Mural wy­glą­da jak po­kry­ta ta­pe­tą ścia­na w po­ko­ju, z po­wie­szo­ny­mi na nim ob­raz­ka­mi. Są na nich m.​in. twa­rze dzie­ci, jak i sama Irena Sen­dle­ro­wa w róż­nych okre­sach swego życia. Są tam też jej słowa: „Każ­de­mu, kto tonie, na­le­ży podać rękę”.

W Bia­łym­sto­ku za­pro­jek­to­wa­li go i wy­ko­na­li ucznio­wie Li­ceum Pla­stycz­ne­go w Su­pra­ślu. W akcji po­ma­ga­li też więź­nio­wie z za­kła­du kar­ne­go.

– Irena Sen­dle­ro­wa jest chyba naj­lep­szym w Pol­sce sym­bo­lem otwar­to­ści i sza­cun­ku dla dru­gie­go czło­wie­ka, ta­kiej po­sta­wy otwar­to­ści, która po­zwa­la też na po­no­sze­nie, ze wzglę­du na dru­gie­go czło­wie­ka, roz­ma­itych po­świę­ceń – po­wie­dzia­ła Anna Mie­rzyń­ska, jedna z za­ło­ży­cie­lek Nor­mal­ne­go Bia­łe­go­sto­ku.

To drugi w mie­ście mural, w któ­re­go po­wsta­niu brał udział Nor­mal­ny Bia­ły­stok. Pierw­szy po­wstał w ubie­głym roku na osie­dlu, gdzie do­szło do pod­pa­le­nia miesz­ka­nia ro­dzi­ny, któ­rej człon­kiem jest Hin­dus.

Tam­ten mural ma wy­dźwięk an­ty­ra­si­stow­ski, przed­sta­wia czar­no­skó­rą ko­bie­tę zdej­mu­ją­cą maskę bia­łej ko­bie­ty. Na dole jest cytat z Ka­zi­mie­rza Prze­rwy-Tet­ma­je­ra: „Lu­dzie są równi, tylko nie­rów­ność ich dzie­li”. Po­wstał na ścia­nie czte­ro­pię­tro­we­go bloku. Jest po­my­słem ar­ty­stów z grupy Che­ko­sart, któ­rzy na co dzień two­rzą we Wło­szech.

Irena Sen­dle­ro­wa (1919-2008), sze­fo­wa wy­dzia­łu dzie­cię­ce­go „Że­go­ty”, ura­to­wa­ła w cza­sie nie­miec­kiej oku­pa­cji 2,5 tys. ży­dow­skich dzie­ci, wy­wo­żąc je z war­szaw­skie­go getta i ukry­wa­jąc w pol­skich ro­dzi­nach, sie­ro­ciń­cach oraz klasz­to­rach.

Za­szy­fro­wa­ne na­zwi­ska dzie­ci za­pi­sy­wa­ła na pa­skach bi­buł­ki, które wkła­da­ła do sło­ików, a sło­iki za­ko­py­wa­ła pod ja­błon­ką na po­dwór­ku przy ul. Le­kar­skiej w War­sza­wie. Czę­ścią bia­ło­stoc­kie­go mu­ra­lu są też takie sym­bo­licz­ne ob­ra­zy drzew.

W 1965 r. Irena Sen­dle­ro­wa zo­sta­ła uho­no­ro­wa­na przez izra­el­ski in­sty­tut Yad Va­shem me­da­lem Spra­wie­dli­wy Wśród Na­ro­dów Świa­ta. W 1991 r. otrzy­ma­ła ho­no­ro­we oby­wa­tel­stwo Izra­ela. Pre­zy­dent RP od­zna­czył ją: Or­de­rem Orła Bia­łe­go, Krzy­żem Ko­man­dor­skim z Gwiaz­dą Or­de­ru Od­ro­dze­nia Pol­ski i Krzy­żem Ko­man­dor­skim Or­de­ru Od­ro­dze­nia Pol­ski.

W 2007 r. Senat RP przy­jął uchwa­łę w spra­wie uho­no­ro­wa­nia dzia­łal­no­ści Ireny Sen­dle­ro­wej i Rady Po­mo­cy Żydom „Że­go­ta” w taj­nych struk­tu­rach Pol­skie­go Pań­stwa Pod­ziem­ne­go w okre­sie II wojny świa­to­wej. W tym samym roku rada War­sza­wy nada­ła jej god­ność ho­no­ro­wej oby­wa­tel­ki mia­sta.

Ostat­nie lata życia Irena Sen­dle­ro­wa spę­dzi­ła w domu pro­win­cjo­nal­nym Bo­ni­fra­trów w War­sza­wie. Zmar­ła 12 maja 2008 r. w War­sza­wie. Zo­sta­ła po­cho­wa­na na Cmen­ta­rzu Po­wąz­kow­skim.

(JO)