Bodzentyn siedzibą władz gminy i gromady Bodzentyn w krajobrazie miasteczek, które utraciły prawa miejskie po powstaniu styczniowym, wyróżniał się nie tylko bogatą historią, lecz także wielopłaszczyznową aktywnością mieszkańców. Ostatni dyrektor zlikwidowanego w 1930 r. seminarium nauczycielskiego, przybyły tutaj z Pomorza, Wacław Kwiatkowski, w liście do uczestników zjazdu absolwentów seminarium w 1960 r. wspominał o Bodzentynie i jego mieszkańcach: „Cudny krajobraz i młodzież prawdziwie wspaniała.

Dobrzy i serdeczni ludzie” . Natomiast ks. bp Czesław Kaczmarek, po przeprowadzonej wizytacji parafii w Bodzentynie w maju 1939 r., pisał o jej wiernych: „Należy bezsprzecznie podkreślić ofiarność parafian […] i przywiązanie do Kościoła, jednak parafia tutejsza nie jest wolna od wad, […] słaba znajomość katechizmu wśród dzieci i młodzieży oraz pijaństwo, zwłaszcza w Bodzentynie”.

Obie opinie o mieszkańcach Bodzentyna są trafne i w zasadzie tożsame, podkreślają bowiem najlepsze cechy obywateli omawianej miejscowości. To dzięki mieszkańcom Bodzentyn stał się swoistym centrum życia gospodarczego i oświatowo-kulturalnego dla okolicznych wsi. Spełniał funkcję ośrodka wymiany handlowej i był miejscem zaopatrywania się ludności w szeroki asortyment wyrobów rzemieślniczych. Tu taj mieściły się szkoły, parafia, dekanat, urząd gminy, posterunek policji, siedziba gminy żydowskiej i synagoga, liczne punkty usługowe, poczta, gabinet lekarski, apteka, cegielnia, młyny itd. Swą pozycję Bodzentyn zawdzięczał przede wszystkim centralnemu położeniu, a także wytworzonej infrastrukturze. Zatem naturalnym zjawiskiem było dążenie mieszkańców do przywrócenia osadzie praw miejskich, tym bardziej, że ich utrata powszechnie uważana była jako represja okupanta rosyjskiego za udział w powstaniu styczniowym.

Calosc w linku ponizej

Z_dziejow_Bodzentyna_w_okresie_II_wojny