Udział Ra’ama w krwawym zajsciu z Abu Akleh nie powinien więc być niespodzianką. Dziś rząd Izraela zawdzięcza swoje przetrwanie wrogiemu, antysemickiemu aktorowi, aktywnie działającemu na rzecz jego zniszczenia.

Odpowiedzi wywołane śmiercią reporterki Al-Dżazira Shireen Abu Akleh zostały napisane setki lat temu. Oszczerstwa związane z krwią – praktyka wykorzystywania śmierci nie-Żydów jako środka do utworzenia żydowskiego kolektywu do demonizacji, potępienia, ostracyzmu i masowych mordów – mogą różnić się w szczegółach. Ale treść jest zawsze taka sama. Żydzi są winni.

Izrael został poddany wielokrotnym oszczerstwom dotyczącym krwi. Ich szczegóły są zawsze mniej więcej takie same. Siły izraelskie walczą z terrorystami. Nie-żydowscy cywile umierają, a prawo Izraela do istnienia jest odrzucane przez „właściwie myślących” ludzi na całym świecie. W omawianym przypadku we wtorek wieczorem siły IDF przeprowadzały operacje antyterrorystyczne w Jenin – stolicy terroru, gdzie zaplanowano większość ostatnich ataków terrorystycznych. Podczas tych ataków zamordowano dziewiętnastu niewinnych Izraelczyków. We wtorek wieczorem terroryści palestyńscy otworzyli ogień do sił IDF wkrótce po tym, jak wkroczyli do miasta. W późniejszej strzelaninie Abu Akleh została zastrzelona. Nagrania palestyńskie dość wyraźnie wskazują, że została zabita przez terrorystów.

Ale w krwawym oszczerstwie fakty nie mają znaczenia. Tak więc wszyscy regularni aktorzy współczesnych moralitetów recytują po kolei swoje kwestie. Arabowie, Europejczycy, Amerykanie, ONZ, a co najważniejsze, arabskie i zachodnie media odgrywają przypisane im role i wykorzystują śmierć Abu Akleha jako podstawę masowego oskarżenia samego istnienia Izraela.

Oszczerstwo w sprawie smierci Abu Akleh ma jeden nowy aspekt. Do steru dołączył nowy aktor.

Ra’am, Zjednoczona Lista Arabów, jest partią polityczną Bractwa Muzułmańskiego w izraelskim Knesecie. Jej przywódca, Mansour Abbas, fundamentalnie zmienił realia polityczne Izraela, kiedy zerwał z 73-letnią konwencją i dołączył do rządzącej koalicji w zeszłym roku, dając mu zwykłą większość jednego głosu. Ze swoją czteromiejscową frakcją Abbas kontroluje losy rządu premiera Naftalego Bennetta i zastępcy premiera oraz ministra spraw zagranicznych Yaira Lapida. Jeśli się spieszy, rząd upadnie.

Abbas przedstawia się jako umiarkowany przywódca, którego jedyną troską jest dobro arabskich Izraelczyków. Jego partnerstwo w koalicji, jak głosi, koncentruje się na kwestiach takich jak warunki sanitarne i elektryczność, a nie na arabskim nacjonalizmie czy dżihadzie.

Biorąc pod uwagę łagodną osobowość Abbasa, oświadczenia Ra’ama po śmierci Abu Akleha były oszałamiające. Ra’am odpowiedziała na jej śmierć, domagając się międzynarodowego śledztwa. Przesłanie Ra’ama nie dotyczy tylko sygnalizowania cnoty. To proklamacja. Partia, która kontroluje izraelski rząd, uważa izraelskie instytucje rządowe – IDF, policję, Ministerstwo Zdrowia, instytut medycyny sądowej – za zasadniczo nielegalne. Innymi słowy, Izrael jest zasadniczo bezprawny. Domagając się „międzynarodowego śledztwa”, Ra’am skutecznie domaga się, aby Izrael poddał się ryczącemu krwawemu tłumowi.

Oświadczenie Ra’ama nie było odosobnionym incydentem. Jest to część jej znacznie szerszego wykorzystania stosunków z zagranicznymi rządami i instytucjami do realizacji programu Ruchu Islamskiego w ramach izraelskiej koalicji rządzącej. Abbas prowadzi aktywną, niezależną politykę zagraniczną, która jest wrogo nastawiona do najbardziej fundamentalnego interesu narodowego Izraela – zachowania jego suwerenności.

Więzy Abbasa z Abdullahem służą interesom obu mężczyzn. Islamski Waqf Jordanii zatrudnia personel w meczetach na Wzgórzu Świątynnym. Ale z biegiem lat personel Waqf zmienił swoją lojalność z Jordanii przez OWP na Ruch Islamski i Hamas.

Podczas gdy ojciec króla Abdullaha, nieżyjący już król Husajn, postrzegał Palestyńczyków, którzy stanowią znaczną większość populacji Jordanii, jako egzystencjalne zagrożenie dla reżimu Haszymidzkiego, Abdullah związał się z Palestyńczykami ze szkodą dla mniejszości beduińskiej w Jordanii. Obejmując Bractwo Muzułmańskie poprzez Ruch Islamski Abbasa, Abdullah stara się ustabilizować swoją władzę w czasie ekonomicznej i politycznej niestabilności w Jordanii.

Ze swojej strony Abbas wykorzystuje Abdullaha, który szczyci się bliskimi powiązaniami z amerykańską polityką zagraniczną, UE, izraelską lewicą i establishmentem bezpieczeństwa jako pełnomocnikiem do realizacji strategicznych celów Ruchu Islamskiego wobec Wzgórza Świątynnego i Izraela jako całość.

Pierwszy niewątpliwy znak połączenia stanowisk Jordanii z pozycjami Ruchu Islamskiego (i Hamasu) pojawił się w środku muzułmańskich zamieszek podczas Ramadanu w zeszłym miesiącu. 18 kwietnia jordański premier Bisher Khasawneh entuzjastycznie poparł buntowników. W przemówieniu przed parlamentem jordańskim powiedział: „Pozdrawiam każdego Palestyńczyka i wszystkich pracowników jordańskiego islamskiego Waqf, którzy dumnie stoją jak minarety, rzucając kamieniami w salwę gliny w syjonistycznych sympatyków bezczeszczących Al-Aksa Meczet pod ochroną izraelskiego rządu okupacyjnego”.

Tydzień później Abbas wrócił do Jordanii na kolejne czterogodzinne spotkanie z Abdullahem. Sądząc po tym, co nastąpiło, jasno widać, że dwaj mężczyźni zgodzili się na wspólną politykę mającą na celu zmuszenie Izraela do zniesienia suwerenności nad najświętszym miejscem judaizmu.

Niemal natychmiast po powrocie Abbasa z Jordanii Abdullah przedstawił administracji Bidena listę radykalnych – wręcz fanatycznych – żądań dotyczących przyszłego zarządzania i kontroli Wzgórza Świątynnego. Haszymicki monarcha ma omówić listę na spotkaniu w Białym Domu z prezydentem Joe Bidenem.

Lista Abdullaha zawiera szereg żądań antysemickich, a nawet islamskich supremacji. Na przykład żąda, aby Żydzi schodzący na Wzgórze Świątynne przestrzegali narzuconego przez Waqf ubioru. Abdullah żąda również, aby wszyscy Żydzi i chrześcijanie, którzy chcą odwiedzić Wzgórze Świątynne, złożyli pisemną prośbę do Waqf o pozwolenie. Waqf będzie jedyną władzą mającą prawo zezwalać na takie wizyty. Innym żądaniem jest ścisłe ograniczenie obszaru Wzgórza Świątynnego, gdzie niemuzułmanie mogliby chodzić.

Jeśli te żądania nie były wystarczająco złe, Abdullah domaga się również całkowitego zakazu izraelskiej policji wstępu do meczetów. Nie trzeba dodawać, że jeśli lista żądań Abdullaha zostanie choćby częściowo spełniona, suwerenność Izraela nad Wzgórzem Świątynnym będzie już przeszłością.

Lista Abdullaha już przynosi nagrody. Zamiast podrzeć bigoteryjny dokument, administracja Bidena go zaspokaja. Na początku tego tygodnia poinformowano, że podczas zaplanowanej wizyty w Izraelu Bidena w przyszłym miesiącu zamierza odwiedzić arabski szpital Al Makassed we wschodniej Jerozolimie. Podczas wizyty prezydenckiej nie będzie dozwolona obecność Izraela. Implikacja jest jasna. Biden jest pierwszym prezydentem, który otwarcie popiera zniesienie suwerenności Izraela nad częściami jego stolicy.

To, że Abdullah złożył swoje żądania do Waszyngtonu natychmiast po spotkaniu z Abbasem, jest wystarczającym dowodem na to, że wydarzenia były powiązane. Ale Abbas rozwiał wszelkie resztkowe wątpliwości, kiedy ogłosił w zeszły weekend, że stanowisko Ra’ama na Wzgórzu Świątynnym jest stanowiskiem Jordani. Abbas stwierdził dalej, że Ra’am uzależnia swoje stałe poparcie dla rządu Bennetta-Lapida od gotowości rządu do powołania wspólnego izraelsko-jordańskiego komitetu w celu omówienia żądań Abdullaha. Innymi słowy, Bennett i Lapid muszą zgodzić się na negocjowanie suwerenności Izraela nad Wzgórzem Świątynnym, jeśli chcą zachować swoje miejsca pracy.

Jordania najwyraźniej nie jest jedynym obcym krajem, w którym działa Abbas. Na początku tego tygodnia Yaara Zered z Channel 14 poinformowała, że ​​Abbas spędził kilka dni w Turcji w zeszłym tygodniu. Szczegóły wycieczki są nieliczne. Ale wystarczająco jasne jest, że jako zastępca szefa Południowego Oddziału Ruchu Islamskiego, Abbas miał wiele rzeczy do zrobienia w Turcji.

W grudniu ubiegłego roku Ad Kan, izraelska organizacja pozarządowa, która penetruje radykalne izraelskie organizacje pozarządowe w celu ujawnienia ich działalności wywrotowej, opublikowała raport śledczy ujawniający powiązania Południowego Oddziału Islamskiego Ruchu z Hamasem. Większość wspólnych wysiłków ruchu z organizacją terrorystyczną realizują jej organizacje pozarządowe. Te grupy są z kolei kierowane przez wysokich rangą członków ruchu islamskiego, w tym wysokich rangą przedstawicieli partii Ra’am. Poza działalnością w Izraelu, Gazie, Judei i Samarii, centralnym punktem działalności organizacji jest Turcja.

Na przykład kluczową organizacją pozarządową związaną z Hamasem kontrolowaną przez Ruch Islamski jest Stowarzyszenie Igatha 48. Stowarzyszenie Igatha 48 jest prowadzone przez starszych członków Ra’am. Grupa ma bliskie powiązania z tureckimi organizacjami pozarządowymi, które są bezpośrednio i pośrednio powiązane z Hamasem i islamistycznym reżimem tureckiego prezydenta Recepa Tayyipa Erdogana.

Raport Ad Kan wykazał, że Stowarzyszenie Igatha 48 ściśle współpracuje z Al Furkan, turecką organizacją pozarządową otwarcie wspierającą Hamas. Członkowie Al Furkan dołączyli do szeregów Al-Kaidy i Państwa Islamskiego. Jeden z członków Al Furkan został aresztowany przez władze tureckie za planowanie ataku na żołnierzy amerykańskich w bazie sił powietrznych Incirlik w Turcji. Stowarzyszenie Igatha 48 i Al Furkan wspólnie zbudowały miasto dla syryjskich uchodźców po syryjskiej stronie granicy syryjsko-tureckiej.

Stowarzyszenie Igatha 48 jest również członkiem tureckiej „Związku Organizacji Pozarządowych Świata Islamu”. Związek jest koalicją grup islamskich, z których kilka zostało wyjętych spod prawa przez USA i Izrael za ich powiązania z Hamasem. Raport Adkana ujawnił, że związek ściśle koordynuje swoje działania z reżimem tureckim.

Przed pierwszą rocznicą arabskich izraelskich zamieszek w mieszanych arabsko-żydowskich miastach podczas operacji Strażnik Murów w maju zeszłego roku, Izraelskie Forum Obrony i Bezpieczeństwa ( Habithonistim ) opublikowało wyniki sondażu dotyczącego wiary publicznej w organy ścigania i arabskie Izraelskie poglądy na państwo. Podczas arabskich zamieszek arabska motłoch izraelski dokonywała pogromów w Akce, Lod i innych mieszanych miastach. Zlinczowali Żydów i podpalili żydowskie domy, samochody, synagogi i firmy. Wśród wielu alarmujących wyników sondażu stwierdzono, że 75% arabskich Izraelczyków odrzuca prawo Izraela do istnienia.

W świetle danych i w tej łatwopalnej atmosferze wysiłki Ra’ama, by z jednej strony wykorzystać społeczność międzynarodową, az drugiej jego zdolność do obalenia rządu, do zmuszenia Izraela do zniesienia suwerenności nad Wzgórzem Świątynnym muszą być postrzegana jako kontynuacja za pomocą innych środków zeszłorocznej przemocy arabskiej izraelskiej mafii.

Pierwsze spotkanie Abbasa z Abdullahem w listopadzie zeszłego roku ujawniło twierdzenie Ra’ama, że ​​jest on po prostu zainteresowany poprawą warunków życia arabskich Izraelczyków, jako kłamstwo. A teraz Ra’am wykorzystuje swoją władzę polityczną i pozycję międzynarodową, aby zagrozić więzom Izraela z USA i jego partnerami regionalnymi oraz zagrozić jego suwerenności nad Jerozolimą.

Udział Ra’ama w zniesławieniu Abu Akleh nie powinien więc być niespodzianką. Dziś rząd Izraela zawdzięcza swoje przetrwanie wrogiemu, antysemickiemu aktorowi, aktywnie działającemu na rzecz jego zniszczenia.

Minister spraw zagranicznych Bractwa Muzułmańskiego

Przetlumaczyl Sir Google Translate