dotrzeć. I wówczas, nieoczekiwanie, pojawiła się “Ha-Cefira”. Otworzyłem pierwszy numer i, [drukowany] dużymi i wyraźnymi literami, pierwszy artykuł, w którym redaktor Słonimski tłumaczył czytelnikom, nawet tym, którzy znali tylko mały fragment Talmudu, jak działa telegraf. Tak, “Ha-Cefira” była dla mnie wielką pomocą.” [Buki ben Jogli (J.L.B. Kacnelson), Sefer ha-jowel szel Ha-Cefira, Warsza 1912, s. 63-65]