Wczoraj w połowie dnia ni z tego, ni z owego weszła do mnie młoda smukła, wysoka w lśniącym niebieskim pancerzu i lśniącej przezroczystej przyłbicy – sorry wokeiści-rasiści, lecz w takim stroju nie widać, czy całkiem biała czy nie – i uprzejmie wetknęła mi patyk w jedną dziurkę nosa i drugą.

A pod wieczór, wracając z leżakowania na ganku, zastałem na półce u drzwi komunikat (Important Notice to Residents): JADALNIA ZAMKNIĘTA DO ODWOŁANIA. Posiłki będą podawane do apartamentu (czyt. celi). Następny komunikat ogłosimy, gdy tylko otrzymany wyniki dzisiejszego testu.

A więc znowu w styropianie – nie to, co się chce ani ile się chce. Z giętkimi plastikowymi widelczykami, nożykami, łyżeczkami. Ostrożnie, żeby się nie wylało nie spadło z małego stolika w ciasnym pokoiku. I jeszcze większe zaśmiecanie planety styropianem, plastikiem, niechcianym, niejadalnym jedzeniem. Kolejne kręgi: kalectwo, wirus, więzienie. Czy nie zanadto na jedną starość?

Ostatnie lata, jesienie i zimy? Myślisz sobie, zaszczepią raz, drugi i może trzeci. Ależ skąd? Bo wirusów okazuje się jest więcej niż liter. Nie w greckim, lecz chińskim alfabecie. I nie twój lekarz cię leczy, lecz rząd. Socjalizm? Tak, właśnie tu się zaczyna. Już nie jesteś szczególnym przypadkiem medycznym, lecz takim jak wszyscy. „Like everybody else” – powiedział kelner-nie-kelner, podając mi wczorajszą kolację, taką jak wszystkim.