Nowy prezydent Iranu Ebrahim Raisi składa przysięgę podczas ceremonii zaprzysiężenia w parlamencie w Teheranie w Iranie,

Rozszerzanie amerykańskich gestów i ustępstw na islamskich terrorystów oraz rezygnacja z opcji militarnej USA w negocjacjach z irańskim reżimem terrorystycznym są postrzegane przez terrorystów, przeciwników i sojuszników USA jako słabość.

Taka polityka ignoruje lub lekceważy dobrze udokumentowane osiągnięcia w zakresie islamskiego terroryzmu, podkreślając jednocześnie subiektywne i spekulacyjne przyszłe osiągnięcia terrorystów.

Taka polityka podważa amerykańskie podejście odstraszania, które jest warunkiem wstępnym minimalizacji globalnych turbulencji, podważania interesów USA na arenie międzynarodowej i zbliżania zagrożenia terroryzmem islamskim do kontynentu amerykańskiego.

Taka polityka opiera się na założeniu, że islamski terroryzm jest napędzany rozpaczą (dyplomatyczną i ekonomiczną). Jednak islamski terroryzm był napędzany przez radykalną interpretację islamu, a często przez imperialistyczną religijną wizję ustanowienia uniwersalnego społeczeństwa islamskiego.

Taka nieudana wizja USA opiera się na założeniu, że islamski terroryzm jest napędzany przez amerykańską politykę zagraniczną. Jednak terroryzm islamski nawiedza USA od końca XVIII wieku, za rządów demokratycznych i republikańskich.

Na przykład:

W latach 80. to amerykańska pomoc dyplomatyczna, finansowa i wojskowa umożliwiła mudżahedinom wypędzenie ZSRR z Afganistanu. Ale wkrótce wielu z tych samych ludzi zwróciło się przeciwko Stanom Zjednoczonym, czego kulminacją były ataki z 11 września.

W 2015 roku Stany Zjednoczone zaprojektowały porozumienie nuklearne z ajatollahami Iranu (JCPOA), które wygenerowało megamiliardową bonanzę do irańskiego skarbca. Ale irańscy ajatollahowie zareagowali znacznie wzmacniając swoją rolę jako regionalnego i globalnego epicentrum działalności wywrotowej, terroryzmu, wojen domowych, proliferacji zdolności balistycznych i handlu narkotykami w Zatoce Perskiej, na Bliskim Wschodzie, w Azji Środkowej, Afryce, Europie i na południu i Ameryka Środkowa. Kontynuowali także wyścig z programem nuklearnym.

W latach 1982/83 Stany Zjednoczone wysłały swoich żołnierzy do Libanu, aby spowolnić militarny pościg Izraela za palestyńskimi terrorystami. Ale w 1983 roku islamscy terroryści zbombardowali amerykańską ambasadę i koszary marines w Libanie, mordując 250 Amerykanów.

W 1993 i 2005 roku Izrael poczynił bezprecedensowe ustępstwa – jakich nigdy nie zrobił żaden kraj arabski – rozszerzając rządy palestyńskie na większą część Judei i Samarii (Zachodni Brzeg) oraz Strefę Gazy, importując około 100 000 palestyńskich terrorystów z Tunezji, Libanu, Jemenu, i Sudan. Reakcją Autonomii Palestyńskiej i Hamasu na bezprecedensowe ustępstwa była bezprecedensowa fala antyizraelskiego terroryzmu i edukacji nienawiści, które odzwierciedlają palestyńską wizję likwidacji państwa żydowskiego.

W kontekście wyżej wymienionych wydarzeń nie należy podporządkowywać rzeczywistości islamskiego/arabskiego/palestyńskiego terroryzmu dobrze zamierzonym uproszczeniu, aby nie podważyć amerykańskiej postawy odstraszania i bezpieczeństwa.

W przeciwieństwie do powojennej populacji japońskiej i niemieckiej, które były gotowe – historycznie, kulturowo, ideologicznie, politycznie i edukacyjnie – zaakceptować demokrację, pokojowe współistnienie i prawa człowieka, terroryści islamscy/arabscy/palestyńscy nie są.

Nie akceptują pokojowego współistnienia z Ameryką, a już na pewno nie z Izraelem.

Dlatego też wypada demokracjom zachodnim w ogólności, aw szczególności Stanom Zjednoczonym, aby wzmocniły swoją militarną postawę odstraszania i dążyły do ​​pokoju poprzez siłę, a nie pokój poprzez gesty, ustępstwa i odwroty.

Yoram Ettinger jest byłym ambasadorem i szefem „Second Thought: amerykańsko-izraelskiej inicjatywy”.

Przetlumaczyl Sir Google Translate

Nie wierz w retorykę dotyczącą terroryzmu i radykalnego islamu