Melanie Phillips

Rozróżnienie między nienawiścią do Żydów a nienawiścią do Izraela jest fałszywe.

Antysemityzm to okropne określenie „najdłuższej nienawiści” skierowanej przeciwko narodowi żydowskiemu. Po pierwsze, nie ma czegoś takiego jak „semityzm”, aby być „anty”.

Słowo „antysemityzm” zostało wymyślone przez XIX-wiecznego nienawidzącego Żydów Wilhelma Marra, który chciał nadać temu uprzedzeniu fałszywy atrybut rasowy, aby przemówić do społeczeństwa, które coraz bardziej definiowało się w kategoriach naukowych.

Dziś, gdy nienawiść do Żydów osiągnęła bezprecedensowe globalne rozmiary, wadliwość „antysemityzmu” staje się coraz bardziej widoczna. Wielu błędnie uważa, że jest to po prostu inna forma rasizmu. Niewielu rozumie, że jest to skrajnie paranoiczny, szalony i morderczy sposób myślenia.

Ponieważ judaizm i Żydzi są tak słabo rozumiani, niewielu zdaje sobie sprawę, że ten wyjątkowy naród jest ofiarą wyjątkowych uprzedzeń. I niewielu zdaje sobie sprawę, że te uprzedzenia zmieniają kształt wraz ze zmianami społecznymi.

Używany dla wygody termin „antysemityzm” sprzyja dalszemu niezrozumieniu Izraela. Ludzie zakładają, że uprzedzenia wobec narodu żydowskiego są skierowane przeciwko Żydom jako narodowi. Niewielu rozumie, że judaizm nie jest prywatną wiarą wyznaniową, tak jak Zachód rozumie religię.

Nie zdają sobie sprawy, że żydowska tożsamość religijna jest zakorzeniona w ziemi Izraela, gdzie Żydzi byli historycznie jedynymi ludźmi, dla których było to królestwo narodowe. Nie rozumieją więc, że Izrael jest samym sercem judaizmu. Potępianie prawa Żydów do ziemi jest atakiem na sam judaizm.

Ale ponieważ „antysemityzm” kojarzy się z bigoterią wobec Żydów jako narodu – a zwłaszcza z ludobójczym nazizmem – ludzie wzdrygają się, gdy używa się go do opisania ich wrogości wobec państwa Izrael.

Innymi słowy, demonizowanie Żydów i pragnienie ich zniknięcia ze świata może być złe, ale demonizowanie Izraela i pragnienie jego zniknięcia ze świata jest w porządku.

W swojej nowej książce Israelophobia, która zostanie opublikowana w przyszłym tygodniu, Jake Wallis Simons obala to fałszywe rozróżnienie. Nienawiść do Żydów, która obecnie osiąga poziom epidemii na całym Zachodzie, w przeważającej mierze koncentruje się na żydowskiej ojczyźnie

Simons, redaktor British Jewish Chronicle, dla którego piszę, wykonuje świetną robotę, szczegółowo opisując oszałamiające tsunami fałszu, zniekształceń, podwójnych standardów i oczerniania Izraela. Podczas gdy okrucieństwa i naruszenia praw człowieka mają miejsce na całym świecie, ta obsesyjna kampania skierowana jest wyłącznie przeciwko Izraelowi, jedynej demokracji na Bliskim Wschodzie.

Produkty Izraela są bojkotowane, jego mówcy wydalani z kampusów, jego firmy dewastowane, a jego zachowanie potępiane kłamstwami, oszczerstwami i podwójnymi standardami w ONZ. Ponieważ sprawa palestyńska stała się domyślną pozycją postępowców, lewica łączy się z najgorszymi dyktaturami świata, by atakować demokrację, która chroni prawa kobiet, gejów i innych mniejszości.

Rozsądna i uzasadniona krytyka Izraela jest oczywiście całkowicie właściwa, tak jak w przypadku każdego innego kraju. Ale ten atak nie jest ani racjonalny, ani umotywowany. Dlaczego więc Izrael jest wykorzystywany w ten tępy sposób?

Temu, co nazywa najnowszą formą najstarszej nienawiści, Simons nadał inną nazwę: izraelofobia. Ma ona, jak pisze, trzy cechy: demonizację, poprzez którą Izrael jest przedstawiany jako zło i zagrożenie dla świata; wykorzystanie „sprawiedliwości społecznej” jako konia trojańskiego dla nienawiści do Żydów i ich narodowej ojczyzny; oraz fałszowanie lub powielanie kłamstw nazistowskiej lub sowieckiej propagandy.

Wszystko to wypaczyło zachodni umysł. Jak zauważa Simons, sama liczba zdeklarowanych izraelofobów i siła ich dezinformacji, podsycana przez sponsorowaną przez państwo propagandę od Berlina po Teheran, stworzyła potężną siłę grawitacyjną przyciągającą zwykłych ludzi.

W rezultacie niemożliwe do utrzymania założenia dotyczące Izraela i narodu żydowskiego – takie jak „Izraelczycy zachowują się jak naziści wobec Palestyńczyków”, „Żydzi mają zbyt dużą władzę” i „Żydzi wykorzystują ofiary Holokaustu do własnych celów” – stały się głównym nurtem i stworzyły rodzaj grupowej odporności na zdrowy rozsądek.

Niektóre z tych kłamstw są wręcz surrealistyczne. Izrael jest postrzegany jako biała rasa, mimo że (niewielka) większość jego Żydów jest ciemnoskóra. W 2018 roku Mark Winston Griffith, dyrektor wykonawczy Black Movement Center w Crown Heights w Nowym Jorku, zasugerował, że Żydzi byli atakowani na ulicach Brooklynu, ponieważ żydowskość była „formą niemal nadmiernej białości”.

W 2020 roku, po zabiciu Gorge’a Floyda, synagogi i sklepy żydowskie w Ameryce zostały zdewastowane i zaatakowane znakami „Wolna Palestyna” i obscenicznymi antyizraelskimi graffiti, podczas gdy we Francji demonstranci Black Lives Matter krzyczeli „brudni Żydzi”, powtarzając te same przyśpiewki, które wypełniły francuskie ulice podczas afery Dreyfusa sto lat wcześniej.

„Krótko mówiąc”, pisze Simons, „to, czy Żydzi liczą się jako nie-biali, biali czy hiper-biali, uprzywilejowani czy uciskani, kolonizatorzy czy tubylcy, stało się żydowskim pytaniem Schrödingera: etykieta zmienia się w zależności od programu. A jeśli chodzi o ruch sprawiedliwości społecznej, program jest niezmiennie wrogi państwu narodowemu [Żydów]”.

W rzeczywistości „sprawiedliwość społeczna” i polityka tożsamości są zakorzenione w antyżydowskich uprzedzeniach. Złośliwy stereotyp bogatych, potężnych Żydów uciskających słabszych Żydów jest zakorzeniony w lewicy od czasów Marksa.

„Intersekcjonalna” polityka tożsamości, w której grupy wykorzystują fałszywe twierdzenia o prześladowaniach, aby zdobyć władzę nad innymi grupami, jest wzorowana na twierdzeniach o antysemityzmie, których według wojowników sprawiedliwości społecznej Żydzi używają do maskowania własnych wykroczeń. Kultura ofiar opiera się zatem na antyżydowskich uprzedzeniach, a jej fałszywe twierdzenia są ujawniane przez prawdziwą wrogość wobec Żydów, której należy zatem zaprzeczyć.

Co przerażające, program „sprawiedliwości społecznej” został poparty przez większość amerykańskich Żydów. Simons gorzko atakuje żydowskich postępowców, dla których, jak zauważa z ironią, izraelizacja antysemityzmu musi być ulgą. Uzyskują oni akceptację lewicy poprzez „automatyczne potępienie”, przyjmując domyślną lewicową narrację o fobii Izraela, jednocześnie trzymając wysoko swoje żydowskie głowy.

Pytanie brzmi, dlaczego dochodzi do tego niezwykle perwersyjnego ataku na Izrael. Najwyraźniej jest to produkt obecnego stanowiska lewicy wobec kolonializmu, imperializmu i rasizmu, który jest kojarzony z Izraelem po prostu dlatego, że „krzyżowanie” promuje potworny zarzut, że Żydzi są białoskórymi, kapitalistycznymi ciemiężcami.

I, oczywiście, istnieje ważna rola mediów w promowaniu palestyńskich arabskich kłamstw i zniekształceń jako prawdy, demonizowaniu Izraela poprzez pomijanie doniesień o palestyńskich arabskich atakach na Izraelczyków i skupianiu się wyłącznie na izraelskich atakach w odpowiedzi. W ten sposób media przedstawiają Izrael jako bezmyślnego i masowego zabójcę, pomimo faktu, że jego siły zbrojne robią więcej dla ochrony życia cywilów podczas prowadzenia operacji antyterrorystycznych przeciwko swoim wrogom niż jakakolwiek inna armia na świecie.

Najmocniejsze fragmenty książki Simonsa pokazują, jak zarówno nazizm, jak i Związek Radziecki dalej broniły antysemityzmu przed Izraelem. Związek Radziecki, który wykorzystywał antysyjonizm do osłabiania Zachodu poprzez wbijanie klinów i sianie niezgody, rozpowszechniał oszałamiające ilości antyżydowskiej i antyizraelskiej propagandy, przedstawiając judaizm jako okrutną i nieludzką religię, która zrodziła „faszystowski syjonizm”. Ta złowieszcza narracja jest obecnie powielana przez lewicę.

W latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku Wielki Mufti Jerozolimy, Hadż Amin al-Husseini, przekształcił palestyńskich Arabów w siły Hitlera na Bliskim Wschodzie, zaangażowane w ludobójstwo Żydów.

To powiązanie nadal wpływa na postawy w świecie arabskim. Nazistowskie przedstawienia Żydów jako pająków, psów, ośmiornic, węży i krwiopijców pozostają powszechne w palestyńskich i arabskich mediach, podczas gdy mufti jest samozwańczym bohaterem przywódcy Autonomii Palestyńskiej Mahmuda Abbasa.

Jak zauważył amerykański historyk Jeffrey Herf, skojarzenie to zatruło zachodnie uniwersytety i „sprzymierzyło zachodnią lewicę z następcami nazistowskiej partii Hitlera i jej szerszymi planami dotyczącymi Bliskiego Wschodu”.

Historyczna nienawiść Zachodu do Żydów i obecna niepohamowana wrogość wobec Izraela są ze sobą ściśle powiązane. Używając nowego słowa, aby to odzwierciedlić, a także dzięki starannym i szczegółowym badaniom, Jake Wallis Simons zadał potężny cios wielkiemu kłamstwu, za pomocą którego zachodnia lewica próbuje zmyć niezatartą plamę.

 Melanie Phillips

Izraelofobia, najnowsza forma najstarszej nienawiści