/East News
Przestępczość w międzywojennej Polsce
Według wielu osób słowo „Żyd” stanowi synonim złodziejstwa, obłudy, cwaniactwa. Czy to prawda? Wedle statystyk Policji Państwowej II Rzeczpospolitej, niekoniecznie.
Od wieków odżegnuje się Żydów od czci i wiary. Oskarża o machlojki, malwersacje i kradzieże. Krótko mówiąc Żyd od zawsze był winien każdemu złu. Nawet jeśli sklep splajtował z powodu indolencji jego właściciela, to i tak winnych szukało się wśród Żydów. Bo kradli i oszukiwali. Czy tak było w rzeczywistości?
Przyjrzyjmy się bliżej skali przestępczości wśród międzywojennych Żydów we wschodniej Polsce, gdzie stanowili oni znaczny procent społeczeństwa. II Rzeczpospolita była krajem rozwijającym się, biednym, zrujnowanym latami wojen, powoli stającym na nogi. Krajem kontrastów, gdzie obok bogatych hoteli, stały ruiny slamsów. Gdzie obok bogatego Śląska, wyrastała biedna Galicja, a dalej jeszcze biedniejsze Polesie, gdzie „lebiody z odrobiną mąki, z otrębami zagnietli, podpłomyki piekli (…).” To właśnie na styku tej biedy i bogactwa rodziła się przestępczość pokonująca uprzedzenia.
W międzywojniu Polacy i Żydzi nie nawiązywali między sobą bliższych kontaktów. Wynikało to głównie z polskiego antysemityzmu, przed którym Żydzi chronili się w swoich diasporach. Ale oczywiście nie tylko. Brak kontaktów wynikał również z różnic kulturowych i społecznych. Polscy Żydzi przeważnie byli bardzo biedni. Nieliczny procent mógł pochwalić się stałym źródłem dochodu, a jeszcze mniejszy posiadaniem własności.
Polacy i Żydzi stykali się głównie na niwie handlowej, w relacji klient – sprzedawca. Polacy rzadko pojawiali się w żydowskich kwartałach, a Żydzi w chrześcijańskich. Prócz targowiska miejscem spotkań obu społeczności były szkoły, karczmy i armia. Jednak brak jednolitej polityki wobec mniejszości i żywa niechęć do nich powodował, że przepaść jeszcze bardziej się pogłębiała.
Sytuacja mniejszości
Calosc TUTAJ
Kategorie: Uncategorized
